Τι μεσολάβησε…;

Από τη  ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΗ ΑΝΑΤΑΡΑΧΗ για ένα ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ…

…στο «ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ τις ΕΚΛΟΓΕΣ»

 

«Η συμφωνία του Private Sector Involvement (P.S.I.) αποτελεί την μεγαλύτερη επιτυχία αυτής της κυβέρνησης αλλά και ταυτόχρονα την ανταμοιβή του ελληνικού λαού για τις συνεχόμενες θυσίες 3 ετών.»  Ε.Βενιζέλος

‘Ισως αυτή η φράση είναι ότι πιο πολιτικό έχουμε ακούσει το τελευταίο διάστημα από τον τέως Υπ. Οικονομικών, ο οποίος μαζί με την κυβέρνηση κι τα αστικά επιτελεία, έχουν επιδωθεί σε ένα όργιο οικονομικών (ή μήπως οικονομίστικων και λογιστικών…;) επιχειρημάτων, προκειμένου να εκβιάσουν και να τρομοκρατήσουν το λαό με εμφανή στόχο να αποσπάσουν όχι πλέον τη συναίνεσή του, αλλά να επιτύχουν έτσι τη μη αντίδρασή του.

 

Παρά τις θριαμβολογίες, που κυριολεκτικά μας βομβαρδίζουν από παντού, εξετάζοντας τη συγκεκριμένη μείωση του χρέους (κούρεμα), υπό το πρίσμα όσων έχουν συμβεί τα δύο προηγούμενα χρόνια,  καταλήγουμε σε ορισμένα συμπεράσματα που συστηματικά αποκρύπτονται:

1. Με τη συγκεκριμένη συμφωνία κατέστη υποχρεωτικό το «κούρεμα» των ομολόγων που κατέχουν ιδιώτες. Το σημαντικότερο όμως μέρος του ελληνικού χρέος οφείλεται στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Τράπεζα, οι αξιώσεις των οποίων παραμένουν άθικτες.
2. Η συγκεκριμένη συμφωνία περιλαμβάνει στα υπό μείωση ομόλογα και αυτά που κατείχαν τα ασφαλιστικά ταμεία της χώρας. Συγκεκριμένα από τα ταμεία αφαιρούνται 12 εκατ. ευρώ. Ουσιαστικά επέρχεται κατάρρευση του συστήματος καταβολής συντάξεων και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Το ποσό αυτό θα πρέπει φυσικά να καλυφθεί με νέες περικοπές σε κύριες και επικουρικές συντάξεις, με περιορισμό της ασφάλισης, με νέους φόρους. Ξαφνικά η συμφωνία που δικαίωνει θυσίες ετών, έρχεται να επιβάλλει νέες με θύμα ξανά τον κόσμο της εργασίας.
3. Ο συγκεκριμένος διακανονισμός του χρέους ορίζει τη δημιουργία ειδικού λογαριασμού, μέσω του οποίου όλα τα έσοδα του ελληνικού κράτους (κυρίως από την αύξηση των φόρων ή από ιδιωτικοποιήσεις) θα προορίζονται αποκλειστικά για την αποπληρωμή του χρέους. Πρακτικά το ελληνικό δημόσιο μπαίνει σε μία διαδικασία εσωτερικής στάσης πληρωμών.
4. Η κυβέρνηση της εθνικής ενότητας πανηγυρίζει το «κούρεμα» του χρέους που ανήκει στις τράπεζες. Αποκρύπτει όμως τη διαδικασία ανακεφαλαιοποίησης που θα ακολουθήσει, το κόστος της οποίας θα αποπληρωθεί με νέες περικοπές και φόρους.
5. Καθίσταται απαγορευτική οποιαδήποτε περαιτέρω μείωση στα ομόλογα ιδιωτών και κυρίως των Τραπεζών, καθώς αυτά θα διέπονται πλέον από το αγγλικό δίκαιο, ενώ ταυτόχρονα ενεργοποιούνται τα ασφάλιστρα κινδύνου(CDS).

 

Είναι σαφές, επομένως, ότι το PSI σίγουρα δεν είναι κάτι για το οποίο πανηγυρίζουμε. Αυτό που επί της ουσίας έγινε είναι για ακόμα μια φορά να διασφαλιστούν τα κέρδη του κεφαλαίου και να ανοίξει ο δρόμος για νέες θυσίες και νέα επώδυνα μέτρα από τον κόσμο της εργασίας.

 

Σε όλη αυτή την πορεία από το μνημόνιο, στο μεσοπρόθεσμο, στο πολυνομοσχέδιο, στο μνημόνιο 2 και πτόσφατα στο PSI και τους πανηγυρισμούς που συνοδεύουν την επίτευξή του αδιαμφισβήτητα κυρίαρχο ρόλο διαδραμάτισαν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Η κυβέρνηση Παπαδήμου στήνει αγαστή συνεργασία με τα μέσα ενημέρωσης με στόχο την προπαγάνδιση των νέων και ακραία ταξικών μέτρων, την τρομοκράτηση του λαού και την κατασυκοφάντηση των κοινωνικών αγώνων.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι τις τελευταίες μέρες έχει στηθεί από τα μέσα ενημέρωσης ένα ξεκάθαρο δίπολο. Από τη μια μεριά τοποθετούνται οι εθνοσωτήριες δυνάμεις που μάχονται για την σωτηρία της πατρίδας και της οικονομίας και από την άλλη βρίσκεται η Αριστερά που στοχεύει στην καταστροφή της χώρας. Σε αυτήν ακριβώς τη διάκριση στήθηκε άλλωστε και η αναγκαιότητα συγκρότησης κυβέρνησης εθνικής ενότητας για τη σωτηρία της χώρας. Η πίεση που δέχτηκε το αστικό μπλοκ εξουσίας υπό το βάρος των λαϊκών κινητοποιήσεων, έφερε στο προσκήνιο την κυβέρνηση σωτηρίας και τεχνοκρατών ως μοναδική διέξοδο.

 

Γιατί εκλογές…; Και γιατί ΤΩΡΑ εκλογές…;

Εύλογα αναρωτιέται όποιος παρακολουθεί την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, γιατί το «κόμμα του μνημονίου» από εκεί που ξόρκιζε τις εκλογές και κατηγορούσε όποιον τις ζητούσε, ξαφνικά καταφεύγει σε αυτές.

Για να απαντήσει κάποιος σε ένα τέτοιο ερώτημα πρέπει καταρχάς να προσδιορίσει το πώς βλέπουν εκείνοι τις εκλογές. Γι΄αυτούς η προσφυγή στις κάλπες είναι ένας τρόπος εκτόνωσης της κοινωνικής οργής, που θα πρέπει να γίνεται με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην διαταράσσει το πολιτικό σκηνικό, να μη θήγει τα οικονομικά συμφέροντα και να μην αμφισβητεί τη νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση. Γι΄ αυτό και οι εκλογές τοποθετούνται χρονικά μετά την ολοκλήρωση του PSI, μετά τη λήψη κομβικών αποφάσεων, κοινώς αφού πέσαν οι υπογραφές. Αυτό, άλλωστε, φαίνεται ξεκάθαρα και από τις συζητήσεις που ήδη γίνονται στα αστικά επειτελεία για τις μετεκλογικές συνεργασίες, για την μετεκλογική συγκυβέρνηση και πλέον και για τον νέο πρωθυπουργό, που ο Α. Λοβέρδος προτείνει να είναι και πάλι ο Παπαδήμος!

 

Για τον κόσμο της εργασίας, τα ασθενέστερα στρώματα, τη νεολαία και όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια, όμως, τι πρέπει να σημάνουν αυτές οι εκλογές;

Αυτό που χρειάζεται είναι μια ριζική ρήξη με τις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού, μια ριζική αλλαγή πλεύσης και αυτό ακριβώς όμως είναι αυτό που φοβούνται. Αυτό σίγουρα περνάει μέσα από τις εκλογές, γιατί θα καθορίσει σε μεγάλο τη συγκυρία στην οποία θα κληθούμε να ζήσουμε την επόμενη μέρα, αλλά όχι μόνο μέσα από εκεί. Ο κόσμος εκείνος, που έδωσε το ηχηρό παρόν στους μεγάλους κινηματικούς κόμβους, όλου του προηγούμενου διαστήματος, που γέμισε το κέντρο της Αθήνας, και όλων των επαρχιακών πόλεων στις 12 Φλεβάρη, πρέπει να βγει πάλι μποροστά, να συνεχίσει και να δυναμώσει τις εστίες αντίστασης, να δώσει υπόσταση στην αμφισβήτησή του απέναντι στη νεοφιλελεύθερη πολιτική, να κάνει την Ελλάδα φάρο για τους αγώνες των λαών της Ευρώπης και του κόσμου ενάντια στα μέτρα λιτότητας που επιβάλλονται. Μόνο με το λαϊκό παράγοντα στο προσκήνιο μπορεί να ανατραπεί αυτή η ακραία νεοφιλελεύθερη επίθεση κατά του συνόλου της κοινωνίας, που την εξαθλιώνει, καταργεί κεκτημένα δικαιώματα δεκαετιών και επιβάλλει ένα ιδιότυπο εργασιακό μεσαίωνα, όπως μειώσεις μισθών και συντάξεων, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, διάλυση του κοινωνικού κράτους, αποδόμηση του κοινωνικού ιστού, ακραία φορολόγηση για το λαό, περιστολή κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων. Και όταν ο λαϊκός παράγοντας βγαίνει στο προσκήνιο, δύσκολα παρακάμπτεται.

 

Ανοίγεται μπροστά μας ένας αγώνας τον οποίο πρέπει να δώσουμε με όλες μας τις δυνάμεις!

Advertisement

Όταν οι νόμοι καταρέουν…

Ματαιώθηκαν οι εκλογές για τη συγκρότηση συμβουλίων διοίκησης σε όποιο Πανεπιστήμιο κι αν επιχειρήθηκε να γίνουν (πχ Πάντειο, Ασσοε, ΑΠΘ)  μετά από κινητοποιήσεις φοιτητών, καθηγητών και διοικητικών υπαλλήλων. Η νέα ηγεσία του υπουργείου Παιδείας συνεχίζει ακάθεκτη τις προσπάθειες για ισοπέδωση του Δημοσίου Πανεπιστημίου, έργο του οποίου η υλοποίηση περνάει μέσα από τη δημιουργία των συμβουλίων διοίκησης.

