Ένα χρόνο μετά η καταστολή παραμένει

Ένα χρόνο μετά την δολοφονία του Α.Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια από ειδικό φρουρό οι κινητοποιήσεις, τις μέρες αυτής της τραγικής επετείου, ήταν απρόσμενα μαζικές παρά την τρομοκρατία που έσπερνε οι κυβέρνηση στους διαδηλωτές είτε με δηλώσεις περί «μηδενικής ανοχής»,  είτε με προληπτικές προσαγωγές και εφόδους ακόμα και σε ιδιωτικούς χώρους. Άνθρωποι όλων των ηλικιών και όλων των κοινωνικών στρωμάτων διαδήλωσαν ειρηνικά απέναντι σε ένα σύστημα το οποίο προτιμά να δίνει «στις τράπεζες λεφτά και στη νεολαία σφαίρες». Όλα τα στρώματα της νεολαίας, της «γενιάς της αμφισβήτησης»  διαμαρτύρονταν ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, στην εργασιακή ανασφάλεια και στην κατάργηση των ελευθεριών και των δικαιωμάτων. 1 χρόνο μετά το Δεκέμβρη του 2008, αυτός ο κόσμος που βγήκε στο δρόμο χωρίς να φοβηθεί την κυβερνητική τρομοκρατία, ανέδειξε με τον πιο σαφή τρόπο ότι οι αιτίες της εξέγερσης του Δεκέμβρη υπάρχουν και σήμερα – ίσως και σε μεγαλύτερο βαθμό.

Η νέα «προοδευτική» κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ απάντησε στους χιλιάδες διαδηλωτές με πολλά δακρυγόνα, πολύ ξύλο, πάνω από 800 προληπτικές προσαγωγές και πάνω από 100 συλλήψεις πανελλαδικά, (την ώρα που πέρσι όλο το Δεκέμβρη έγιναν γύρω στις 1800 προσαγωγές). Χαρακτηριστικό δείγμα της αυταρχικής στάσης των αστυνομικών αρχών είναι το χτύπημα που δέχτηκε 55χρονη διαδηλώτρια όταν παρασύρθηκε από μηχανάκι της ομάδας Δέλτα. Το «ατύχημα» αυτό – όπως το αποκάλεσε η κυβέρνηση – συνοδεύτηκε από χτύπημα με γκλόμπ στην αιμόφυρτη γυναίκα.

Στο πανεκπαιδευτικό  συλλαλητήριο της 7^ης Δεκέμβρη φάνηκε ξεκάθαρα, πια, ποιό ήταν το πολιτικό όφελος στο οποίο αποσκοπούσε η νέα κυβέρνηση με την ένταση της καταστολής. Δεν ήθελε να γίνει ειρηνική πορεία, δεν ήθελε αυτή η πορεία να διαλυθεί ομαλά, δεν επέτρεψε στους φοιτητές να διεξάγουν τις διαδικασίες συντονισμού του φοιτητικού κινήματος μακριά από εκδηλώσεις βίας. Στόχος το πανεπιστημιακό άσυλο, το οποίο για άλλη μια φορά δαιμονοποιήθηκε ως η μήτρα όλων των κακών της ελληνικής κοινωνίας. Ενδεικτικό του κλίματος αυτού, αλλά και της φανερής στόχευσης της κυβέρνησης, ήταν η ανακοίνωση του Αντιπρύτανη του ΕΚΠΑ που, ούτε λίγο ούτε πολύ, θεωρούσε τα Προπύλαια χώρο εκτός ασύλου, η προκλητική περιφρούρησή τους από μεγάλη αστυνομική δύναμη ώστε να μη διαλυθεί εκεί η πορεία, αλλά κι εντολή του εισαγγελέα να μπουν αστυνομικές δυνάμεις στο χώρο του Κάτω Πολυτεχνείου τη στιγμή που εκεί διεξαγόταν το συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων και καταλήψεων. Το τελευταίο μάλιστα πραγματοποιήθηκε χάρη στην πειθαρχία του ίδιου του κινήματος που περιφρούρησε τις διαδικασίες του και την αποχώρησή του από το χώρο του Πολυτεχνείου. Την ίδια στιγμή στη Θεσσαλονίκη, με πρόφαση πάλι μεμονωμένες ενέργειες που δεν αντιστοιχούν στο κίνημα, βρήκαν πάτημα οι δυνάμεις καταστολής να καταπατήσουν το άσυλο στο ΑΠΘ.

