Λίγα λόγια για την «πραγματική δημοκρατία»… Ή …πως θα θέλαμε να συζητά και να αποφασίζει ένας φοιτητικός σύλλογος

Ένα από τα στοιχεία που πρέπει να κρατήσουμε από τις σύγχρονες εκφάνσεις του λαϊκού κινήματος (πχ το κίνημα των πλατειών και η 28^η Οκτωβρίου) είναι αυτό της πραγματικής δημοκρατίας, η οποία συνίσταται στην απόφαση με βάση τη συζήτηση που διεξάγεται και τον αυθορμητισμό, καθώς και στη συλλογική υλοποίηση αυτής. Έτσι, για μας, οι αποφάσεις που καλείται να πάρει ένας φοιτητικός σύλλογος αναφέρονται στα ζητήματα που έχουν ουσιαστικά συζητηθεί στην κορυφαία αμεσοδημοκρατική διαδικασία του, δηλαδή στη Γενική Συνέλευση, και πρέπει να έχουν αντιστοιχία ανάλυσης και δράσης. Απολογίζοντας το φοιτητικό κίνημα που ξέσπασε το Σεπτέμβρη, βλέπουμε πώς το έλλειμμα αυτό συνέβαλε ώστε να μην επιτευχθούν οι ονομαστικοί στόχοι του κινήματος, δηλαδή η ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής της μαζί με το νόμο- πλαίσιο για τα πανεπιστήμια. Παρ’ ότι οι στόχοι αυτοί ήταν σωστοί, σε ένα βαθμό παρέμειναν λέξεις στα πολιτικά πλαίσια που αποφασίζονταν, τα συνολικά πολιτικά αιτήματα έμειναν σε επίπεδο διακήρυξης ενώ ο προσανατολισμός του παρέμεινε στα μερικά ζητήματα και η οπτική του δεν ξέφυγε απ’ τα στενά όρια του πανεπιστημίου. Η αναντιστοιχία στη μαζικότητα των γενικών συνελεύσεων και στις κινητοποιήσεις, δείχνει πως η ίδια η απόφαση κρίνεται τελικά στην υλοποίησή της. Κρατώντας, λοιπόν, τα παραπάνω στοιχεία και με δεδομένο ότι οι στόχοι του φοιτητικού κινήματος δεν άλλαξαν, καλούμαστε τώρα να αλλάξουμε ότι πήγε στραβά για να πραγματώσουμε έναν αγώνα διαρκείας, να γίνουμε οργανικό κομμάτι του λαϊκού κινήματος και χρησιμοποιώντας το όπλο του πολιτικού αγώνα να πρωταγωνιστήσουμε στην ανατροπή της νέας κατάστασης.

Και λίγο στα «δικά μας»…

Στο Δ.Σ. του Σ.Φ.Ι.Α., τη Δευτέρα, 28/11, κατατέθηκαν τρείς προτάσεις προς ψήφιση. Η μία αφορούσε σε παράσταση διαμαρτυρίας στις 29/11 στον πρόεδρο της σχολής για τα ζητήματα που αφορούν στην επιχειρούμενη συγκρότηση συμβουλίων διοίκησης και στον περιορισμό της διάρκειας των εξεταστικών, που ανακοινώθηκε. Η δεύτερη σε κάλεσμα Γενικής Συνέλευσης του Σ.Φ.Ι.Α. την Τετάρτη 30/11 ενόψει της γενικής απεργίας της Πέμπτης και η τρίτη αποτελούσε μια πολιτική ανάλυση της συγκυρίας, η οποία απόληγε στη συμμετοχή του Συλλόγου στη Γενική απεργία και σε παράσταση Διαμαρτυρίας στο Υπ. Υγείας. Με δεδομένο ότι η δεύτερη και η τρίτη πρόταση ήταν αντιπαραθετικές, συμφωνήθηκε ότι αν αποφασιστεί η διεξαγωγή της Γ.Σ., η τρίτη πρόταση θα αποσυρόταν. Παρ’ όλα αυτά η ίδια η ύπαρξη της ήταν προβληματική, καθώς έδινε το άλλοθι στις καθεστωτικές παρατάξεις να μην υπογράψουν για τη διεξαγωγή Γ.Σ., διατηρώντας παράλληλα ένα «αγωνιστικό προφίλ», πράγμα που τελικά και έγινε, και ταυτόχρονα καλλιεργούσε μια λάθος αντίληψη, από τη στιγμή που προτεινόταν ουσιαστικά πολιτικό πλαίσιο, χωρίς να έχει διεξαχθεί Γ.Σ.