Ως Αριστερή Ενότητα προ πολλού έχουμε καταδείξει το ρόλο που καλούνται να παίξουν τα συμβούλια διοίκησης στη διάλυση του Δημοσίου Πανεπιστημίου. Η συγκρότησή τους συνιστά το δούρειο ίππο για την πλήρη εφαρμογή και των άλλων πτυχών του νόμου 4009, συμπυκνώνει τη συνολική λογική που αυτός και όλοι οι προωθούμενοι νόμοι, από την υπογραφή της συνθήκης της Μπολόνια και μετά, εισάγουν και επιπλέον αποτελούν το μέσο για να ακολουθηθεί και στα Πανεπιστήμια «πολιτική λιτότητας»!

Με το νόμο 4009 καταργείται η σύγκλητος και όλες οι δομές συνδιοίκησης, οι οποίες μέχρι τώρα κατοχύρωναν πρακτικά το συνταγματικά ορισμένο δικαίωμα της Πανεπιστημιακής κοινότητας στη συμμετοχή στην αυτοδιοίκηση του Πανεπιστημίου. Υποβαθμίζεται το πτυχίο με το σύστημα των πιστωτικών μονάδων και των κύκλων σπουδών, φτιάχνοντας το νέο ευέλικτο, ελαστικό και φτηνό εργαζόμενο, που να μπορεί να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της καπιταλιστικής αγοράς. Ένας τέτοιος εργαζόμενος θα πληρώνεται με μισθούς πείνας, χωρίς ασφαλιστικά δικαιώματα, χωρίς δικαίωμα συλλογικής διαπραγμάτευσης και διεκδίκησης… θα ζει με 429 ευρώ!

Θεσμοθετείται η οικονομική αυτοτέλεια των ιδρυμάτων, δημιουργώντας πρόσφορο έδαφος για την επιβολή διδάκτρων και την εισαγωγή ιδιωτικών επιχειρήσεων στο δημόσιο πανεπιστήμιο μέσω των χορηγιών. Το κόστος σίτησης-στέγασης-συγγραμάτων μετακυλίεται στους φοιτητές, βάλλεται στην ουσία του ο δημόσιος και δωρεάν χαρακτήρας του πανεπιστημίου. Εισάγονται δηλαδή με τον πιο προκλητικό τρόπο ταξικοί φραγμοί στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Στο Πανεπιστήμιο του Μνημονίου ο όρος δημοκρατία είναι απαγορευμένος!! Όλα τα παραπάνω δεν μπορούν να επιτευχθούν χωρίς την εντατικοποίηση (διαγραφές φοιτητών) και την αυταρχικοποίηση (κατάργηση ασύλου – περιθωριοποίηση κάθε συλλογικής & δημοκρατικής διαδικασίας)  του πλαισίου λειτουργίας του Πανεπιστημίου.

Μόνη διέξοδος από το μέλλον που μας ετοιμάζουν είναι ο ανυποχώρητος, μαζικός, συλλογικός αγώνας. Η προσπάθεια του Υπουργείου, επιχειρήσεων  και κάθε λογής εγκάθετων για εφαρμογή του αντιεκπαιδευτικού, αντικοινωνικού και αντιδημοκρατικού νόμου θα βρει απάντηση, ακόμα κι αν ο αρχι-εκτελεστής του νόμου αντικαθίσταται από τους κυρίαρχους. Άλλωστε, ο νέος υπουργός παιδείας κ. Μπαμπινιώτης είναι για την εκπαίδευση ότι ο Παπαδήμος για την οικονομία: ένας τεχνοκράτης, ο οποίος με αυτή του την ιδιότητα θα προσπαθήσει να βρει «ουδετερότητα» και νομιμοποιητική βάση στα πανεπιστήμια. Αλλά όσο αυτοί θα προσπαθούν με μεθοδεύσεις και τακτικισμούς να διαλύσουν το δημόσιο και δημοκρατικό πανεπιστήμιο, εμείς θα το κρατάμε ζωντανό με αγώνες ενάντια στο νόμο Διαμαντοπούλου και την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Τεχνοκρατών. Καλούμε λοιπόν όλους/όλες τους/τις συναδέλφους φοιτητές-καθηγητές καθώς και τους εργαζόμενους σε συστράτευση για την ανατροπή αυτού του νόμου-εκτρώματος και στο ΕΚΠΑ.

Μέρες απεργίας…

Η λαϊκή πίεση, όπως εκφράστηκε το προηγούμενο διάστημα στις απεργίες και τις παρελάσεις, οδήγησε την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ σε παραίτηση. Το μνημονιακό μέτωπο προκειμένου να διαχειριστεί τη λαϊκή οργή κατέφυγε στη «λύση» της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ.Οι ιδιωτικοποιήσεις, τα φορολογικά χαράτσια, οι νέες απολύσεις και οι μειώσεις μισθών και συντάξεων αποτελούν την κοινή συνισταμένη των στόχων του μνημονιακού μετώπου που υπηρετεί  ο Λ. Παπαδήμος, ένας γνήσιος εκφραστής του νεοφιλελεύθερου δόγματος. Από τη ψήφιση του πρώτου κιόλας μνημονίου, η τότε κυβέρνηση μαζί με τα καθεστωτικά ΜΜΕ προσπαθούσαν να μας επιβάλλουν τη λογική της ενδοφυούς στην ελληνική πραγματικότητα κρίσης, του διεφθαρμένου δημοσίου και της αναξιοκρατίας. Θέτοντας  εκβιαστικά διλλήματα, όπως μνημόνιο ή χρεοκοπία, μέτρα λιτότητας ή έξοδος από το ευρώ, πέρασαν μια σειρά αντιλαϊκών μέτρων σε μια δήθεν προσπάθεια μείωσης του χρέους και «σωτηρίας της χώρας».

«Να κάνουμε την κρίση ευκαιρία» Γ. Παπανδρέου
Μετά και  τα τελευταία μέτρα που αφορούν σε αλλαγές στα εργασιακά στον ιδιωτικό τομέα αλλά και το εργασιακό καθεστώς των νέων καταλαβαίνει κανείς τι σήμαινε αυτή η φράση. Το κεφάλαιο χρησιμοποιεί την κρίση για να επιφέρει μόνιμες «αναδιαρθρωτικές αλλαγές», που διαλύουν τα εργασιακά δικαιώματα και κεκτημένα διαμορφώνοντας  τον εργασιακό μεσαίωνα του 21ου αιώνα. Στην πρώτη γραμμή των νέων μέτρων βρίσκονται  το Σύμφωνο Πρώτης Απασχόλησης(Σ.Π.Α.) ή αλλιώς μαθητεία και η κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα . Σύμφωνα με το Σ.Π.Α. οι νέοι εργαζόμενοι 18-25 ετών θα εργάζονται με μισθό κάτω από 500 ευρώ και χωρίς ασφάλιση και όλα αυτά για πρώτη φορά νόμιμα! Ουσιαστικά, αυτή η εγκύκλιος του Υπ. Εργασίας, αν εφαρμοστεί θα σηματοδοτήσει την πλήρη απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων, αρχικά για τους νέους, η οποία θα επεκταθεί όμως στο σύνολο των εργαζομένων, όπως έχει συμβεί άλλωστε σε κάθε αντίστοιχη περίπτωση στο παρελθόν (βλ. μπλοκάκια, εταιρίες που νοικιάζουν προσωπικό κ.ά.). Παράλληλα, η επίθεση στα εργασιακά κεκτημένα στον ιδιωτικό τομέα προσπαθεί να δημιουργήσει ευνοϊκό έδαφος για την επέκταση αυτού του εργασιακού  καθεστώτος σε όλες τις ηλικιακές βαθμίδες.

Ταυτόχρονα, το Υπ. Παιδείας προχωρά στη διεξαγωγή εκλογών για τη συγκρότηση των συμβουλίων διοίκησης, παρά τις αντιδράσεις της ακαδημαϊκής κοινότητας, κίνηση που αποτελεί δούρειο ίππο για την εφαρμογή και των υπόλοιπων πτυχών του νόμου Διαμαντοπούλου! Συγκεκριμένα έχει ανακοινωθεί ήδη η ημερομηνία διεξαγωγής τους στις  Πάντειο και  ΑΣΟΕΕ, 26/1 και 22/2 αντίστοιχα. Στο πανεπιστήμιο της αγοράς που φτιάχνει ο νέος νόμος δεν έχουν θέση δημοκρατικές διαδικασίες ούτε βέβαια και συλλογικές διεκδικήσεις. Οι «ειδικοί» θα αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς, παράγοντας εργαζόμενους φτηνούς και ευέλικτους, εξειδικευμένους και όχι μορφωμένους, έτοιμους να ενταχθούν στο σύστημα της μαθητείας!

«Δε νικά εκείνος που έχει δίκιο, αλλά αυτός που αγωνίζεται για το δίκιο του!» σύζυγος χαλυβουργού
Σε αυτή τη συγκυρία, η μόνη διέξοδος που ανοίγεται είναι ο συλλογικός, ανυποχώρητος αγώνας. Το δρόμο μας δείχνουν οι απεργοί της  Χαλυβουργίας και του Alter. Όλοι και όλες αντιλαμβάνονται ότι κάθε ευκαιρία που δίνεται στην κυβέρνηση είναι το πράσινο φως για ένα νέο πλιάτσικο σε ό,τι μας έχει απομείνει. Αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας στη σχολή όχι απλά ως φοιτητές και φοιτήτριες, αλλά ως ένα συλλογικό «εμείς» με την ταυτότητα του καταπιεζόμενου και του συλλογικά πληττόμενου υποκειμένου και ως τέτοια συλλογικότητα πιστεύουμε ότι πρέπει να είμαστε ζωτικό κομμάτι αυτού του αγώνα μαζί με τα υπόλοιπα μαχόμενα κομμάτια της κοινωνίας. Να διώξουμε αυτήν την Κυβέρνηση και κάθε επίδοξο διαχειριστή της ίδιας πολιτικής, να αγωνιστούμε για ένα καλύτερο μέλλον, να αγωνιστούμε για το αυτονόητο, τις ζωές μας !!!

ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΦΙΑ ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ 12/1 ΣΤΙΣ 2 μ.μ. ΣΤΟ ΝΑΒΟ ώστε ο σύλλογος να λάβει αμεσοδημοκρατικά αγωνιστική απόφαση για συμμετοχή στην πανεργατική απεργία της Τρίτης 17/1 ενάντια στα νέα μέτρα κοινωνικής ισοπέδωσης και ως έμπρακτη ένδειξη αλληλεγγύης στα αγωνιζόμενα κομμάτια του κόσμου της εργασίας.

