Τι μεσολάβησε…;

Από τη  ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΗ ΑΝΑΤΑΡΑΧΗ για ένα ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ…

…στο «ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ τις ΕΚΛΟΓΕΣ»

 

«Η συμφωνία του Private Sector Involvement (P.S.I.) αποτελεί την μεγαλύτερη επιτυχία αυτής της κυβέρνησης αλλά και ταυτόχρονα την ανταμοιβή του ελληνικού λαού για τις συνεχόμενες θυσίες 3 ετών.»  Ε.Βενιζέλος

‘Ισως αυτή η φράση είναι ότι πιο πολιτικό έχουμε ακούσει το τελευταίο διάστημα από τον τέως Υπ. Οικονομικών, ο οποίος μαζί με την κυβέρνηση κι τα αστικά επιτελεία, έχουν επιδωθεί σε ένα όργιο οικονομικών (ή μήπως οικονομίστικων και λογιστικών…;) επιχειρημάτων, προκειμένου να εκβιάσουν και να τρομοκρατήσουν το λαό με εμφανή στόχο να αποσπάσουν όχι πλέον τη συναίνεσή του, αλλά να επιτύχουν έτσι τη μη αντίδρασή του.

 

Παρά τις θριαμβολογίες, που κυριολεκτικά μας βομβαρδίζουν από παντού, εξετάζοντας τη συγκεκριμένη μείωση του χρέους (κούρεμα), υπό το πρίσμα όσων έχουν συμβεί τα δύο προηγούμενα χρόνια,  καταλήγουμε σε ορισμένα συμπεράσματα που συστηματικά αποκρύπτονται:

1. Με τη συγκεκριμένη συμφωνία κατέστη υποχρεωτικό το «κούρεμα» των ομολόγων που κατέχουν ιδιώτες. Το σημαντικότερο όμως μέρος του ελληνικού χρέος οφείλεται στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Τράπεζα, οι αξιώσεις των οποίων παραμένουν άθικτες.
2. Η συγκεκριμένη συμφωνία περιλαμβάνει στα υπό μείωση ομόλογα και αυτά που κατείχαν τα ασφαλιστικά ταμεία της χώρας. Συγκεκριμένα από τα ταμεία αφαιρούνται 12 εκατ. ευρώ. Ουσιαστικά επέρχεται κατάρρευση του συστήματος καταβολής συντάξεων και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Το ποσό αυτό θα πρέπει φυσικά να καλυφθεί με νέες περικοπές σε κύριες και επικουρικές συντάξεις, με περιορισμό της ασφάλισης, με νέους φόρους. Ξαφνικά η συμφωνία που δικαίωνει θυσίες ετών, έρχεται να επιβάλλει νέες με θύμα ξανά τον κόσμο της εργασίας.
3. Ο συγκεκριμένος διακανονισμός του χρέους ορίζει τη δημιουργία ειδικού λογαριασμού, μέσω του οποίου όλα τα έσοδα του ελληνικού κράτους (κυρίως από την αύξηση των φόρων ή από ιδιωτικοποιήσεις) θα προορίζονται αποκλειστικά για την αποπληρωμή του χρέους. Πρακτικά το ελληνικό δημόσιο μπαίνει σε μία διαδικασία εσωτερικής στάσης πληρωμών.
4. Η κυβέρνηση της εθνικής ενότητας πανηγυρίζει το «κούρεμα» του χρέους που ανήκει στις τράπεζες. Αποκρύπτει όμως τη διαδικασία ανακεφαλαιοποίησης που θα ακολουθήσει, το κόστος της οποίας θα αποπληρωθεί με νέες περικοπές και φόρους.
5. Καθίσταται απαγορευτική οποιαδήποτε περαιτέρω μείωση στα ομόλογα ιδιωτών και κυρίως των Τραπεζών, καθώς αυτά θα διέπονται πλέον από το αγγλικό δίκαιο, ενώ ταυτόχρονα ενεργοποιούνται τα ασφάλιστρα κινδύνου(CDS).

 

Είναι σαφές, επομένως, ότι το PSI σίγουρα δεν είναι κάτι για το οποίο πανηγυρίζουμε. Αυτό που επί της ουσίας έγινε είναι για ακόμα μια φορά να διασφαλιστούν τα κέρδη του κεφαλαίου και να ανοίξει ο δρόμος για νέες θυσίες και νέα επώδυνα μέτρα από τον κόσμο της εργασίας.