Καμία έκπληξη δεν μας προκαλούν πια οι καθεστωτικές παρατάξεις…!

Πάγια στάση της Νέας Προοπτικής, της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ είναι να σαμποτάρει τις συλλογικές διαδικασίες του Συλλόγου, είτε μη υπογράφοντας για τη διεξαγωγή τους, είτε μη στηρίζοντάς τις με τη φυσική τους παρουσία. Η επιλογή των δύο πρώτων να μην υπογράψουν για τη διεξαγωγή της Γ.Σ., αν και αναμενόμενη, γεννά κάποια ερωτηματικά. Σύμφωνα με το καταστατικό του Σ.Φ.Ι.Α., Γ.Σ. συγκαλείται είτε από το Δ.Σ., όταν υπάρχει ζήτημα που χρήζει συζήτησης και απόφασης, είτε με συλλογή υπογραφών από τους φοιτητές, αν το Δ.Σ. αρνείται να τη συγκαλέσει. Αφού, λοιπόν, Νέα Προοπτική και ΔΑΠ υπογράφουν την πρόταση για συμμετοχή του Συλλόγου στην απεργία και την παράσταση διαμαρτυρίας στο υπ. Υγείας –και άρα αναγνωρίζουν την ύπαρξη τέτοιων ζητημάτων-, τότε γιατί αρνούνται να συζητήσουν αυτά τα ζητήματα σε γενική συνέλευση ενώπιον όλων των φοιτητών…; Από την άλλη πλευρά, η έτερη καθεστωτική παράταξη, η ΠΑΣΠ, όσο και αν προσπαθεί να μας πείσει με τους τακτικισμούς της, δεν τα καταφέρνει. Μπορεί για το φαίνεσθε να υπέγραψε για τη Γ.Σ., αλλά είχε ήδη βεβαιωθεί πως δεν θα γινόταν αυτή. Έτσι, με μια «ανέξοδη» υπογραφή επιχειρεί να ανατρέψει το κλίμα που επικρατεί εις βάρος της, ως κομματικής νεολαίας του ΠΑΣΟΚ, ως κομματικής νεολαίας μιας κυβέρνησης που δεν δίστασε να φτωχοποιήσει την κοινωνία και παράλληλα να επιδοθεί σε ένα όργιο καταστολής, ως νεολαίας του κόμματος που συνεργάζεται με τους νοσταλγούς της χούντας (ΛΑΟΣ) σε μια κυβέρνηση για την «εθνική σωτηρία».

Κάνοντας μια δεύτερη ανάγνωση, υπό το πρίσμα της δημοκρατίας, στην πρόταση απόφασης για τη συμμετοχή του συλλόγου στην απεργία και την παράσταση διαμαρτυρίας στο Υπ. Υγείας, διαπιστώνει κανείς, ότι σε αυτήν περιέχεται ανάλυση για πληθώρα ζητημάτων, τα οποία ο Σύλλογος δεν έχει συζητήσει ποτέ, όπως η κυβέρνηση συνεργασίας, ο προϋπολογισμός για το 2012, η δανειακή σύμβαση και η απάντηση του φοιτητικού και λαϊκού κινήματος σε όλα αυτά, η έξοδος από την ΟΝΕ κ.α. Εμείς, ως Αριστερή Ενότητα, θεωρούμε πως αυτά είναι ζητήματα που χρήζουν και συζήτησης και απόφασης, αλλά μέσα από μια Γενική Συνέλευση. Με αυτή, λοιπόν, τη λογική προτείναμε και τη διεξαγωγή της Γενικής Συνέλευσης την Τετάρτη. Αν θέλουμε να συγκροτήσουμε ένα φοιτητικό κίνημα ανατρεπτικό, ένα φοιτητικό κίνημα οργανικό κομμάτι του ευρύτερου λαϊκού κινήματος, ένα φοιτητικό κίνημα δημοκρατικό και πολύμορφο, που δεν θα εμφανίζεται και θα εξαφανίζεται όποτε κάνουμε κατάληψη, τότε πρέπει να θέσουμε σε άμεση προτεραιότητα τις Γενικές Συνελεύσεις και να υπερασπιστούμε στο τώρα, στο σήμερα τα αυτονόητα χαρακτηριστικά που αυτό πρέπει να έχει. Με αυτό το σκεπτικό λοιπόν δεν υπογράψαμε τη συγκεκριμένη απόφαση και επιμέναμε να πιέζουμε για τη διεξαγωγή της Γενικής Συνέλευσης.