Λίγα λόγια για την «πραγματική δημοκρατία»… Ή …πως θα θέλαμε να συζητά και να αποφασίζει ένας φοιτητικός σύλλογος

Ένα από τα στοιχεία που πρέπει να κρατήσουμε από τις σύγχρονες εκφάνσεις του λαϊκού κινήματος (πχ το κίνημα των πλατειών και η 28^η Οκτωβρίου) είναι αυτό της πραγματικής δημοκρατίας, η οποία συνίσταται στην απόφαση με βάση τη συζήτηση που διεξάγεται και τον αυθορμητισμό, καθώς και στη συλλογική υλοποίηση αυτής. Έτσι, για μας, οι αποφάσεις που καλείται να πάρει ένας φοιτητικός σύλλογος αναφέρονται στα ζητήματα που έχουν ουσιαστικά συζητηθεί στην κορυφαία αμεσοδημοκρατική διαδικασία του, δηλαδή στη Γενική Συνέλευση, και πρέπει να έχουν αντιστοιχία ανάλυσης και δράσης. Απολογίζοντας το φοιτητικό κίνημα που ξέσπασε το Σεπτέμβρη, βλέπουμε πώς το έλλειμμα αυτό συνέβαλε ώστε να μην επιτευχθούν οι ονομαστικοί στόχοι του κινήματος, δηλαδή η ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής της μαζί με το νόμο- πλαίσιο για τα πανεπιστήμια. Παρ’ ότι οι στόχοι αυτοί ήταν σωστοί, σε ένα βαθμό παρέμειναν λέξεις στα πολιτικά πλαίσια που αποφασίζονταν, τα συνολικά πολιτικά αιτήματα έμειναν σε επίπεδο διακήρυξης ενώ ο προσανατολισμός του παρέμεινε στα μερικά ζητήματα και η οπτική του δεν ξέφυγε απ’ τα στενά όρια του πανεπιστημίου. Η αναντιστοιχία στη μαζικότητα των γενικών συνελεύσεων και στις κινητοποιήσεις, δείχνει πως η ίδια η απόφαση κρίνεται τελικά στην υλοποίησή της. Κρατώντας, λοιπόν, τα παραπάνω στοιχεία και με δεδομένο ότι οι στόχοι του φοιτητικού κινήματος δεν άλλαξαν, καλούμαστε τώρα να αλλάξουμε ότι πήγε στραβά για να πραγματώσουμε έναν αγώνα διαρκείας, να γίνουμε οργανικό κομμάτι του λαϊκού κινήματος και χρησιμοποιώντας το όπλο του πολιτικού αγώνα να πρωταγωνιστήσουμε στην ανατροπή της νέας κατάστασης.

Και λίγο στα «δικά μας»…

Στο Δ.Σ. του Σ.Φ.Ι.Α., τη Δευτέρα, 28/11, κατατέθηκαν τρείς προτάσεις προς ψήφιση. Η μία αφορούσε σε παράσταση διαμαρτυρίας στις 29/11 στον πρόεδρο της σχολής για τα ζητήματα που αφορούν στην επιχειρούμενη συγκρότηση συμβουλίων διοίκησης και στον περιορισμό της διάρκειας των εξεταστικών, που ανακοινώθηκε. Η δεύτερη σε κάλεσμα Γενικής Συνέλευσης του Σ.Φ.Ι.Α. την Τετάρτη 30/11 ενόψει της γενικής απεργίας της Πέμπτης και η τρίτη αποτελούσε μια πολιτική ανάλυση της συγκυρίας, η οποία απόληγε στη συμμετοχή του Συλλόγου στη Γενική απεργία και σε παράσταση Διαμαρτυρίας στο Υπ. Υγείας. Με δεδομένο ότι η δεύτερη και η τρίτη πρόταση ήταν αντιπαραθετικές, συμφωνήθηκε ότι αν αποφασιστεί η διεξαγωγή της Γ.Σ., η τρίτη πρόταση θα αποσυρόταν. Παρ’ όλα αυτά η ίδια η ύπαρξη της ήταν προβληματική, καθώς έδινε το άλλοθι στις καθεστωτικές παρατάξεις να μην υπογράψουν για τη διεξαγωγή Γ.Σ., διατηρώντας παράλληλα ένα «αγωνιστικό προφίλ», πράγμα που τελικά και έγινε, και ταυτόχρονα καλλιεργούσε μια λάθος αντίληψη, από τη στιγμή που προτεινόταν ουσιαστικά πολιτικό πλαίσιο, χωρίς να έχει διεξαχθεί Γ.Σ.

Καμία έκπληξη δεν μας προκαλούν πια οι καθεστωτικές παρατάξεις…!

Πάγια στάση της Νέας Προοπτικής, της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ είναι να σαμποτάρει τις συλλογικές διαδικασίες του Συλλόγου, είτε μη υπογράφοντας για τη διεξαγωγή τους, είτε μη στηρίζοντάς τις με τη φυσική τους παρουσία. Η επιλογή των δύο πρώτων να μην υπογράψουν για τη διεξαγωγή της Γ.Σ., αν και αναμενόμενη, γεννά κάποια ερωτηματικά. Σύμφωνα με το καταστατικό του Σ.Φ.Ι.Α., Γ.Σ. συγκαλείται είτε από το Δ.Σ., όταν υπάρχει ζήτημα που χρήζει συζήτησης και απόφασης, είτε με συλλογή υπογραφών από τους φοιτητές, αν το Δ.Σ. αρνείται να τη συγκαλέσει. Αφού, λοιπόν, Νέα Προοπτική και ΔΑΠ υπογράφουν την πρόταση για συμμετοχή του Συλλόγου στην απεργία και την παράσταση διαμαρτυρίας στο υπ. Υγείας –και άρα αναγνωρίζουν την ύπαρξη τέτοιων ζητημάτων-, τότε γιατί αρνούνται να συζητήσουν αυτά τα ζητήματα σε γενική συνέλευση ενώπιον όλων των φοιτητών…; Από την άλλη πλευρά, η έτερη καθεστωτική παράταξη, η ΠΑΣΠ, όσο και αν προσπαθεί να μας πείσει με τους τακτικισμούς της, δεν τα καταφέρνει. Μπορεί για το φαίνεσθε να υπέγραψε για τη Γ.Σ., αλλά είχε ήδη βεβαιωθεί πως δεν θα γινόταν αυτή. Έτσι, με μια «ανέξοδη» υπογραφή επιχειρεί να ανατρέψει το κλίμα που επικρατεί εις βάρος της, ως κομματικής νεολαίας του ΠΑΣΟΚ, ως κομματικής νεολαίας μιας κυβέρνησης που δεν δίστασε να φτωχοποιήσει την κοινωνία και παράλληλα να επιδοθεί σε ένα όργιο καταστολής, ως νεολαίας του κόμματος που συνεργάζεται με τους νοσταλγούς της χούντας (ΛΑΟΣ) σε μια κυβέρνηση για την «εθνική σωτηρία».

Κάνοντας μια δεύτερη ανάγνωση, υπό το πρίσμα της δημοκρατίας, στην πρόταση απόφασης για τη συμμετοχή του συλλόγου στην απεργία και την παράσταση διαμαρτυρίας στο Υπ. Υγείας, διαπιστώνει κανείς, ότι σε αυτήν περιέχεται ανάλυση για πληθώρα ζητημάτων, τα οποία ο Σύλλογος δεν έχει συζητήσει ποτέ, όπως η κυβέρνηση συνεργασίας, ο προϋπολογισμός για το 2012, η δανειακή σύμβαση και η απάντηση του φοιτητικού και λαϊκού κινήματος σε όλα αυτά, η έξοδος από την ΟΝΕ κ.α. Εμείς, ως Αριστερή Ενότητα, θεωρούμε πως αυτά είναι ζητήματα που χρήζουν και συζήτησης και απόφασης, αλλά μέσα από μια Γενική Συνέλευση. Με αυτή, λοιπόν, τη λογική προτείναμε και τη διεξαγωγή της Γενικής Συνέλευσης την Τετάρτη. Αν θέλουμε να συγκροτήσουμε ένα φοιτητικό κίνημα ανατρεπτικό, ένα φοιτητικό κίνημα οργανικό κομμάτι του ευρύτερου λαϊκού κινήματος, ένα φοιτητικό κίνημα δημοκρατικό και πολύμορφο, που δεν θα εμφανίζεται και θα εξαφανίζεται όποτε κάνουμε κατάληψη, τότε πρέπει να θέσουμε σε άμεση προτεραιότητα τις Γενικές Συνελεύσεις και να υπερασπιστούμε στο τώρα, στο σήμερα τα αυτονόητα χαρακτηριστικά που αυτό πρέπει να έχει. Με αυτό το σκεπτικό λοιπόν δεν υπογράψαμε τη συγκεκριμένη απόφαση και επιμέναμε να πιέζουμε για τη διεξαγωγή της Γενικής Συνέλευσης.

Στο βαθμό που οι αποφάσεις ενός συλλόγου, όπως ο Σ.Φ.Ι.Α., δεσμεύουν τα μέλη του, όλοι οι φοιτητές και οι φοιτήτριες καλούνται να προασπιστούν τη λήψη των αποφάσεων αυτών με βάση τις αρχές της πραγματικής δημοκρατίας. Ο Σ.Φ.Ι.Α. δεν αποτελείται μόνο από τις παρατάξεις και τα σχήματα που παρεμβαίνουν σε αυτόν και άρα το σύνολο των μελών του, παραμερίζοντας τις λογικές της ανάθεσης, θα πρέπει να προασπιστούν τη δημοκρατία στο περιεχόμενο των αποφάσεων, αλλά και στην υλοποίηση τους.

Δημοκρατική εκτροπή – Προϋπολογισμός κοινωνικής εξαθλίωσης: Μετά από δύο χρόνια εκτεταμένης επίθεσης στις κατακτήσεις και τα δικαιώματα εργαζομένων και νεολαίας, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ανήμπορη πλέον να κυβερνήσει υπό το βάρος των λαϊκών κινητοποιήσεων φέρνει μαζί της στην εξουσία τους ίδιους τους τραπεζίτες, την «λαϊκή» και άκρα δεξιά, ολοκληρώνοντας έτσι τη δημοκρατική. Στόχος της νέας κυβέρνησης δεν είναι άλλος από τη συνέχιση της ίδιας πολιτικής που επιδιώκει να διασώσει την μειωμένη λόγω της δομικής κρίσης του συστήματος κερδοφορία του κεφαλαίου, εις βάρος προφανώς των εργαζομένων. Ο νέος προϋπολογισμός που ετοιμάζει η κυβέρνηση Παπαδήμου προβλέπει για μία ακόμα χρονιά περικοπές σε κοινωνικές παροχές και πρόνοια, ξεπούλημα εθνικού πλούτου, φορολογική εξόντωση των μεσαίων και χαμηλών στρωμάτων της κοινωνίας και φυσικά φορολογική ασυλία για τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες, τους μεγαλοεργολάβους. Για αυτό το λόγο οφείλουμε ως φοιτητές να βρεθούμε στο πλευρό των εργαζομένων στην απεργία της Πέμπτης 1/12 καθιστώντας σαφές ότι και αυτή η κυβέρνηση είναι ανεπιθύμητη.

