Απ’ το σχολείο στο Πανεπιστήμιο και απ’ το Πανεπιστήμιο…
στην επισφάλεια ή την ανεργία…?
Η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ., με τις ευλογίες του ΔΝΤ, έχει μετατρέψει την κρίση σε μεγάλη γι’ αυτήν ευκαιρία και προωθεί με μεγάλη ένταση και έκταση τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της. Στόχος της δεν είναι η «έξοδος από την κρίση», αλλά πώς αυτό θα γίνει εις βάρος της νέας γενιάς και του κόσμου της εργασίας και πώς η πλευρά του κεφαλαίου θα βγει τελικά κερδισμένη. Μια σειρά από αιτήματα των εργοδοτών που λόγω των ισχυρών αντιστάσεων των εργαζομένων δεν μπορούσαν να ικανοποιηθούν από τις κυβερνήσεις των προηγούμενων ετών, ικανοποιήθηκαν μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα υπό το άλλοθι της τρόικας, του μνημονίου και του ΔΝΤ.
Πάνω σε αυτή τη λογική, η κυβέρνηση προωθεί το Σύμφωνο Πρώτης Απασχόλησης. Σύμφωνα με αυτό η εργασία μέχρι τα 25 είναι υποχρεωτικά ανασφάλιστη, με απολαβές κατώτερες της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) ανεξαρτήτως πτυχίου.
Συγκεκριμένα:
-Οι νέοι/ες από 21 έως 25 ετών θα αμείβονται με το 85% (- 15%) του κατώτερου μισθού.
-Οι νέοι/ες έως 21 ετών θα παίρνουν το 80% (- 20%) του κατώτερου μισθού.
-Οι νέοι/ες από 15 έως 18 ετών με ειδικές συμβάσεις μαθητείας μέχρι ενός έτους θα αμείβονται με 70% (- 30%) του κατώτερου μισθού και δε θα ασφαλίζονται για σύνταξη.
Το οποίο με απλά μαθηματικά σημαίνει, σταθερές απολαβές, περί τα 590 ευρώ.
Το σύμφωνο αυτό συνδέει με ένα τρόπο το νέο μοντέλο εργαζομένου, με τον νέο εργασιακό χάρτη που επιβάλλει το Δ.Ν.Τ. και το μνημόνιο. Επί της ουσίας δεν θα έχει σημασία το πτυχίο του κάθε αποφοίτου αφού θα δουλεύει με συγκεκριμένες εργασιακές συνθήκες που επιβάλλονται από το σύμφωνο και οδηγεί σε εξοντωτικές συνθήκες εργασίας το ευρύτερο κομμάτι της εργαζόμενης νεολαίας (μέχρι τα 25 έτη). Με άλλα λόγια, διαλύει ουσιαστικά τόσο την εργασιακή προοπτική των νεολαίων που δεν βρίσκονται στο πανεπιστήμιο, όσο και την εργασιακή αποκατάσταση των αποφοίτων , «παρακάμπτοντας» επί της ουσίας το πτυχίο για τα πρώτα χρόνια δουλειάς. Ακόμα λύνει ουσιαστικά τα χέρια των εργοδοτών «υποχρεώνοντας» τους να μην ασφαλίζουν τους νέους εργαζομένους τους κάτι που αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε εργαζόμενου ανεξαρτήτως ηλικίας. Την ίδια στιγμή, μάλιστα, που η κυβέρνηση αρνείται την παραμικρή αύξηση του επιδόματος ανεργίας, με αφορμή τους περιορισμένους πόρους του ΟΑΕΔ, φροντίζει να επιβαρύνει τον οργανισμό με τις υποχρεώσεις της εργοδοσίας! Τον εργασιακό μεσαίωνα της ανασφάλιστης εργασίας που αντιμετωπίζουν πολλοί νέοι εργαζόμενοι, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. επιλέγει να τον νομιμοποιήσει.