Στο βαθμό που οι αποφάσεις ενός συλλόγου, όπως ο Σ.Φ.Ι.Α., δεσμεύουν τα μέλη του, όλοι οι φοιτητές και οι φοιτήτριες καλούνται να προασπιστούν τη λήψη των αποφάσεων αυτών με βάση τις αρχές της πραγματικής δημοκρατίας. Ο Σ.Φ.Ι.Α. δεν αποτελείται μόνο από τις παρατάξεις και τα σχήματα που παρεμβαίνουν σε αυτόν και άρα το σύνολο των μελών του, παραμερίζοντας τις λογικές της ανάθεσης, θα πρέπει να προασπιστούν τη δημοκρατία στο περιεχόμενο των αποφάσεων, αλλά και στην υλοποίηση τους.

Δημοκρατική εκτροπή – Προϋπολογισμός κοινωνικής εξαθλίωσης: Μετά από δύο χρόνια εκτεταμένης επίθεσης στις κατακτήσεις και τα δικαιώματα εργαζομένων και νεολαίας, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ανήμπορη πλέον να κυβερνήσει υπό το βάρος των λαϊκών κινητοποιήσεων φέρνει μαζί της στην εξουσία τους ίδιους τους τραπεζίτες, την «λαϊκή» και άκρα δεξιά, ολοκληρώνοντας έτσι τη δημοκρατική. Στόχος της νέας κυβέρνησης δεν είναι άλλος από τη συνέχιση της ίδιας πολιτικής που επιδιώκει να διασώσει την μειωμένη λόγω της δομικής κρίσης του συστήματος κερδοφορία του κεφαλαίου, εις βάρος προφανώς των εργαζομένων. Ο νέος προϋπολογισμός που ετοιμάζει η κυβέρνηση Παπαδήμου προβλέπει για μία ακόμα χρονιά περικοπές σε κοινωνικές παροχές και πρόνοια, ξεπούλημα εθνικού πλούτου, φορολογική εξόντωση των μεσαίων και χαμηλών στρωμάτων της κοινωνίας και φυσικά φορολογική ασυλία για τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες, τους μεγαλοεργολάβους. Για αυτό το λόγο οφείλουμε ως φοιτητές να βρεθούμε στο πλευρό των εργαζομένων στην απεργία της Πέμπτης 1/12 καθιστώντας σαφές ότι και αυτή η κυβέρνηση είναι ανεπιθύμητη.

Advertisement

ΟΛΟΙ-ΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ! ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ 1η ΔΕΚΕΜΒΡΗ!

ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΔΙΗΜΕΡΟΥ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Το πανελλαδικό διήμερο της Αριστερής Ενότητας γίνεται σε μια κρίσιμη περίοδο για την κοινωνία και το πανεπιστήμιο. Υπό το βάρος των λαϊκών κινητοποιήσεων, την απεργία 19-20 Οκτώβρη αλλά και την έκφραση της λαϊκής αγανάκτησης στις παρελάσεις της 28ης Οκτώβρη, το πολιτικό σύστημα αναγκάστηκε να αναδιαταχθεί, οι αστικές δυνάμεις να ευθυγραμμιστούν πλήρως προκειμένου να περάσει η νέα δανειακή σύμβαση, και να πάει ένα βήμα παραπέρα η υλοποίηση των μέτρων που δεν κατάφερε να περάσει η προηγούμενη κυβέρνηση. Μια δανειακή σύμβαση που επιβάλλει τα σκληρότερα μέτρα που έχει γνωρίσει η σύγχρονη ελληνική κοινωνία και εγκαθιδρύει τη μόνιμη επιτήρηση από τους μηχανισμούς της τρόικα και των δανειστών για να επιτευχθεί πιο γρήγορα το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και η φτωχοποίηση του μεγαλύτερου κομματιού της κοινωνίας, που αναμφίβολα αποτελεί κοινό σχεδιασμό της εγχώριας και ευρωπαϊκής ελίτ, των πολιτικών διευθυντηρίων στην Ευρώπη και του μνημονιακού μπλοκ εξουσίας στην Ελλάδα. Με τη παρέμβαση των πολιτικών διευθυντηρίων της ΕΕ στην πολιτική ζωή του τόπου καθορίστηκε το εκβιαστικό δημοψήφισμα και η απαίτηση για υπογραφές απ’ τα πολιτικά κόμματα. Ο διορισμένος από τα ευρωπαϊκά πολιτικά κέντρα και την σύμπραξη του εγχώριου αστικού μπλοκ εξουσίας Λουκάς Παπαδήμος, δήλωσε ότι η κυβέρνηση του θα επιβάλλει όσο σκληρά μέτρα κι αν χρειαστεί χάριν της ανταγωνιστικότητας προμηνύοντας ουσιαστικά τη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας. Όμως φαίνεται πια ότι έχει γίνει κτήμα του λαού πως σε κάθε καινούρια επίθεση θα απαντάει με συλλογικούς αγώνες και συνεχή αντίσταση. Μια σειρά από μεγάλους αγώνες που έχουν δοθεί από τον ελληνικό λαό, με αρχή την 5η Μάη, τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις, τις πλατείες που έθεσαν “Πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από εδώ”, “Πραγματική δημοκρατία τώρα” και τις βάσεις οργάνωσης του λαού, τις συνελεύσεις γειτονιάς και τις πρωτοβουλίες ενάντια στα χαράτσια, τις κινητοποιήσεις της 28ης Οκτώβρη δείχνουν ότι υπάρχει πια σε πλατιά κομμάτια του λαού η αντίληψη ότι είναι αναγκαίος ένας συνολικός πολιτικός αγώνας που θα βάλει στο στόχαστρο το σύνολο του πολιτικού συστήματος καθώς και η επεξεργασία μιας λύσης διεξόδου για τον τόπο με πρωταγωνιστή τον λαό. Πρέπει να βγάλουμε συμπεράσματα με βάση αυτό και για το φοιτητικό κίνημα και για την δράση της αριστεράς η οποία έχει αναβαθμισμένο ρόλο και καθήκον να οργανώσει τους αγώνες του επόμενου διαστήματος. Το φοιτητικό κίνημα του Σεπτέμβρη με αφορμή το νόμο Διαμαντοπούλου ανέδειξε μεγάλες δυνατότητες στους φοιτητικούς χώρους. Οι 300 καταλήψεις που απονομιμοποιούν την λογική του νόμου στην πανεπιστημιακή κοινότητα είχαν αποτέλεσμα να μείνουν ανυπόγραφες οι διαπιστωτικές