Ο τελευταίος εκβιασμός… μιας κυβέρνησης που πέφτει!

υπό το βάρος του λαϊκού κινήματος…

και δεν τολμάει να το παραδεχτεί!

 

Οι συνεχόμενες, μεγαλειώδεις λαϊκές κινητοποιήσεις δημιούργησαν σοβαρές ρωγμές στην κυβέρνηση και στο μέτωπο του μνημονίου. Ήταν αυτές που δρομολόγησαν, ουσιαστικά, τις τελευταίες ραγδαίες εξελίξεις, που οδηγούν την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στα πρόθυρα της κατάρρευσης.

Η επικεφαλίδα «καλά νέα» για την τελευταία συμφωνία ήταν μια εικόνα της στιγμής. Παρά τα σκληρά μέτρα λιτότητας που έχουν ήδη επιβληθεί και αυτά που περιλαμβάνονται στη νέα συμφωνία, ο στόχος είναι το ελληνικό χρέος να μειωθεί  στο 120% του ΑΕΠ το 2020, δηλαδή ακριβώς όσο ήταν το 2009, όταν οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ κατέφθασαν στην Αθήνα. Παρά τις επικεφαλίδες των ΜΜΕ για 50% «κούρεμα» του χρέους, ο λεπτομερής έλεγχος των στοιχείων έδειξε ότι η πραγματική μείωση του συνολικού χρέους θα είναι μόλις 30 δις. Ζητάνε, δηλαδή, από τους Έλληνες να ματώσουν το λιγότερο γι’ άλλα 20 χρόνια χωρίς να διαφαίνεται προφανής βελτίωση στη δημοσιονομική τους κατάσταση.

Σε αυτή την πρωτοφανούς έκτασης και έντασης επίθεση που δέχεται ο κόσμος της εργασίας, τα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα και τα, μέχρι πρότινος δεδομένα, δικα ιώματά μας, δόθηκε απάντηση στις απεργίες, τις πορείες, τις συγκεντρώσεις, τις πλατείες… Κανένας υπουργός δεν μπορεί πλέον να εμφανιστεί σε δημόσιο χώρο χωρίς να παρενοχληθεί ή να γιαουρτωθεί. Η στρατιωτική παρέλαση της 28ης Οκτώβρη ακυρώθηκε, όταν διαδηλωτές κατέλαβαν τους δρόμους διαμαρτυρόμενοι ενάντια στα μέτρα. Οι περισσότερες μαθητικές παρελάσεις σε άλλες πόλεις και χωριά διακόπηκαν κι αυτές. Οι απεργίες, οι καταλήψεις και οι άλλες ευφάνταστες δράσεις, έχουν καταστήσει την Ελλάδα μια ακυβέρνητη χώρα. Η απονομιμοποίηση της κυβέρνησης έχει μεταφερθεί από τις δημοσκοπήσεις στους δρόμους. Υπό το βάρος της λαϊκής οργής, η κυβέρνηση προσπαθεί να κερδίσει πολιτικό χρόνο, ώστε να συνεχίσει την ίδια πολιτική, χρησιμοποιώντας το δημοψήφισμα σαν απάντηση στην αντίδραση του ελληνικού λαού. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να εκβιάσει το λαό θέτοντας το δίλλημα: ή στηρίζετε τα μέτρα και τη δανειακή σύμβαση ή πτωχεύουμε και κόβονται μισθοί και συντάξεις!

Προφανώς, η  εμπλοκή  της κοινωνίας σε μια από τις πιο σημαντικές αποφάσεις της ελληνικής Ιστορίας ακούγεται θετικό γεγονός. Όμως, τα δημοψηφίσματα δεν είναι απαραιτήτως δείκτης δημοκρατίας. Σε αντίθεση με τα δημοψηφίσματα που συγκαλούνται έπειτα από πρωτοβουλία του λαϊκού παράγοντα, όπως συνέβη πρόσφατα με αυτό στην Ιταλία, που ανέτρεψε τα κυβερνητικά σχέδια ιδιωτικοποίησης του νερού, τα δημοψηφίσματα έχουν χρησιμοποιηθεί συχνά περισσότερο για να στηρίξουν αποτυχημένες κυβερνήσεις παρά για να δώσουν μια πραγματική δυνατότητα επιλογής στους πολίτες.

Στις λίγες πρόσφατες περιπτώσεις που οι ευρωπαϊκές ελίτ ζήτησαν την λαϊκή αποδοχή, δέχτηκαν ηχηρές αρνήσεις. Οι Γάλλοι και οι Ολλανδοί απέρριψαν το Ευρωσύνταγμα και αποτελείωσαν τις φιλοδοξίες για τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού κράτους βασισμένου σε νεοφιλελεύθερες αρχές.Αυτή τη στιγμή είναι η ώρα του λαού, των κοινωνικών κινημάτων, του κόσμου της εργασίας.

 

Όλοι και όλες στους δρόμους!

Την Πέμπτη 03/11, με τα πρωτοβάθμια σωματεία!

…αλλά και τις επόμενες ημέρες, ώστε να πέσει μια ώρα αρχύτερα η κυβέρνηση του μνημονίου και να ανοίξει ένας άλλος δρόμος!

έφτασε η ώρα…να τους ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ !

Την τελευταία διετία η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει αναλάβει την πλήρη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας και επανοικοδόμηση της με βάση τα νεοφιλελεύθερα πρότυπα. Μνημόνιο και μεσοπρόθεσμο επέβαλλαν τη σκληρή λιτότητα και τους όρους της αγοράς, μετακυλύοντας το βάρος της κρίσης στους εργαζόμενους και τη νεολαία. Στις 19 και 20 Οκτώβρη, για δύο συνεχόμενες μέρες η κοινωνία πλημμύρισε τους δρόμους πραγματοποιώντας τα μεγαλύτερα πανεργατικά συλλαλητήρια της μεταπολίτευσης. Οι εργαζόμενοι με όλα τα σωματεία στο δρόμο, οι συνταξιούχοι, οι φοιτητές, οι μαθητές ενώθηκαν απαιτώντας την ανατροπή της πολιτικής που εξυπηρετεί τα κέρδη των τραπεζών και των βιομηχάνων, εις βάρος των ανθρώπινων αναγκών. Την ανατροπή του εκφραστή αυτής της πολιτικής, της κοινωνικά καταστροφικής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Την ανατροπή της πολιτικής που μειώνει κι άλλο τους μισθούς, απολύει εργαζόμενους του δημοσίου, καταργεί συλλογικά δικαιώματα των εργαζομένων και ιδιωτικοποιεί το δημόσιο πλούτο, ενώ ταυτόχρονα έχει δώσει 108 δις για τη «διάσωση» των τραπεζών από το 2008.

Την επίθεση αυτή έρχεται να ολοκληρώσει ο τελευταίος νόμος της υπουργού παιδείας που εισήχθη, συζητήθηκε και ψηφίστηκε με συνοπτικές διαδικασίες στο τέλος του Αυγούστου, με σκοπό τον αιφνιδιασμό της κοινωνίας και την αποφυγή πιθανών αντιστάσεων. Στην προσπάθεια της κυβέρνησης να επιβάλλει τους ρυθμούς της αγοράς, ανέτρεψε τον τρόπο λειτουργίας του πανεπιστημίου, ως δημοκρατικού, ελεύθερου και ανοικτού κοινωνικού χώρου που μπορεί να αρθρώνει αντιπαραθετικό πολιτικό λόγο και να στηρίζει τους αγώνες των καταπιεσμένων.

Η επέμβαση της κυβερνητικής πολιτικής στο πανεπιστήμιο δεν είναι τυχαία. Η λειτουργία του ως του βασικού ιδεολογικού μηχανισμού που δημιουργεί τους αυριανούς εργαζομένους καθιστά την εκπαιδευτική ‘’μεταρρύθμιση’’ κομβική για τη νεοφιλελεύθερη πολιτική. Με το πρόσχημα της αδιαφάνειας και ντυμένη με το μανδύα της προόδου η κυβέρνηση (με συμμάχους φυσικά  τη Νέα Δημοκρατία και το ΛΑ.Ο.Σ. που παραδοσιακά συγκροτούν το αστικό μπλοκ εξουσίας) δημιουργεί το νέο «πανεπιστήμιο».

Ο νέος νόμος για την παιδεία τοποθετείται στον πυρήνα μιας νεοφιλελεύθερης και σκληρά ταξικής πολιτικής που θίγει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Απέναντι σε αυτήν την πολιτική απάντηση δεν είναι ούτε η σιωπή, ούτε η συμμετοχή  σε ένα προσχηματικό διάλογο. Κάθε μικρός και μεγάλος αγώνας αυτή τη στιγμή διαπερνιέται από τη μεγάλη αντιπαράθεση με το πολιτικό σύστημα. Αυτό ανέδειξαν οι πλατείες με το σύνθημα «Δεν φεύγουμε αν δεν φύγετε», αυτή είναι η νικηφόρα προοπτική κάθε κινητοποίησης που θα ξεσπάσει. Ολοένα και αυξανόμενα κομμάτια της κοινωνίας αντιλαμβάνονται πλέον πως δεν μπορεί να σωθεί κανείς από μόνος του, πως δεν μπορεί να υπάρξει κάποια κλαδική ή συνδικαλιστική διεκδίκηση που να κερδίσει, πως ο νέος νόμος-πλαίσιο δεν μπορεί να πέσει αν δεν πέσει το σύνολο του πολιτικού συστήματος που μας έφερε ως εδώ.