Σοβαρή ένδειξη  της σκληρής αυταρχικής πολιτικής  του ΠΑΣΟΚ απέναντι στα δημοκρατικά  δικαιώματα και του δόγματος «μηδενική ανοχή» του Χρυσοχοίδη αποτελεί το γεγονός ότι για όλες τις παραπάνω ενέργειες η κυβέρνηση δέχτηκε τα συγχαρητήρια της ΝΔ αλλά και  του προέδρου του ΛΑΟΣ.

Απέναντι  σε αυτή τη βαθιά αντιλαϊκή στάση  της κυβέρνησης, που συμπορεύονται μαζί της όλες οι δυνάμεις εξουσίας, μη θέλοντας να ακούσουν τη φωνή της κοινωνίας, τη φωνή της νεολαίας, εμείς απαντάμε με μαζικούς αγώνες. ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΑΤΗΣΗ ΤΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥ ΑΣΥΛΟΥ.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ  ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΥΛΟ, ΤΟ ΑΣΥΛΟ  ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ

Advertisement

ΠΑΣΟΚ και Εκπαίδευση- Ποια αλλαγή?

ΠΑΣΟΚ KAI ΕΚΠΑΔΕΥΣΗ – ΠΟΙΑ ΑΛΛΑΓΗ;;;

Αντίθετα με ότι μπορεί να επικαλούνται οι συνδικαλιστές της ΠΑΣΠ στις σχολές, έχουμε ήδη αρκετά δείγματα γραφής για να “ζωγραφίσουμε” μια πλήρη εικόνα της πολιτικής που θα εφαρμόσει το ΠΑΣΟΚ. Οι προγραμματικές δηλώσεις της Διαμαντοπούλου, οι πρώτες εισηγήσεις του υπουργείου που διέρευσαν στον τύπο, αλλά, και σημαντικότερο, η όλη πολιτική ιστορία του ΠΑΣΟΚ είναι τα στοιχεία που συμπληρώνουν το τοπίο.

ΚΟΛΛΕΓΙΑ – ΚΕΣ

Οι εξαγγελίες αφορούν την επανεξέταση των αδειών που ως προεκλογικό δώρο δόθηκαν απο τον κ. Σπηλιωτόπουλο σε 33 ΚΕΣ. Τι μας λέει η Διαμαντοπούλου εδώ; Είναι σαφέστατα υπερ της λειτουργίας των ΚΕΣ, με την προυπόθεση αυτά να πληρούν κάποιες υποτυπώδεις προυποθέσεις λειτουργίας οι οποίες όμως αφενός δεν εξασφαλίζουν ποιοτικό επίπεδο εκπαίδευσης στα εν λόγω ιδιωτικά ιδρύματα αφετέρου μετατοπίζουν το κέντρο βάρος του διαλόγου για τα ΚΕΣ σε μια συστημική προσέγγιση που σχετίζεται με τη λογική οτι πρέπει να λειτουργούν και συνεπώς το μόνο που είναι δυνατόν να γίνει είναι να εξεταστεί πως μπορεί να λειτουργούν με τους κάποιους τεχνοκρατικούς όρους.

Παρά τις μεγαλόστομες διακυρήξεις περί “δημόσιας και δωρεάν παιδείας” που επαγγέλεται η νέα υπουργός, στην πράξη βάζει λοιπόν και αυτή τα ιδιωτικά από την πίσω πόρτα! Δεν έχουμε ξεχάσει τις πάγιες θέσεις του ΓΑΠ για τα “μη κρατικά”, άλλωστε…

Ζητούμε ανοιχτά και ξεκάθαρα άμεσο κλείσιμο όλων ανεξαιρέτων των ΚΕΣ και να ληφθεί μέριμνα για τους αποφοίτους τους. Ξεκαθαρίζουμε οτι αυτό είναι ρεαλιστικό από νομική άποψη παρά το γεγονός οτι εσχάτων τα αστικά ΜΜΕ προσπαθούν να μας πείσουν περι του αντιθέτου.