πράξεις για την συγκρότηση συμβουλίων διοίκησης, που ανοίγουν την πόρτα για την περαιτέρω εφαρμογή του νόμου. Παρά όμως την μαζική συμμετοχή του κόσμου δεν κατάφερε να συνολικοποιήσει την αντιπαράθεση και να συγκροτήσει ένα ρεύμα στις σχολές που να στοχεύει στην ανατροπή συνολικά αυτής της πολιτικής και των εκφραστών της ως απαραίτητη προϋπόθεση και για την ανατροπή του νόμου. Τα συνολικά πολιτικά αιτήματα έμειναν σε επίπεδο διακήρυξης ενώ ο προσανατολισμός του παρέμεινε στα μερικά ζητήματα και η οπτική του δεν ξέφυγε απ’ τα στενά όρια του πανεπιστημίου, χρησιμοποιώντας εργαλεία που δεν ανταποκρίνονταν στην νέα αναβαθμισμένη κατάσταση. Παράλληλα δεν κατάφερε να συγκροτηθεί δημοκρατικά, εμπνέοντας και εμπλέκοντας το σύνολο των φοιτητών, με την ταυτόχρονη υλική αποτύπωση αυτού και στις ίδιες τις δομές συγκρότησής και συντονισμού του(Γενικές Συνελεύσεις, Συντονιστικά Γενικών Συνελεύσεων). Λόγω των παραπάνω δεν κατάφερε να συμπορευθεί και να αποτελέσει οργανικό κομμάτι του ευρύτερου λαϊκού κινήματος. Τέλος, κομβικό ρόλο έπαιξαν οι ιδεολογικοί μηχανισμοί(ΜΜΕ) σχετικά με την προώθηση των μπλοκ αντικατάληψης. Η πανεπιστημιακή κοινότητα θα βρεθεί αντιμέτωπη με μια πολύ σκληρή επίθεση. Η Διαμαντοπούλου στα πλαίσια και της υπόλοιπης συνολικής πολιτικής της κυβέρνησης έχει βάλει πολύ στενά περιθώρια εφαρμογής του νόμου. Στο άμεσο διάστημα θα αντιμετωπίσουμε συγχωνεύσεις και κλεισίματα σχολών και εκλογές συμβουλίων διοίκησης για τις οποίες έχουν ήδη συγκροτηθεί εφορευτικές επιτροπές. Το κρίσιμο στοίχημα για το φοιτητικό κίνημα, αν θέλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, είναι να αλλάξει προσανατολισμό, να γίνει οργανικό κομμάτι του λαϊκού κινήματος και χρησιμοποιώντας το όπλο του πολιτικού αγώνα να πρωταγωνιστήσει στην ανατροπή της νέας κατάστασης. Να αντιληφθεί ότι κανένα δικαίωμα, καμία βελτίωση στο επίπεδο της εκπαίδευσης δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν αλλάξει συνολικά η κατάσταση, αν δεν ανατραπεί η κυβέρνηση και η τρόικα. Σε αυτό το πεδίο θα κριθεί και η παρέμβαση της Αριστερής Ενότητας πανελλαδικά. Σύμφωνα με τους παραπάνω στόχους απολογίζεται αρνητικά ότι το φοιτητικό κίνημα δεν κατάφερε να εμφανιστεί οργανωμένα με αγωνιστικές αποφάσεις συλλόγων σε μεγάλα κινηματικά γεγονότα όπως η 48ωρη και η διαδήλωση του Πολυτεχνείου. Επομένως αναδεικνύεται η ανάγκη στο άμεσο διάστημα να προχωρήσει ανάλογα η αριστερά για να ξαναζωντανέψουν οι σύλλογοι. Αυτό πέρα από τη συνεχή προσπάθεια για να βγουν συνελεύσεις μπορεί να γίνει και μέσω της συγκρότησης ενωτικών πρωτοβουλιών αγώνα. Αυτές οι πρωτοβουλίες θα βοηθήσουν στη συσπείρωση ανένταχτου δυναμικού αλλά και στον κοινό βηματισμό με εργαζόμενους και καθηγητές του πανεπιστημίου. Είναι καθήκον της αριστερής ενότητας να προβάλλει τέτοιες δράσεις που να συμβάλλουν στην περαιτέρω οργάνωση του αγώνα. Η κατεύθυνση αυτή για να μπορέσει να υλοποιηθεί