Ως φοιτητές Ιατρικής, ειδικότερα, βλέπουμε τις αλλαγές στα εργασιακά να εφαρμόζονται και στο ιατρικό επάγγελμα, μέσα από το νομοσχέδιο, που κατεβάζει το Υπ. Υγείας για την ιατρική εκπαίδευση στην ειδικότητα και τη «δια βίου εκπαίδευση» των ειδικευμένων γιατρών. Αυτό το νομοσχέδιο περιλαμβάνει πανελλαδικές εξετάσεις για την πρόσβαση σε ειδικότητα, οι οποίες ουσιαστικά καταργούν τα επαγγελματικά δικαιώματα που κατοχυρώνει το πτυχίο της Ιατρικής, μείωση των θέσεων ειδικευομένων στο μισό (μέσω της αλλαγής στον τρόπο καθορισμού των θέσεων ειδικότητας, αλλά και μέσω της «συγχώνευσης», ουσιαστικά κλεισίματος, νοσοκομείων), καθορισμό των θέσεων που θα ανοίγονται όχι μόνο με βάση τις υγειονομικές ανάγκες του πληθυσμού, αλλά και με βάση την εισήγηση των εταιριών, οι οποίες γι’ αυτό το λόγο θα λειτουργούν συντεχνιακά, θέσεις ειδικευομένων σε νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου, δηλαδή σε ιδιωτικά νοσοκομεία, εντατικοποίηση τόσο των ειδικευομένων όσο και των ειδικευμένων γιατρών που δουλεύουν στο Ε.Σ.Υ. με συνέδρια και μεταπτυχιακά, τα οποία διοργανώνονται κυρίως από φαρμακευτικές εταιρίες.

Αυτό το νομοσχέδιο δεν έρχεται να φέρει πραγματική λύση σε κανένα πρόβλημα, από τη στιγμή που δεν ανοίγει θέσεις προσωπικού –άρα και ειδικευόμενων-, ενώ παράλληλα δεν ενισχύει το δημόσιο σύστημα υγείας. Εκτός από αυτό, όμως, δημιουργεί και ένα μοντέλο εργαζόμενου γιατρού πλήρως εντατικοποιημένου και χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα –σε συνδυασμό με τις αλλαγές που έχει ήδη περάσει με άλλα νομοσχέδια ή προωθεί το Υπουργείο Υγείας-, το ίδιο μοντέλο εργαζομένου που επιτάσσει το Μνημόνιο. Παράλληλα, ανοίγει τη δίοδο, ώστε να αναπτυχθεί ακόμα περισσότερο το ιδιωτικό κεφάλαιο στο χώρο της Υγείας, αφού ενισχύεται ο ρόλος τόσο των ιδιωτικών νοσοκομείων, όσο και των φαρμακευτικών εταιρειών. Για εμάς, ως φοιτητές Ιατρικής, αλλά και ως πολίτες-αποδέκτες των υπηρεσιών υγείας, κάθε συζήτηση σχετικά με το δημόσιο σύστημα Υγείας θα πρέπει να έχει ως στόχο την ενίσχυσή του και το χτύπημα της διαφθοράς, ώστε να απολήγει σε αλλαγές που θα διαμορφώνουν ένα Ε.Σ.Υ. δημόσιο και δωρεάν, που θα παρέχει εγκαίρως, υψηλής ποιότητας υπηρεσίες υγείας σε όποιον και όποια ζει και εργάζεται στη χώρα. Υπό αυτή την έννοια λοιπόν, κάθε συζήτηση σχετικά με την πρόσβαση και την εκπαίδευση στην ιατρική ειδικότητα θα πρέπει να ξεκινάει από το άνοιγμα νέων θέσεων με βάση τις επιδημιολογικές ανάγκες του πληθυσμού, ώστε αυτές να καλύπτονται και παράλληλα να μην «εξαναγκάζονται» οι απόφοιτοι των Ιατρικών σχολών σε συγκεκριμένες ειδικότητες ή σε μετανάστευση, προκειμένου να ξεκινήσουν την ειδικότητα.

Στη 48ωρη Γενική Απεργία στις 19-20 Οκτώβρη μετά από πολλούς μήνες εκφράστηκε στο δρόμο η συσσωρευμένη οργή των εργαζομένων και της νεολαίας. Στόχος όλων των διαδηλωτών ήταν να διώξουν αυτήν τη βάρβαρη κυβέρνηση και την πολιτική της. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Όλοι και όλες αντιλαμβάνονται ότι κάθε ευκαιρία που δίνεται στην κυβέρνηση είναι το πράσινο φως για ένα νέο πλιάτσικο σε ότι μας έχει απομείνει. Αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας στη σχολή όχι απλά ως φοιτητές και φοιτήτριες αλλά αντιλαμβανόμαστε το φοιτητικό σύλλογο ως μία συλλογικότητα, ένα συλλογικό εμείς με την ταυτότητα του καταπιεζόμενου και του συλλογικά πληττόμενου και ως τέτοια συλλογικότητα πιστεύουμε ότι πρέπει να είμαστε ζωτικό κομμάτι σε αυτόν τον αγώνα μαζί με τα υπόλοιπα κομμάτια της κοινωνίας. Στον πόλεμο που μας έχουν κυρήξει υψώνουμε το τείχος των συλλογικών, ανυποχώρητων αγώνων. Να διώξουμε αυτήν την Κυβέρνηση και κάθε επίδοξο διαχειριστή της ίδιας πολιτικής, να αγωνιστούμε για ένα καλύτερο μέλλον, να αγωνιστούμε για τις ζωές μας!

μας έχουν κηρύξει πόλεμο…                                   

…ή αυτοί ή εμείς!

ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΗ ΣΧΟΛΗ ΜΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΝΟΙΧΤΗ και ΖΩΝΤΑΝΗ!

• Κλειστή είναι η Σχολή, της οποίας ο απόφοιτος λαμβάνει κατακερματισμένο πτυχίο-πιστοποίηση δεξιοτήτων, με ισοπεδωμένα επαγγελματικά δικαιώματα.
• Κλειστή είναι η Σχολή που απευθύνεται στους λίγους, τους έχοντες και κατέχοντες.
• Κλειστή είναι η Σχολή, όπου τα συγγράμματα, η σίτιση, η στέγαση, οι μετακινήσεις των φοιτητών δεν είναι δωρεάν.
• Κλειστή είναι η Σχολή fast-food των 3ετών προγραμμάτων κατάρτισης.
• Κλειστή είναι η Σχολή που απαιτεί δίδακτρα για τα μεταπτυχιακά.
• Κλειστή είναι η Σχολή που αντιμετωπίζει τη γνώση ως εμπόρευμα, και όχι ως κοινωνικό αγαθό.
• Κλειστή είναι η Σχολή που υποχρηματοδοτείται από το κράτος.
• Κλειστή είναι η Σχολή που διοικείται από manager, τεχνοκράτες, businessmen και λοιπά golden-boys.
• Κλειστή είναι η Σχολή όταν η εσωτερική της δημοκρατία συρρικνώνεται απελπιστικά.
• Κλειστή είναι η Σχολή χωρίς το πανεπιστημιακό άσυλο, μία απ’ τις σπουδαιότερες μεταπολιτευτικές κατακτήσεις, άσυλο ιδεών και πρακτικών, για την ανάπτυξη των κοινωνικών αγώνων.
• Κλειστή είναι η Σχολή που βάζει ταξικούς φραγμούς στην εισαγωγή, τη φοίτηση αλλά και την αποφοίτηση από αυτή.
• Κλειστή είναι η Σχολή που στα 8 χρόνια πετάει έξω τους φοιτητές που με περισσό κόπο μπήκαν.
• Κλειστή είναι η Σχολή, που απαγορεύει στους φοιτητές της να φοιτούν και εργάζονται, και τους βάζει εκβιαστικά να διαλέξουν το ένα απ’ τα δύο.
• Κλειστή είναι η Σχολή που θέλει τους φοιτητές πειθαρχημένους, μονόπλευρους, η Σχολή που φτιάχνει τους αυριανούς πειθαρχημένους εργαζόμενους.

Τελικά, κλειστή είναι η Σχολή, όπως διαμορφώνεται από το νόμο-πλαίσιο Διαμαντοπούλου.

• Ανοιχτή είναι η Σχολή, όταν δεν είναι κλειστή, κλειστοφοβική και νεκρωμένη από την κανονικότητα.
• Ανοιχτή είναι η Σχολή που αντιστέκεται, που αγωνίζεται ανυποχώρητα για δημόσια-δωρεάν παιδεία για όλους και για όλες.
• Ανοιχτή είναι η Σχολή που παράγει σκέψη πέρα από τις κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες επιταγές.
• Ανοιχτή είναι η Σχολή που φιλοξενεί και διοργανώνει αντιμαθήματα, επίκαιρες συζητήσεις, ανοιχτούς προβληματισμού με ακαδημαϊκούς και γιατρούς, συλλογικές αναγνώσεις βιβλίων.
• Ανοιχτή είναι η Σχολή που συλλαμβάνει τον παλμό της κοινωνίας, που αφυπνίζεται και αφυπνίζει.
• Ανοιχτή είναι η Σχολή όταν αντιλαμβάνεται ότι καμιά φορά υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα απ’ τη χρονική μετάθεση μιας εξεταστικής ή των παραδόσεων.
• Ανοιχτή είναι η Σχολή που προασπίζεται της δημοκρατικές κατακτήσεις του ασύλου, της συνδιοίκησης και του αυτοδιοίκητου.
• Ανοιχτή είναι η Σχολή όταν έχει ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών, και δίνει έτσι το δικαίωμα & την ευκαιρία στους φοιτητές της να εργάζονται, να κοινωνικοποιούνται, να πολιτικοποιούνται, να έρχονται σε επαφή με τις τέχνες και τον πολιτισμό, να είναι αληθινά δημιουργικοί.
• Ανοιχτή είναι η Σχολή που παρέχει πλέρια μόρφωση & ισχυρά επαγγελματικά δικαιώματα.
• Ανοιχτή είναι η Σχολή που αμφισβητεί.

Τελικά, ανοιχτή και ζωντανή είναι η κατειλημμένη Ιατρική Σχολή.

ΟΛΟΙ-Ες στη Γενική Συνέλευση του Σ.Φ.Ι.Α. την Πέμπτη 29/09 στις 12μμ στο ΝΑΒΟ

Αντί καλωσορίσματος…

Ο νέος νόμος Διαμαντοπούλου

Παρότι ξεθεώθηκες για να μπεις στο δημόσιο Πανεπιστήμιο και η οικογένεια σου έχει πληρώσει μια περιουσία για φροντιστήρια και ιδιαίτερα, κάποιοι δεν το θέλουν ούτε δημόσιο, ούτε δωρεάν, αλλά ούτε Πανεπιστήμιο και γι’ αυτό ο νέος νόμος για τα Πανεπιστήμια (νόμος 4006), ψηφίστηκε στις 24 Αυγούστου –με τις σχολές κλειστές- από το ΠΑ.ΣΟ.Κ., τη Νέα Δημοκρατία, το ΛΑ.Ο.Σ. και την Ντόρα.