Εκτός, όμως, από το Σύμφωνο Πρώτης Απασχόλησης, ψηλά στην ατζέντα της κυβέρνησης φαίνεται πως έχει τεθεί και η υπονόμευση της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας(Ε.Γ.Σ.Σ.Ε.), που μέχρι σήμερα καθιέρωνε ένα κατώτατο μισθό για τους εργαζομένους. Αυτό το προστατευτικό δίχτυ ασφαλείας καταργείται, αφού πλέον οι κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας θα μπορούν να περιέχουν δυσμενέστερους για τους εργαζόμενους όρους σε σχέση με την Ε.Γ.Σ.Σ.Ε. και επιπλέον οι Συλλογικές Συμβάσεις στις επιμέρους επιχειρήσεις θα υπερισχύουν έναντι των κλαδικών. Η συλλογική, δηλαδή, ρύθμιση θα γίνεται σε ακόμα μικρότερο επίπεδο, πράγμα που αδρανοποιεί πλήρως τα συνδικάτα, αφού είναι προφανές ότι τα συνδικάτα σε επίπεδο επιχείρησης (όπου μάλιστα τα περιθώρια συνδικαλιστικής δράσης είναι σαφώς περιορισμένα, λόγω της εργοδοτικής τρομοκρατίας) έχουν πολύ μικρότερη δύναμη. Απώτερος στόχος της κυβέρνησης είναι η πλήρης εξατομίκευση των όρων εργασίας, αφού η συλλογική διαπραγμάτευση αποτελεί ισχυρό χαρτί των από κάτω και μεγάλο αγκάθι για τους από πάνω. Αυτή η προσπάθεια της κυβέρνησης επιβεβαιώνεται άλλωστε και από την επιχειρούμενη (μέσω των εξαγγελιών της Υπ. Παιδείας) κατάργηση της έννοιας του πτυχίου και αντικατάστασή του από έναν ατομικό φάκελο προσόντων, που εξαιτίας της μοναδικότητάς του για κάθε απόφοιτο, καθιστά αδύνατη τη συλλογική διαπραγμάτευση.
Στο ίδιο πλαίσιο αποδιάρθρωσης της εργασίας εντάσσεται και η δρομολογούμενη κατάργηση του θεσμού της διαιτησίας. Η κυβέρνηση έχει θέσει ως στόχο μέσα στο επόμενο χρονικό διάστημα να καταργήσει τη δυνατότητα των συνδικάτων να καταφεύγουν μονομερώς στη διαιτησία, αν αποτύχουν οι διαδικασίες για τη σύναψη συλλογικής σύμβασης. Με βάση τη νέα ρύθμιση, για προσφυγή στη διαιτησία απαιτείται η συμφωνία και των δύο μερών. Καθώς όμως είναι δεδομένο ότι οι εργοδότες δεν πρόκειται να δέχονται αυτή την προσφυγή, τα συνδικάτα θα υποχρεώνονται να αποδέχονται τους όρους που θέτουν οι εργοδότες. Άλλωστε σε περίπτωση που δεν υπογραφεί νέα συλλογική σύμβαση, οι εργαζόμενοι θα λαμβάνουν τους μισθούς που προέβλεπε η προηγούμενη, χωρίς την παραμικρή αύξηση. Έτσι, οι εργαζόμενοι θα έρχονται μπροστά στο «δίλλημα»: Εργασία χωρίς δικαιώματα ή ανεργία;
Με βάση τα επίσημα στοιχεία οι άνεργοι αυτή τη στιγμή ξεπερνούν τις 550.000, ενώ μέσα στο 2011 θα ξεπεράσουν το 1.000.000. Αυτό βέβαια δεν εμπόδισε σε τίποτε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να προχωρήσει σε απελευθέρωση των απολύσεων διπλασιάζοντας τα ποσοστά των μηνιαίων επιτρεπόμενων απολύσεων για τις επιχειρήσεις. Οι απολύσεις, όμως, εκτός από ευκολότερες γίνονται και φθηνότερες, αφού η αποζημίωση μειώνεται στο μισό εάν η επιχείρηση ειδοποιήσει τον εργαζόμενο για την απόλυσή του μερικούς μήνες νωρίτερα. Άμεση συνέπεια της απελευθέρωσης των απολύσεων θα είναι η έκρηξη της ανεργίας, ο περιορισμός των θέσεων που παρέχουν μια στοιχειώδη ασφάλεια και δικαιώματα και η αντικατάστασή τους από θέσεις εργασίας με δυσμενή χαρακτηριστικά, αβεβαιότητα και επισφάλεια.
Η έξοδος από την κρίση δεν θα είναι κοινή για όλους, κάποιοι θα βγουν κερδισμένοι και κάποιοι ηττημένοι. Κυρίαρχο ζήτημα δεν είναι η κρίση των δημοσιονομικών του κράτους, αλλά η κρίση των μισθωτών, των συνταξιούχων, της νέας γενιάς. Το μέλλον που θέλουν να ετοιμάσουν για μας, χωρίς εμάς, θα είναι επιστροφή στο μεσαίωνα. Το μέλλον, όμως, μας ανήκει και χρέος μας είναι να το διεκδικήσουμε, να αγωνιστούμε για αυτό. Στη λογική του ατομικού δρόμου απαντάμε με τη συλλογική δράση και στις απαιτήσεις της αγοράς, προτάσσουμε τις κοινωνικές ανάγκες.
Αριστερή Ενότητα Ιατρικής Αθηνών 