πρέπει η ΑΡΕΝ να ακούει, να επεξεργάζεται και να προβάλει αιτήματα που αποτελούν ήδη κτήμα του αγωνιζόμενου κόσμου και παράλληλα να προωθήσει πολιτικές κατευθύνσεις που να συμβάλλουν ουσιαστικά σε μια πιο συνολική και ανατρεπτική κατεύθυνση ενάντια σε αυτήν την πολιτική. Παράλληλα στα εκβιαστικά διλήμματα που μας βάζουν και στο επείγον της «διάσωσης της χώρας» απαντάμε: καμία θυσία για το ευρώ , καμία πειθαρχία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, να πέσει η κυβέρνηση των τραπεζιτών, να μην πληρώσουμε το χρέος. Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να συμβάλλει στα κινήματα πολιτικής ανυπακοής όπως ενάντια στα χαράτσια, στις γενικές απεργίες, στις απεργιακές περιφρουρήσεις, με στόχο την ανάδειξη πιο κεντρικών αιτημάτων. Ειδικά σ’ αυτή την περίοδο, που τίθενται καθημερινά ζητήματα επιβίωσης για τον λαό και την νεολαία, είναι χρέος των σχημάτων μας, να εντάξουν στην πρακτική τους δομές αλληλεγγύης (π.χ. κοινωνικά ιατρεία, ομάδες επανασύνδεσης ρεύματος), αποτελώντας και ένα απτό παράδειγμα και μέσα στους φοιτητικούς χώρους. Ειδικά τώρα που ο ίδιος ο λαός έχει αποδείξει ότι μπορεί να οργανώνεται με βασικό εργαλείο την αλληλεγγύη συγκροτώντας για παράδειγμα επιτροπές για τα χαράτσια, θα πρέπει να ανοίξει η συζήτηση μέσα στα σχήματα αλλά και μέσα στους συλλόγους, προκειμένου να γίνει κτήμα των φοιτητών ότι το πανεπιστήμιο πρέπει να αποτελεί κομμάτι της λαϊκής αντίστασης. Ωστόσο πέρα από τη συμμετοχή μας στα κινήματα, για να μπορέσει η ΑΡΕΝ να συζητήσει ουσιαστικά , να κάνει κτήμα της τέτοιου μεγέθους πολιτικά ζητήματα, οφείλουμε επιτέλους να κάνουμε πιο συχνά διαδικασίες τύπου πανελλαδικού διημέρου και μαζέματα πόλεων. Με αυτόν τον τρόπο θα προωθηθεί η πολιτικοποίηση των σχημάτων της ΑΡΕΝ και από τα κάτω αλλά και με κεντρικές διαδικασίες . Οι οποίες βέβαια δεν πρέπει να είναι ετεροχρονισμένες ειδικά σε περιόδους πύκνωσης του πολιτικού χρόνου. Προφανώς πρέπει να προχωρήσουμε σε εκδημοκρατισμό των διαδικασιών της ΑΡΕΝ, όπου αποφάσεις και κείμενα θα διαμορφώνονται από τη σύνθεση των απόψεων που ακούγονται από τα σχήματα. Σε αυτές τις βάσεις κλείνοντας, αναγνωρίζουμε την ανάγκη ενός ποιοτικού άλματος την ΑΡΕΝ στην άμεση περίοδο. Τώρα που οι κοινωνικοί αγώνες έχουν περάσει σε μια φάση τέτοια που αναδεικνύονται συνολικότερα χαρακτηριστικά ρήξης με αυτό το σύστημα, οφείλουμε να αναβαθμίσουμε τον τρόπο παρέμβασής μας. Να προεκτείνουμε της δράση μας σε όλο το φάσμα των κοινωνικών αγώνων που εναντιώνονται στη νέα πολιτική και οικονομική κατάσταση που βαθαίνει ακόμη περισσότερο με την νέα δανειακή σύμβαση. Η εναλλακτική λύση για εμάς είναι η χάραξη μιας άλλης κατεύθυνσης σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, με τον λαό στο τιμόνι, απαλλαγμένο απ’ τα δεσμά του χρέους και των συνεπειών της κρίσης. Το πρόταγμα μας είναι : Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ!