Τι πανεπιστήμιο θέλουνε (και ποιοι, αλήθεια;)

Η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση και -δυστυχώς για αυτές- και οι φοιτητικές τους παρατάξεις είχαν δώσει από καιρό το στίγμα. Κατάργηση του αυτοδιοίκητου του πανεπιστημίου με την εμπλοκή εξωπανεπιστημιακών παραγόντων στη διοίκησή του,  εξάρτηση της χρηματοδότησης από την ιδιωτική πρωτοβουλία, ουσιαστική υποβάθμιση και εντατικοποίηση των σπουδών και κατάργηση του ασύλου, είναι κάποια βασικά σημεία αίσχους του νομοσχεδίου, κάποια απ’ τα πολλά… Είναι όμως και σε πλήρη συμφωνία με τις θέσεις της ΔΑΠ για την “Παιδεία 2020”. Είναι επίσης, η πλήρης κατάργηση του ασύλου, ό,τι ακριβώς ζητούσε η ΝΔ για να ψηφίσει το νέο νόμο.

Με κεντρικό σκοπό, λοιπόν, τη δημιουργία εργαζομένων που θα ανταποκρίνονται στη νέα εργασιακή πραγματικότητα του μνημονίου και της επισφάλειας, η κυβέρνηση επιδιώκει Α) να διαλύσει τα πτυχία Β) να μετατρέψει τα Πανεπιστήμια σε επιχειρήσεις Γ) να καταστρατηγήσει κάθε έννοια δημοκρατικού δικαιώματος!

• Με την εισαγωγή του συστήματος των πιστωτικών μονάδων αρχικά έρχεται το σπάσιμο του ενιαίου πτυχίου σε πτυχία πολλών ταχυτήτων, αφού δημιουργούνται 2 ή 3 κύκλοι σπουδών. Ο 1^ος κύκλος αποτελείται από το «βασικό» πτυχίο, το οποίο αντιστοιχεί σε 180 π.μ. και ο 2ος κύκλος σε 120 π.μ. το επονομαζόμενο ως «μάστερ». Επιπλέον δίνει τη δυνατότητα της εισαγωγής στα ΑΕΙ μέσω των ΚΕΣ αν έχουν συμπληρωθεί 30π.μ στα τελευταία, καθώς επίσης και τη δυνατότητα επιλογής μαθημάτων από άλλα ιδρύματα ή και ιδιωτικά κολλέγια. Οι τρείς κύκλοι σπουδών, τα πτυχία πολλών ταχυτήτων και οι πιστωτικές μονάδες, στη θέση του ενός αδιαίρετου σημερινού πτυχίου, έρχονται να μετατρέψουν το πανεπιστήμιο σε ένα Super-Market στο οποίο οι φοιτητές θα καλούνται να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους κυνηγώντας αριθμούς και δεξιότητες, χωρίς καμία επιστημονική συνοχή ως προς το αντικείμενό τους. Ένα τέτοιο «πτυχίο» είναι που θα φτιάχνει το νέο ευέλικτο, ελαστικό και φτηνό εργαζόμενο, που θα μπορεί να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της αγοράς. Ένας τέτοιος εργαζόμενος θα πληρώνεται με μισθούς πείνας, χωρίς ασφαλιστικά δικαιώματα, χωρίς δυνατότητα συλλογικής διεκδίκησης και διαπραγμάτευσης.

• Με την ήδη γνωστή σε όλους δραστική μείωση της κρατικής χρηματοδότησης στα Πανεπιστήμια, το νέο αυτό νομοσχέδιο θεσμοθετεί την οικονομική αυτοτέλεια τους, αναγκάζοντας τα ίδια τα ιδρύματα να αναζητήσουν τους πόρους τους. Έτσι γεννάται πρόσφορο έδαφος για την εισαγωγή των επιχειρήσεων στην δημόσια εκπαίδευση μέσω των χορηγιών, επώνυμων εδρών που θα χρηματοδοτούνται από ιδιωτικό κεφάλαιο, ενώ τα οικονομικά των ιδρυμάτων θα διαχειρίζεται πλέον νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου με τη μορφή ανώνυμης εταιρείας. Ακόμα, το κόστος της σίτισης και της στέγασης μετακυλύεται στους φοιτητές, αφού θα αναγκάζονται να πληρώνουν τους ιδιώτες που θα διαχειρίζονται τις εστίες. Τέλος, ανοίγει ο δρόμος για την επιβολή διδάκτρων στον δεύτερο κύκλο σπουδών καθώς επίσης και σε όσους θα υπερβαίνουν τα προκαθορισμένα έτη φοίτησης. Με τη σύνδεση αυτή με τα κριτήρια της αγοράς, πλήττεται ο δημόσιος και δωρεάν χαρακτήρας του πανεπιστημίου και  εισάγονται με τον πιο προκλητικό τρόπο ταξικοί φραγμοί στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

• Όλα αυτά δεν μπορούν να επιτευχθούν χωρίς την αυταρχικοποίηση και εντατικοποίηση του πλαισίου λειτουργίας των Πανεπιστημίων, χωρίς την κατάργηση και την περιθωριοποίηση κάθε δημοκρατικής-συλλογικής διαδικασίας. Γι’ αυτό το λόγο καταργούν το άσυλο και  επιβάλουν όριο φοίτησης (Ν+2) και τις διαγραφές φοιτητών προετοιμάζοντας τη νέα γενιά για τις συνθήκες που θα αντιμετωπίζει στη νέα εργασιακή πραγματικότητα. Γι’ αυτούς στο Πανεπιστήμιο του μνημονίου και της αγοράς ο όρος δημοκρατία είναι απαγορευμένος!  Η έννοια της ακαδημαϊκής αυτοτέλειας καταργείται και η διοίκηση περνά στα χέρια εξωτερικών παραγόντων (συμβούλια διοίκησης) που «θα λογοδοτούν στο Υπουργείο Παιδείας».

Μα, τι πολιτικη είναι αυτή ?

Όλοι και όλες μπορούμε να καταλάβουμε ότι ο νόμος πλαίσιο της Διαμαντοπούλου δεν είναι παρά ένα κομμάτι της πολιτικής ΠΑΣΟΚ, τρόικας και πολιτικών τους συμμάχων. Είναι η ίδια πολιτική που καταστρέφει τις ζωές μας και το μέλλον μας, η ίδια πολιτική που μειώνει μισθούς και συντάξεις, διαλύει τη Δημόσια Υγεία και το Ασφαλιστικό Σύστημα. Είναι η πολιτική που σε περιόδους κρίσης του καπιταλισμού, διασώζει τα κέρδη και στο βωμό αυτών των κερδών, «θυσιάζει» τις κοινωνικές κατακτήσεις ενός αιώνα.

H ετερόκλητη αυτή πολιτική συμμαχία που συγκροτήθηκε και διαμόρφωσε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 250 βουλευτών που υπερψηφίσε το νόμο Διαμαντοπούλου, δεν είναι τυχαία. Είναι μια «πρόβα», ένα σχέδιο  που  έχουν στη φαρέτρα τους οι συντηρητικές και φιλομνημονιακές δυνάμεις της χώρας μας, προκειμένου να μπορέσουν να περάσουν όλα τα μέτρα κοινωνικής εξαθλίωσης που έχουν στην ατζέντα τους και να διαχειριστούν τις κοινωνικές αντιδράσεις που αυτά προκαλούν. Αντιδράσεις όπως το κίνημα των πλατειών που επέφερε έναν ισχυρότατο κλυδωνισμό σε όλο το πολιτικό σύστημα με αυθόρμητο και άμεσο τρόπο. Αντιδράσεις όπως αυτές των φοιτητών που μαζί με την κοινωνία μπορούν και πρέπει να ανατρέψουν κάθε κυβέρνηση και συγκυβέρνηση που δεν θα εξυπηρετεί τα συλλογικά και λαϊκά συμφέροντα. Τελικά εμείς είμαστε η πλειοψηφία και όχι αυτοί. Μπορούμε να τους ανατρέψουμε!

Υπαρχει εναλλακτικη…!

Μια τόσο δύσκολη κατάσταση δεν πρέπει να μας γεννά απαισιοδοξία. Η ιστορία έχει δείξει ότι με συλλογικούς αγώνες ανατρέπονται και οι χειρότερες συνθήκες! Το όπλο μας μέσα στις σχολές είναι οι Γενικές Συνελεύσεις, η βασική δημοκρατική δομή των φοιτητών/τριών, όπου οι φωνές όλων έχουν το ίδιο βάρος και συζητάμε και αποφασίζουμε συλλογικά για τα ζητήματα που μας απασχολούν, διεκδικώντας όσα μας ανήκουν. Σε αυτές, αλλά και στις καταλήψεις και στις κινητοποιήσεις που καλεί ο Σύλλογος, η συμμετοχή των φοιτητών –και των πρωτοετών- είναι απαραίτητη, καθώς η μαζικοποίηση των δράσεων είναι σημαντική στον αγώνα που έχουμε ξεκινήσει. Οι πάνω από 300 καταλήψεις σε όλη την Ελλάδα δείχνουν ότι το φοιτητικό κίνημα είναι ζωντανό και μπορεί να νικήσει και να αποσυρθεί ο νόμος μαζί με την κυβέρνηση και τις πολιτικές που καταστρέφουν το μέλλον μας!

Απαιτούμε την απόσυρση του νέο νόμου, την απεμπλοκή των τριτοβάθμιων ιδρυμάτων από την αγορά και τη διασφάλιση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου και των εργασιακών δικαιωμάτων. Τα αιτήματα αυτά όμως δε μπορούν να ικανοποιηθούν χωρίς την ήττα των εκφραστών των νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων, του μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου, χωρίς να πέσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Η ΕΜΕΙΣ Η ΑΥΤΟΙ!!!

Τι είναι η αριστερή ενότητα:

ΑΡΙΣΤΕΡΑ : Τοποθετούμε το εμείς πάνω από το εγώ ,γιατί στα συλλογικά προβλήματα δεν υπάρχουν ατομικές λύσεις και αγωνιζόμαστε μαζί με τον κόσμο της εργασίας , οραματιζόμενοι μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση. Επιδιώκουμε την όξυνση των κοινωνικών διεκδικήσεων, διαφωνούμε με κάθε λογική εφησυχασμού και μοιρολατρίας και επιλέγουμε ριζοσπαστικές μορφές δράσεις.