 

Σε όλη αυτή την πορεία από το μνημόνιο, στο μεσοπρόθεσμο, στο πολυνομοσχέδιο, στο μνημόνιο 2 και πτόσφατα στο PSI και τους πανηγυρισμούς που συνοδεύουν την επίτευξή του αδιαμφισβήτητα κυρίαρχο ρόλο διαδραμάτισαν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Η κυβέρνηση Παπαδήμου στήνει αγαστή συνεργασία με τα μέσα ενημέρωσης με στόχο την προπαγάνδιση των νέων και ακραία ταξικών μέτρων, την τρομοκράτηση του λαού και την κατασυκοφάντηση των κοινωνικών αγώνων.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι τις τελευταίες μέρες έχει στηθεί από τα μέσα ενημέρωσης ένα ξεκάθαρο δίπολο. Από τη μια μεριά τοποθετούνται οι εθνοσωτήριες δυνάμεις που μάχονται για την σωτηρία της πατρίδας και της οικονομίας και από την άλλη βρίσκεται η Αριστερά που στοχεύει στην καταστροφή της χώρας. Σε αυτήν ακριβώς τη διάκριση στήθηκε άλλωστε και η αναγκαιότητα συγκρότησης κυβέρνησης εθνικής ενότητας για τη σωτηρία της χώρας. Η πίεση που δέχτηκε το αστικό μπλοκ εξουσίας υπό το βάρος των λαϊκών κινητοποιήσεων, έφερε στο προσκήνιο την κυβέρνηση σωτηρίας και τεχνοκρατών ως μοναδική διέξοδο.

 

Γιατί εκλογές…; Και γιατί ΤΩΡΑ εκλογές…;

Εύλογα αναρωτιέται όποιος παρακολουθεί την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, γιατί το «κόμμα του μνημονίου» από εκεί που ξόρκιζε τις εκλογές και κατηγορούσε όποιον τις ζητούσε, ξαφνικά καταφεύγει σε αυτές.

Για να απαντήσει κάποιος σε ένα τέτοιο ερώτημα πρέπει καταρχάς να προσδιορίσει το πώς βλέπουν εκείνοι τις εκλογές. Γι΄αυτούς η προσφυγή στις κάλπες είναι ένας τρόπος εκτόνωσης της κοινωνικής οργής, που θα πρέπει να γίνεται με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην διαταράσσει το πολιτικό σκηνικό, να μη θήγει τα οικονομικά συμφέροντα και να μην αμφισβητεί τη νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση. Γι΄ αυτό και οι εκλογές τοποθετούνται χρονικά μετά την ολοκλήρωση του PSI, μετά τη λήψη κομβικών αποφάσεων, κοινώς αφού πέσαν οι υπογραφές. Αυτό, άλλωστε, φαίνεται ξεκάθαρα και από τις συζητήσεις που ήδη γίνονται στα αστικά επειτελεία για τις μετεκλογικές συνεργασίες, για την μετεκλογική συγκυβέρνηση και πλέον και για τον νέο πρωθυπουργό, που ο Α. Λοβέρδος προτείνει να είναι και πάλι ο Παπαδήμος!

 

Για τον κόσμο της εργασίας, τα ασθενέστερα στρώματα, τη νεολαία και όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια, όμως, τι πρέπει να σημάνουν αυτές οι εκλογές;

Αυτό που χρειάζεται είναι μια ριζική ρήξη με τις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού, μια ριζική αλλαγή πλεύσης και αυτό ακριβώς όμως είναι αυτό που φοβούνται. Αυτό σίγουρα περνάει μέσα από τις εκλογές, γιατί θα καθορίσει σε μεγάλο τη συγκυρία στην οποία θα κληθούμε να ζήσουμε την επόμενη μέρα, αλλά όχι μόνο μέσα από εκεί. Ο κόσμος εκείνος, που έδωσε το ηχηρό παρόν στους μεγάλους κινηματικούς κόμβους, όλου του προηγούμενου διαστήματος, που γέμισε το κέντρο της Αθήνας, και όλων των επαρχιακών πόλεων στις 12 Φλεβάρη, πρέπει να βγει πάλι μποροστά, να συνεχίσει και να δυναμώσει τις εστίες αντίστασης, να δώσει υπόσταση στην αμφισβήτησή του απέναντι στη νεοφιλελεύθερη πολιτική, να κάνει την Ελλάδα φάρο για τους αγώνες των λαών της Ευρώπης και του κόσμου ενάντια στα μέτρα λιτότητας που επιβάλλονται. Μόνο με το λαϊκό παράγοντα στο προσκήνιο μπορεί να ανατραπεί αυτή η ακραία νεοφιλελεύθερη επίθεση κατά του συνόλου της κοινωνίας, που την εξαθλιώνει, καταργεί κεκτημένα δικαιώματα δεκαετιών και επιβάλλει ένα ιδιότυπο εργασιακό μεσαίωνα, όπως μειώσεις μισθών και συντάξεων, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, διάλυση του κοινωνικού κράτους, αποδόμηση του κοινωνικού ιστού, ακραία φορολόγηση για το λαό, περιστολή κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων. Και όταν ο λαϊκός παράγοντας βγαίνει στο προσκήνιο, δύσκολα παρακάμπτεται.

 

Ανοίγεται μπροστά μας ένας αγώνας τον οποίο πρέπει να δώσουμε με όλες μας τις δυνάμεις!

Advertisement