ΔΙΑΛΟΓΟΣ

Σε ένα άλλο μέτωπο που επέλεξε να ανοίξει με το καλημέρα το νεοσύστατο υπουργείο παιδείας αναβαθμίζει το ΕΣΥΠ σε δημόσια ανεξάρτητη αρχή. Επιπλέον, προσβάλλοντας τις μνήμες τους φοιτητών και φοιτητριών που το 2006-7 βγήκαν στον δρόμο, επαναφέρει στο δημόσιο προσκήνιο τον διαβόητη Θ.Βερέμη, Μια κίνηση προσβλητική για το φοιτητικό κίνημα, η οποία παραγνωρίζει τους αγώνες και τις νίκες που αυτό πέτυχε διαχρονικά απέναντι στην επίθεση στον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Είναι λοιπόν μέλημα της ριζοσπαστικής αριστεράς στα πανεπιστήμια να εμποδίσει ένα στημένο διάλογο για την παιδεία με συντονιστές ανθρώπους σαν τον Βερέμη ή τον Μπαμπινιώτη, ένα διάλογο μονομερή και προσανατολισμένο στην καπιταλιστική λογική της εκπαίδευσης – προετοιμασίας ανθρώπων έρμαιων στις διαθέσεις της αγοράς εργασίας, καταδικασμένων στην εργασιακή ανασφάλεια.

Πόσο μάλλον όταν επιδίωξη του υπουργείου είναι ένας λιτός νόμος, ο οποίος ενδεικτικά θα περιλαμβάνει διατάξεις για τα τετραετή ακαδημαικά πλάνα. Επίσης, η μελέτη του χωροταξικού σχεδιασμού για τα ΑΕΙ και ΤΕΙ θα εμβαθύνει ακόμα περισσότερο την αναδιάθρωση της τριτοβάθμιας παιδείας στην κατεύθυνση της επιχειρηματικοποίσησης, της ανταποδοτικότητας, της κατάρτισης, στην κατεύθυνση της εκπαίδευσης – παροχής υπηρεσίας. Η ορολογία που χρησιμοποιείται στις προγραμματικές δηλώσεις αλλά και στις πρώτες εισηγήσεις του υπουργείου είναι ενδεικτική .

Και βεβαίως δεν έχουμε καμία αυταπάτη ότι τα παραπάνω δεν πρόκειται να αντιπαρατεθούν με τους ήδη ψηφισμένους νόμους της Μαριέττας κλπ. Άλλωστε ήδη το γεγονός ότι δεν έχει σταματήσει καμμία εφαρμογή των διατάξεων των προηγούμενων νόμων που ήδη εφαρομόζονται λέει πολλά.

Οσον αφορά την χρηματοδότηση της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης παρά το γεγονός οτι αρχικά σχηματίζει χαμόγελα στα πρόσωπα των φοιτητών κρύβει παγίδες στις οποίες δεν θα τους κάνουμε τη χάρη να παρασυρθούμε. Ξεκάθαρα πρόκειται για χρηματοδότηση ανταποδοτικής φύσεως, η οποία θα πραγματοποιείται με τον γνωστό και καταδικαστέο όρο της αξιολόγησης. Ανακύπτει το πρόβλημα οτι η αξιολόγηση ως διαδικασία είναι στην ουσία αναζήτηση λευκής επιταγής για την υποβάθμιση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Ακόμα τίποτα δεν εμποδίζει τα ιδιωτικά ιδρύματα που πιστά χρόνια τώρα εφαρμόζουν αυτό το μέτρο της αξιολόγησης να απορροφήσουν μέρος της χρηματοδότησης που υποτίθεται οτι προορίζεται για την δημόσια δωρεάν εκπαίδευση, μειώνοντας στην πράξη την χρηματοδότηση στον δημόσιο τομέα! Και αυτές οι υποσχέσεις όμως για 5% του ΑΕΠ για την παιδεία με άμεση δεύσμευση 1 δις ευρώ, διαψεύστηκαν πριν “αλέκτωρ λαλλήσει τρις”. Ο νέος προυπολογισμός προβλέπει 3,6% του ΑΕΠ, διατηρώντας την πρωτιά (από το τέλος) αυτή της Ελλάδας στην Ευρώπη.