ΕΝΟΤΗΤΑ : Αντιλαμβανόμαστε ότι μόνο η κοινή δράση των δυνάμεων της Αριστεράς μπορεί να είναι αποτελεσματική και νικηφόρα. Φιλοδοξούμε να γίνει πιο πλατιά η ενότητα αυτή. Ενώνουμε τη φωνή μας και τη δράση μας με αλλά κοινωνικά κινήματα (γυναικείο, αντιρατσιστικό, οικολογικό). Εμπνεόμαστε από τους αγώνες του χθες  για να οργανώσουμε τους αγώνες του αύριο.

ΟΛΟΙ-ΕΣ στη Γενική Συνέλευση του Σ.Φ.Ι.Α., την Τρίτη 06/09 στις 12 στο ΝΑΒΟ

ΟΤΑΝ ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ…

Εδώ και ενάμιση χρόνο ζούμε την μεγαλύτερη επίθεση στα δικαιώματα και στις κατακτήσεις της νεολαίας και του κόσμου της εργασίας που έχει συντελεστεί από την μεταπολίτευση. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εκμεταλλευόμενη την κρίση υλοποιεί ένα ακραία νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα  με μοναδικό κριτήριο τη διασφάλιση της κερδοφορίας και των προνομίων του κεφαλαίου. Διάλυση των εργασιακών σχέσεων, μισθοί των 500 ευρώ για τους νέους εργαζόμενους, απελευθέρωση απολύσεων, γενίκευση των συμβάσεων ορισμένου χρόνου, επίθεση στις συλλογικές συμβάσεις, μειώσεις μισθών και συντάξεων, ιδιωτικοποιήσεις και επίθεση σε κάθε κοινωνική υπηρεσία. Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν  καινούργιο κομμάτι της πολιτικής των κυβερνήσεων του δικομματισμού. Χρησιμοποιούν όμως την κρίση σαν ευκαιρία για να φτιάξουν την Ελλάδα που το κεφάλαιο πάντα ονειρευόταν.

Τριτοβάθμια εκπαίδευση: κέντρο κατάρτισης για τη γενιά της επισφάλειας…

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο συντελείτε και η επίθεση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ο νέος νόμος πλαίσιο αποτελεί φυσική συνέχεια της εκπαιδευτικής πολιτικής που χρόνια προσπαθούν να υλοποιήσουν οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Πρώτος στόχος της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης είναι η παραγωγή ενός νέου ευέλικτου και πειθαρχημένου εργατικού δυναμικού.

Θέλουν να δημιουργήσουν αποφοίτους στενά ειδικευμένους πάνω στις εφήμερες ανάγκες της αγοράς εργασίας, χωρίς τη δυνατότητα συλλογικής διεκδίκησης. Αποφοίτους που σε όλη την διάρκεια του εργασιακού τους βίου θα επανακαταρτίζονται στις διάφορες σχολές δια βίου εκπαίδευσης  με δικά τους έξοδα.

Το νέο πανεπιστήμιο βιάζεται να μας πετάξει στην φιλόξενη αγορά εργασίας των 500 ευρώ και της επισφάλειας. Ακριβώς για αυτό τον λόγο με τον νέο νόμο θα υπάρχουν πτυχία σύντομου κύκλου στα ένα ή δύο χρόνια ενώ το βασικό πτυχίο θα περιοριστεί στα τρία χρόνια και για την συνέχεια θα καταβάλλονται δίδακτρα. Ταυτόχρονα η εισαγωγή των πιστωτικών μονάδων οδηγεί στην εξατομίκευση των πτυχίων ακριβώς πάνω στο πρότυπο της ατομικής διαπραγμάτευσης με την εργοδοσία. Μετατρέπουν τη μόρφωση από δικαίωμα σε προνόμιο για τους λίγους. Για την πλειοψηφία θα μείνει απλά μια κατάρτιση με ημερομηνία λήξης.

Το σύνολο των εκπαιδευτικών και ερευνητικών δραστηριοτήτων θα καθορίζεται όχι από τις ανάγκες της κοινωνίας αλλά από την ανάγκη της κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Οποιαδήποτε φωνή κριτικής σκέψης θα εξαφανιστεί κάτω από την κυριαρχία των ταλιμπάν της ελεύθερης αγοράς. Ακριβώς για αυτό το λόγο στο νέο πανεπιστήμιο δεν υπάρχει χώρος για δημοκρατία. Ακριβώς για αυτό το λόγο καταργούν κάθε δημοκρατική διαδικασία στο εσωτερικό των σχολών και μαζί με αυτές το άσυλο, για να μπορούν να καταστείλουν τους αγώνες.

Ανατροπή του νόμου, ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής της…

Η απάντηση του φοιτητικού κινήματος δεν μπορεί να είναι άλλη από αγώνας διαρκείας μέχρι την ανατροπή του νόμου. Σήμερα όμως περισσότερο από ποτέ κάθε επιμέρους αγώνας αποκτά κεντρικά πολιτικά χαρακτηριστικά. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει κάνει σε όλους ξεκάθαρο ότι δεν πρόκειται να κάνει ούτε ένα βήμα πίσω από την πολιτική της. Ανατροπή του νόμου χωρίς ανατροπή της κυβέρνησης δεν γίνεται. Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να αποτελέσει τον καταλύτη για ένα συνολικότερο λαϊκό κίνημα που θα ανατρέψει την κυβέρνηση και την πολιτική της. Δεν διεκδικούμε τίποτα από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, δεν της απευθύνουμε κανένα αίτημα. Με την κυβέρνηση που μας έχει ήδη γυρίσει πίσω 50 χρόνια την κυβέρνηση που θα εκτοξεύσει την ανεργία στο ένα εκατομμύριο δεν υπάρχει κανένα περιθώριο διαπραγμάτευσης το μόνο περιθώριο που υπάρχει είναι η ανατροπή. Δεν σκοπεύουμε να αγωνιστούμε παρέα με ΠΑΣΠ και ΔΑΠ για την διασφάλιση κάποιων κεκτημένων όπως θέλει να το παρουσιάζει το υπουργείο και τα παπαγαλάκια τους στα κανάλια. Αγωνιζόμαστε για το δικαίωμα μας στην μόρφωση στην εργασία, στην κριτική σκέψη και στην αξιοπρέπεια. Αγωνιζόμαστε για να υπερασπιστούμε ότι έχει μείνει όρθιο από το δημόσιο πανεπιστήμιο και ξέρουμε πολύ καλά ότι στον συγκεκριμένο αγώνα ΠΑΣΠ και ΔΑΠ τόσα χρόνια είναι απέναντι μας.

Θα αγωνιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις για την ανατροπή της σημερινής πολιτικής και τη δημιουργία μις κοινωνίας που θα χωράει τα όνειρα και τις ανάγκες μας.

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΧΩΡΑΝΕ ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΟΥΣ…!

Ένας χρόνος Μνημόνιο: Χρέος μας η αντίσταση…δύναμή μας η αλληλεγγύη

Έχει συμπληρωθεί πλέον ένας χρόνος από τότε που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπέγραψε την δανειακή σύμβαση με Ε.Ε.-Ε.Κ.Τ.-Δ.Ν.Τ.  Ένας χρόνος μνημόνιο λοιπόν, με την κυβέρνηση να κατεδαφίζει εργατικές κατακτήσεις δεκαετιών. Η «νέα» πραγματικότητα χαρακτηρίζεται από τη σταδιακή κατάργηση του κοινωνικού κράτους και των κοινωνικών παροχών, τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, την κατάργηση του 8ώρου και των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, τη διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων, το ξεπούλημα του δημοσίου πλούτου, τη συρρίκνωση του δημοσίου χώρου και την ουσιαστική θεσμοθέτηση των επισφαλών μορφών εργασίας.

Ταυτόχρονα, η υιοθέτηση του «συμφώνου ανταγωνιστικότητας» από την ΕΕ  διέψευσε όλους εκείνους που προσπάθησαν να μας πείσουν πως η κρίση αποτελεί εθνική ιδιαιτερότητα! Η ίδια διαδικασία, ο ίδιος ταξικός πόλεμος ενάντια στα δικαιώματα των εργαζομένων εξαπολύεται σε Γερμανία, Ισπανία, Πορτογαλία, Γαλλία, σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες και όχι μόνο. Η συνταγματοποίηση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών σε πανευρωπαϊκό επίπεδο αποδεικνύει πως οι δυνάμεις του κεφαλαίου έχουν ένα και μόνο στόχο : τη μετακύληση του κόστους της κρίσης στον κόσμο της εργασίας, την ισοπέδωση κάθε κατάκτησης των εργαζομένων και της νεολαίας. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει κηρύξει έναν αδυσώπητο ταξικό πόλεμο απέναντι στον κόσμο της εργασίας και της νεολαίας. Αυτά εννοούσε ο Γ. Παπανδρέου όταν έθετε τους πολιτικούς στόχους της κυβέρνησης του και έλεγε :

 

 “ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ!”

Για αυτό καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και ανοίγει το δρόμο προς την ατομική διαπραγμάτευση, μειώνει το βασικό μισθό και απελευθερώνει τις απολύσεις. Καταδικάζει συνολικά τους νέους στην εργασιακή επισφάλεια και την ανεργία με τη θεσμοθέτηση της μαθητείας και με το σύμφωνο πρώτης απασχόλησης. Μας ετοιμάζουν ένα μέλλον αβίωτο, μιας γενιάς χωρίς δικαιώματα, μιας γενιάς χωρίς μέλλον.

Το όραμα του σύγχρονου «Σοσιαλισμού» του ΠΑΣΟΚ ισχυροποιείται και μέσω των αλλαγών, που προωθεί στο χώρο της εκπαίδευσης! Η κυβέρνηση προσπαθεί να δώσει ένα τέλος στη δημόσια και δωρεάν παιδεία, στο μαζικό και δημοκρατικό πανεπιστήμιο.  Μας καλούν να πληρώσουμε δίδακτρα, γεγονός που αποκλείει τεράστιο κομμάτι νέων από τα πανεπιστήμια αφού πολλοί θα είναι εκείνοι που θα αδυνατούν να πληρώσουν για τις σπουδές τους! Μας πετάνε έξω από το πανεπιστήμιο βάζοντας μας να πληρώνουμε συγγράμματα, να εξοντωνόμαστε σε διαρκείς εξετάσεις, να κυνηγάμε πιστωτικές μονάδες και να αποφοιτούμε με έναν ατομικό φάκελο δεξιοτήτων που μας διασφαλίζει την εργασιακή περιπλάνηση και την ανεργία. Θέλουν να δημιουργήσουν ένα χώρο στον οποίο θα αναπαράγεται μία γνώση στείρα που θα ανταποκρίνεται πλήρως στην εργασιακή πραγματικότητα της επισφάλειας, όπου δεν θα υπάρχει δείγμα επαγγελματικού δικαιώματος και οι νέοι άνθρωποι θα αναγκάζονται να ζουν μέσα σε συνθήκες εργοδοτικής τρομοκρατίας, ελλείψει συνδικαλιστικών ελευθεριών, με μισθούς πείνας μέχρι τα 80 τους.