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΔΙΗΜΕΡΟ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

Ο τελευταίος εκβιασμός… μιας κυβέρνησης που πέφτει!

υπό το βάρος του λαϊκού κινήματος…

και δεν τολμάει να το παραδεχτεί!

 

Οι συνεχόμενες, μεγαλειώδεις λαϊκές κινητοποιήσεις δημιούργησαν σοβαρές ρωγμές στην κυβέρνηση και στο μέτωπο του μνημονίου. Ήταν αυτές που δρομολόγησαν, ουσιαστικά, τις τελευταίες ραγδαίες εξελίξεις, που οδηγούν την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στα πρόθυρα της κατάρρευσης.

Η επικεφαλίδα «καλά νέα» για την τελευταία συμφωνία ήταν μια εικόνα της στιγμής. Παρά τα σκληρά μέτρα λιτότητας που έχουν ήδη επιβληθεί και αυτά που περιλαμβάνονται στη νέα συμφωνία, ο στόχος είναι το ελληνικό χρέος να μειωθεί  στο 120% του ΑΕΠ το 2020, δηλαδή ακριβώς όσο ήταν το 2009, όταν οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ κατέφθασαν στην Αθήνα. Παρά τις επικεφαλίδες των ΜΜΕ για 50% «κούρεμα» του χρέους, ο λεπτομερής έλεγχος των στοιχείων έδειξε ότι η πραγματική μείωση του συνολικού χρέους θα είναι μόλις 30 δις. Ζητάνε, δηλαδή, από τους Έλληνες να ματώσουν το λιγότερο γι’ άλλα 20 χρόνια χωρίς να διαφαίνεται προφανής βελτίωση στη δημοσιονομική τους κατάσταση.

Σε αυτή την πρωτοφανούς έκτασης και έντασης επίθεση που δέχεται ο κόσμος της εργασίας, τα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα και τα, μέχρι πρότινος δεδομένα, δικα ιώματά μας, δόθηκε απάντηση στις απεργίες, τις πορείες, τις συγκεντρώσεις, τις πλατείες… Κανένας υπουργός δεν μπορεί πλέον να εμφανιστεί σε δημόσιο χώρο χωρίς να παρενοχληθεί ή να γιαουρτωθεί. Η στρατιωτική παρέλαση της 28ης Οκτώβρη ακυρώθηκε, όταν διαδηλωτές κατέλαβαν τους δρόμους διαμαρτυρόμενοι ενάντια στα μέτρα. Οι περισσότερες μαθητικές παρελάσεις σε άλλες πόλεις και χωριά διακόπηκαν κι αυτές. Οι απεργίες, οι καταλήψεις και οι άλλες ευφάνταστες δράσεις, έχουν καταστήσει την Ελλάδα μια ακυβέρνητη χώρα. Η απονομιμοποίηση της κυβέρνησης έχει μεταφερθεί από τις δημοσκοπήσεις στους δρόμους. Υπό το βάρος της λαϊκής οργής, η κυβέρνηση προσπαθεί να κερδίσει πολιτικό χρόνο, ώστε να συνεχίσει την ίδια πολιτική, χρησιμοποιώντας το δημοψήφισμα σαν απάντηση στην αντίδραση του ελληνικού λαού. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να εκβιάσει το λαό θέτοντας το δίλλημα: ή στηρίζετε τα μέτρα και τη δανειακή σύμβαση ή πτωχεύουμε και κόβονται μισθοί και συντάξεις!

Προφανώς, η  εμπλοκή  της κοινωνίας σε μια από τις πιο σημαντικές αποφάσεις της ελληνικής Ιστορίας ακούγεται θετικό γεγονός. Όμως, τα δημοψηφίσματα δεν είναι απαραιτήτως δείκτης δημοκρατίας. Σε αντίθεση με τα δημοψηφίσματα που συγκαλούνται έπειτα από πρωτοβουλία του λαϊκού παράγοντα, όπως συνέβη πρόσφατα με αυτό στην Ιταλία, που ανέτρεψε τα κυβερνητικά σχέδια ιδιωτικοποίησης του νερού, τα δημοψηφίσματα έχουν χρησιμοποιηθεί συχνά περισσότερο για να στηρίξουν αποτυχημένες κυβερνήσεις παρά για να δώσουν μια πραγματική δυνατότητα επιλογής στους πολίτες.

Στις λίγες πρόσφατες περιπτώσεις που οι ευρωπαϊκές ελίτ ζήτησαν την λαϊκή αποδοχή, δέχτηκαν ηχηρές αρνήσεις. Οι Γάλλοι και οι Ολλανδοί απέρριψαν το Ευρωσύνταγμα και αποτελείωσαν τις φιλοδοξίες για τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού κράτους βασισμένου σε νεοφιλελεύθερες αρχές.Αυτή τη στιγμή είναι η ώρα του λαού, των κοινωνικών κινημάτων, του κόσμου της εργασίας.

 

Όλοι και όλες στους δρόμους!

Την Πέμπτη 03/11, με τα πρωτοβάθμια σωματεία!

…αλλά και τις επόμενες ημέρες, ώστε να πέσει μια ώρα αρχύτερα η κυβέρνηση του μνημονίου και να ανοίξει ένας άλλος δρόμος!