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ

Δεν ξεχνάμε άλλωστε ότι η αξιολόγηση είναι ένα από τα βασικότερα εργαλεία της νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης της εκπαίδευσης, όπως άλλωστε θεσμίστηκε και στην Μπολόνια. Και οι εμπνευστές της δεν άφησαν τα κριτήρια καθόλου στην τύχη. Έχουν να κάνουν με το κατά πόσο μια σχολή συμμορφώνεται με την εκπαίδευση-εμπόρευμα, με την επιχειρηματικοποίηση της ακαδημαικής κοινότητας και αυταρχικοποίηση και εντατικοποίηση της ακαδημαικής ζωής, με την διολίσθηση της εκπαιδευτικής διαδικασίας σε διαδικασία κατάρτισης, με το δέσιμο με τον ιδιωτικό τομέα… Και με όλα τα παραπάνω η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συντάσσεται πλήρως. Αυτό δείχνει και η προηγούμενη πείρα μας, και τα νέα φιρμάνια του υπουργείου.

ΑΣΥΛΟ – ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

Το σύνολο των λίγων αυτών εβδομάδων διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ έκανε καθαρή και την στάση του απέναντι στο ζήτημα του ασύλου, και της καταστολής. Δεν πρόκειται να δούμε δισταγμούς από πλευράς κυβέρνησης εάν παίζει η περίπτωση να δοθεί πολιτική εντολή για άρση του ασύλου. Το κράτος θωρακίζεται απέναντι στους κίνδυνους για νέα ξεσπάσματα όπως αυτό του περασμένου δεκέμβρη, και στα πλαίσια αυτά δεν μπορεί να ανεχτεί να υπάρχουν χώροι στο κέντρο της πόλης που να μην μπορεί να επιχειρεί η αστυνομία. Η διαφορά του ΠΑΣΟΚ από την ΝΔ δεν έγκειται στο τι θα κάνει, αλλά ενδεχομένως στο πόσο προκλητικά θα το κάνει.

Τα παραπάνω έρχονται να συμπληρώσουν και τα γεγονότα των τελευταίων ημερών: Το κλεισιμο καταρχήν των σχολών του κέντρου της Αθήνας την παρασκευή πριν την επέτειο του πολυτεχνείου, με τους μπάτσους να αναλαμβάνουν ρόλο θυρωρού, καταπατώντας ουσιαστικά το άσυλο, και η δίωξη των πρυτανικών αρχών του ΕΜΠ για την φιλοξενία του indymedia στους υπολογιστές της σχολής, γεγονός για το οποίο η Άννα Διαμαντοπούλου νίπτει τας χείρας της, ανάγοντας στο απλά σε αρμοδιότητα της δικαιοσύνης!

Στην λογική που υπαγορεύει την λειτουργία των πανεπιστημιών με όρους ελεύθερης αγοράς είμαστε κάθετα αντίθετοι/ες. Προασπίζουμε τον δημόσιο δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου με κάθε κόστος και ορθώνουμε τοίχους απέναντι στις επιδιώξεις τους για διορισμό managers που θα διαχειρίζονται τις τύχες της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης με γνώμονα την ανταποδοτικότητα και το κέρδος.

Το πανεπιστήμιο για μας είναι χώρος πολιτικής και πολιτιστικής αντίστασης απέναντι στην πλήρως νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση της νέας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, απέναντι στις επιταγές της Μπολόνια. Η ριζοσπαστική Αριστερά στην σημερινή συγκυρία είναι ανάγκη να ορθώσει τοίχος αντίστασης και αλληλεγγύης με τα κινήματα και στην υπόλοιπη Ευρώπη, την Αυστρία και την Γερμανία.

Ο αγώνας για δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, εκπαίδευση ίσων ευκαιριών για όλους είναι αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό και συνεπώς αγώνας σε πλήρη συμπόρευση με τους αγώνες των φοιτητών που αγωνίζονται με ίδια αιτήματα σε άλλα καπιταλιστικά κράτη, αλλά και με τους αγώνες των εργαζομένων, ενάντια στις αντεργατικές ρυθμίσεις που (και αυτή η κυβέρνηση) προωθεί.