Ως φοιτητές Ιατρικής, ειδικότερα, βλέπουμε τις αλλαγές στα εργασιακά να εφαρμόζονται και στο ιατρικό επάγγελμα, μέσα από το νομοσχέδιο, που κατεβάζει το Υπ. Υγείας για την ιατρική εκπαίδευση στην ειδικότητα και τη «δια βίου εκπαίδευση» των ειδικευμένων γιατρών. Αυτό το νομοσχέδιο περιλαμβάνει:

• Πανελλαδικές εξετάσεις για την πρόσβαση
• Μείωση των θέσεων ειδικευομένων στο μισό (μέσω της αλλαγής στον τρόπο καθορισμού των θέσεων ειδικότητας, αλλά και μέσω της «συγχώνευσης», ουσιαστικά κλεισίματος, νοσοκομείων)
• Καθορισμό των θέσεων που θα ανοίγονται όχι μόνο με βάση τις υγειονομικές ανάγκες του πληθυσμού, αλλά και με βάση την εισήγηση των εταιριών, οι οποίες γι’ αυτό το λόγο θα λειτουργούν συντεχνιακά
• Θέσεις ειδικευομένων σε νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου, δηλαδή σε ιδιωτικά νοσοκομεία
• Εντατικοποίηση τόσο των ειδικευομένων όσο και των ειδικευμένων γιατρών που δουλεύουν στο Ε.Σ.Υ. με συνέδρια και μεταπτυχιακά, τα οποία διαργανώνονται κυρίως από φαρμακευτικές εταιρίες.

Αυτό το νομοσχέδιο δεν έρχεται να φέρει πραγματική λύση σε κανένα πρόβλημα, από τη στιγμή που δεν ανοίγει θέσεις προσωπικού –άρα και ειδικευόμενων-, ενώ παράλληλα δεν ενισχύει το δημόσιο σύστημα υγείας. Εκτός από αυτό, όμως, δημιουργεί και ένα μοντέλο εργαζόμενου γιατρού πλήρως εντατικοποιημένου και χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα –σε συνδυασμό με τις αλλαγές που έχει ήδη περάσει με άλλα νομοσχέδια ή προωθεί το Υπουργείο Υγείας-, το ίδιο μοντέλο εργαζομένου που επιτάσσει το Μνημόνιο. Παράλληλα, ανοίγει τη δίοδο, ώστε να αναπτυχθεί ακόμα περισσότερο το ιδιωτικό κεφάλαιο στο χώρο της Υγείας, αφού ενισχύεται ο ρόλος τόσο των ιδιωτικών νοσοκομείων, όσο και των φαρμακευτικών εταιρειών.

Οι αλλαγές, όμως, που προωθούνται από το Υπ. Υγείας δεν αφορούν μόνο το εργασιακό μέλλον των αποφοίτων των Ιατρικών σχολών, αλλά συνολικά το δημόσιο σύστημα Υγείας. Στη λογική της διάλυσης του, ως τώρα, υποτιθέμενου κοινωνικού κράτους και στην αποσάθρωση του δεύτερου βασικού πυλώνα του, την υγεία, το ΕΣΥ πια  λειτουργεί όχι με βάση την ανάγκη εκατομμυρίων φτωχών της ελληνικής επικράτειας να έχουν μια σοβαρή δωρεάν περίθαλψη για να επιβιώσουν, αλλά με βάση  τις επιταγές της τρόικας για περιορισμό των δαπανών του δημοσίου. Σε τομείς όπως η περίθαλψη, η Ελλάδα έχει μακράν το χαμηλότερο ποσοστό δημόσιων δαπανών για την υγεία σε όλη την ΕΕ, και  είναι πρώτη χώρα στον ΟΟΣΑ στις λεγόμενες «καταστροφικές δαπάνες υγείας», δηλαδή στον αριθμό νοικοκυριών που πτωχεύουν επειδή δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στα έξοδα περίθαλψης. Ειδικά μετά τη νέα φτώχεια που έφεραν τα μέτρα  της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΕΕ-ΔΝΤ, είναι ζωτικής σημασίας να ενισχυθεί το ΕΣΥ ποσοτικά και ποιοτικά  και να γίνει εντελώς δωρεάν για τους εργαζόμενους, τους άνεργους και τους ανασφάλιστους ως στοιχειώδης κοινωνική προστασία. Η κυβέρνηση, όμως, κινείται στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση μέσω της επιβολής πληρωμής από  τους ανασφάλιστους (το 15% του πληθυσμού δηλαδή) ακόμα και στα Κέντρα Υγείας!

Αρχικά με το πρόγραμμα σταθερότητας περιέκοψαν την κρατική χρηματοδότηση στα νοσοκομεία από 2,2 δις ευρώ σε 800 εκατομμύρια πράγμα που σήμαινε , όπως και έγινε τελικά, λειτουργική κατάρρευση του ΕΣΥ, αφού ούτε οι διακηρυγμένες προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτών έγιναν και δεν αντικαταστάθηκαν οι χιλιάδες που βγήκαν στη σύνταξη, ενώ η έλλειψη υλικών, φαρμάκων και εξοπλισμού υπήρξε πρωτοφανής. Παράλληλα,  μειώθηκε δραματικά το εισόδημα όλων των υγειονομικών που με αυτοθυσία κρατούσαν ζωντανό το ΕΣΥ ,η περικοπή των υπερωριών και των προγραμμάτων εφημεριών αύξησε τις ώρες αναμονής για τους ασθενείς στα επείγοντα, ενώ σε πολλές περιπτώσεις ολόκληρα τμήματα στα νοσοκομεία  μένουν ακάλυπτα από κρίσιμες ειδικότητες, ιδιαίτερα στην επαρχία. Το καλοκαίρι ψήφισαν το νόμο για την λεγόμενη ολοήμερη λειτουργία των νοσοκομείων με τον οποίο επεκτείνουν τα ιδιωτικά απογευματινά ιατρεία σε όλο  το 24ωρο ακόμα και στα κέντρα υγείας , ενώ ταυτόχρονα περικόπτουν και άλλο τα προγράμματα εφημεριών των γιατρών. Επίσης μέσα στο καλοκαίρι με εγκυκλίους των διοικήσεων πολλών ασφαλιστικών ταμείων καταργήθηκε η έγκριση μεγάλου αριθμού εξετάσεων και καλούνται οι ασφαλισμένοι να τις πληρώσουν ακόμα και όταν εκτελούνται σε δημόσιο νοσοκομείο. Παράλληλα, και παρά τις μέχρι τώρα διαβεβαιώσεις του Υπουργείου Υγείας, ανακοινώθηκε πως πλέον θα ισχύσει και στο Ε.Σ.Υ. το δόγμα «εφτά εργαζόμενοι συνταξιοδοτούνται, ένας προσλαμβάνεται», πράγμα που σε συνδυασμό με την υποχρηματοδότηση θα σημάνει την πλήρη κατάρρευση του Ε.Σ.Υ., που δεν θα μπορεί πλέον να ανταποκριθεί στις ανάγκες της κοινωνίας.

Ένα ακόμα κερασάκι στην τούρτα είναι ο πρόσφατος νόμος του Λοβέρδου, με τον οποίον οι θέσεις των ειδικευόμενων που βρίσκονται σε άδεια για πάνω από ένα μήνα δεν θα καλύπτονται με προσλήψεις υπεράριθμού προσωπικού, αλλά θα μένουν κενές. Η αλλαγή αυτή συμβάλει στην αύξηση της λίστας αναμονής για τους νέους ειδικευόμενους, δημιουργεί προβλήματα στη ήδη προβληματική λειτουργία των νοσοκομείων και αφήνει εκατοντάδες νέους ειδικευόμενους που περίμεναν να διοριστούν ή διορίστηκαν σε προσωποπαγείς θέσεις στο κενό.

Για εμάς, ως φοιτητές Ιατρικής, αλλά και ως πολίτες-αποδέκτες των υπηρεσιών υγείας, κάθε συζήτηση σχετικά με το δημόσιο σύστημα Υγείας θα πρέπει να έχει ως στόχο την ενίσχυσή του και το χτύπημα της διαφθοράς, ώστε να απολήγει σε αλλαγές που θα διαμορφώνουν ένα Ε.Σ.Υ. δημόσιο και δωρεάν, που θα παρέχει εγκαίρως, υψηλής  ποιότητας υπηρεσίες υγείας σε όποιον και όποια ζει και εργάζεται στη χώρα. Υπό αυτή την έννοια λοιπόν, κάθε συζήτηση σχετικά με την πρόσβαση και την εκπαίδευση στην ιατρική ειδικότητα θα πρέπει να ξεκινάει από το άνοιγμα νέων θέσεων με βάση τις επιδημιολογικές ανάγκες του πληθυσμού, ώστε αυτές να καλύπτονται και παράλληλα να μην «εξαναγκάζονται» οι απόφοιτοι των Ιατρικών σχολών σε συγκεκριμένες ειδικότητες ή σε μετανάστευση, προκειμένου να ξεκινήσουν την ειδικότητα.

ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ “ΧΡΕΟΣ” ΜΑΣ…

Απέναντι σε όλους εκείνους που αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς, απέναντι σε μία κυβέρνηση που διαλύει το μέλλον και το παρόν μας, εμείς οφείλουμε να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπεια μας! Να ανατρέψουμε το μνημόνιο και τους πολιτικούς του εκφραστές! Δεν υπάρχουν ατομικές λύσεις σε συλλογικά προβλήματα!

ΟΛΟΙ-ΕΣ ΣΤΗΝ Γενική Συνέλευση του Σ.Φ.Ι.Α. ΤΗΝ  Τρίτη 24/05 στις 12μμ ΣΤΟ ΝΑΒΟ