έφτασε η ώρα…να τους ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ !

Την τελευταία διετία η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει αναλάβει την πλήρη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας και επανοικοδόμηση της με βάση τα νεοφιλελεύθερα πρότυπα. Μνημόνιο και μεσοπρόθεσμο επέβαλλαν τη σκληρή λιτότητα και τους όρους της αγοράς, μετακυλύοντας το βάρος της κρίσης στους εργαζόμενους και τη νεολαία. Στις 19 και 20 Οκτώβρη, για δύο συνεχόμενες μέρες η κοινωνία πλημμύρισε τους δρόμους πραγματοποιώντας τα μεγαλύτερα πανεργατικά συλλαλητήρια της μεταπολίτευσης. Οι εργαζόμενοι με όλα τα σωματεία στο δρόμο, οι συνταξιούχοι, οι φοιτητές, οι μαθητές ενώθηκαν απαιτώντας την ανατροπή της πολιτικής που εξυπηρετεί τα κέρδη των τραπεζών και των βιομηχάνων, εις βάρος των ανθρώπινων αναγκών. Την ανατροπή του εκφραστή αυτής της πολιτικής, της κοινωνικά καταστροφικής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Την ανατροπή της πολιτικής που μειώνει κι άλλο τους μισθούς, απολύει εργαζόμενους του δημοσίου, καταργεί συλλογικά δικαιώματα των εργαζομένων και ιδιωτικοποιεί το δημόσιο πλούτο, ενώ ταυτόχρονα έχει δώσει 108 δις για τη «διάσωση» των τραπεζών από το 2008.

Την επίθεση αυτή έρχεται να ολοκληρώσει ο τελευταίος νόμος της υπουργού παιδείας που εισήχθη, συζητήθηκε και ψηφίστηκε με συνοπτικές διαδικασίες στο τέλος του Αυγούστου, με σκοπό τον αιφνιδιασμό της κοινωνίας και την αποφυγή πιθανών αντιστάσεων. Στην προσπάθεια της κυβέρνησης να επιβάλλει τους ρυθμούς της αγοράς, ανέτρεψε τον τρόπο λειτουργίας του πανεπιστημίου, ως δημοκρατικού, ελεύθερου και ανοικτού κοινωνικού χώρου που μπορεί να αρθρώνει αντιπαραθετικό πολιτικό λόγο και να στηρίζει τους αγώνες των καταπιεσμένων.

Η επέμβαση της κυβερνητικής πολιτικής στο πανεπιστήμιο δεν είναι τυχαία. Η λειτουργία του ως του βασικού ιδεολογικού μηχανισμού που δημιουργεί τους αυριανούς εργαζομένους καθιστά την εκπαιδευτική ‘’μεταρρύθμιση’’ κομβική για τη νεοφιλελεύθερη πολιτική. Με το πρόσχημα της αδιαφάνειας και ντυμένη με το μανδύα της προόδου η κυβέρνηση (με συμμάχους φυσικά  τη Νέα Δημοκρατία και το ΛΑ.Ο.Σ. που παραδοσιακά συγκροτούν το αστικό μπλοκ εξουσίας) δημιουργεί το νέο «πανεπιστήμιο».

Ο νέος νόμος για την παιδεία τοποθετείται στον πυρήνα μιας νεοφιλελεύθερης και σκληρά ταξικής πολιτικής που θίγει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Απέναντι σε αυτήν την πολιτική απάντηση δεν είναι ούτε η σιωπή, ούτε η συμμετοχή  σε ένα προσχηματικό διάλογο. Κάθε μικρός και μεγάλος αγώνας αυτή τη στιγμή διαπερνιέται από τη μεγάλη αντιπαράθεση με το πολιτικό σύστημα. Αυτό ανέδειξαν οι πλατείες με το σύνθημα «Δεν φεύγουμε αν δεν φύγετε», αυτή είναι η νικηφόρα προοπτική κάθε κινητοποίησης που θα ξεσπάσει. Ολοένα και αυξανόμενα κομμάτια της κοινωνίας αντιλαμβάνονται πλέον πως δεν μπορεί να σωθεί κανείς από μόνος του, πως δεν μπορεί να υπάρξει κάποια κλαδική ή συνδικαλιστική διεκδίκηση που να κερδίσει, πως ο νέος νόμος-πλαίσιο δεν μπορεί να πέσει αν δεν πέσει το σύνολο του πολιτικού συστήματος που μας έφερε ως εδώ.

Ως φοιτητές Ιατρικής, ειδικότερα, βλέπουμε τις αλλαγές στα εργασιακά να εφαρμόζονται και στο ιατρικό επάγγελμα, μέσα από το νομοσχέδιο, που κατεβάζει το Υπ. Υγείας για την ιατρική εκπαίδευση στην ειδικότητα και τη «δια βίου εκπαίδευση» των ειδικευμένων γιατρών. Αυτό το νομοσχέδιο περιλαμβάνει πανελλαδικές εξετάσεις για την πρόσβαση σε ειδικότητα, οι οποίες ουσιαστικά καταργούν τα επαγγελματικά δικαιώματα που κατοχυρώνει το πτυχίο της Ιατρικής, μείωση των θέσεων ειδικευομένων στο μισό (μέσω της αλλαγής στον τρόπο καθορισμού των θέσεων ειδικότητας, αλλά και μέσω της «συγχώνευσης», ουσιαστικά κλεισίματος, νοσοκομείων), καθορισμό των θέσεων που θα ανοίγονται όχι μόνο με βάση τις υγειονομικές ανάγκες του πληθυσμού, αλλά και με βάση την εισήγηση των εταιριών, οι οποίες γι’ αυτό το λόγο θα λειτουργούν συντεχνιακά, θέσεις ειδικευομένων σε νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου, δηλαδή σε ιδιωτικά νοσοκομεία, εντατικοποίηση τόσο των ειδικευομένων όσο και των ειδικευμένων γιατρών που δουλεύουν στο Ε.Σ.Υ. με συνέδρια και μεταπτυχιακά, τα οποία διοργανώνονται κυρίως από φαρμακευτικές εταιρίες.

Αυτό το νομοσχέδιο δεν έρχεται να φέρει πραγματική λύση σε κανένα πρόβλημα, από τη στιγμή που δεν ανοίγει θέσεις προσωπικού –άρα και ειδικευόμενων-, ενώ παράλληλα δεν ενισχύει το δημόσιο σύστημα υγείας. Εκτός από αυτό, όμως, δημιουργεί και ένα μοντέλο εργαζόμενου γιατρού πλήρως εντατικοποιημένου και χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα –σε συνδυασμό με τις αλλαγές που έχει ήδη περάσει με άλλα νομοσχέδια ή προωθεί το Υπουργείο Υγείας-, το ίδιο μοντέλο εργαζομένου που επιτάσσει το Μνημόνιο. Παράλληλα, ανοίγει τη δίοδο, ώστε να αναπτυχθεί ακόμα περισσότερο το ιδιωτικό κεφάλαιο στο χώρο της Υγείας, αφού ενισχύεται ο ρόλος τόσο των ιδιωτικών νοσοκομείων, όσο και των φαρμακευτικών εταιρειών. Για εμάς, ως φοιτητές Ιατρικής, αλλά και ως πολίτες-αποδέκτες των υπηρεσιών υγείας, κάθε συζήτηση σχετικά με το δημόσιο σύστημα Υγείας θα πρέπει να έχει ως στόχο την ενίσχυσή του και το χτύπημα της διαφθοράς, ώστε να απολήγει σε αλλαγές που θα διαμορφώνουν ένα Ε.Σ.Υ. δημόσιο και δωρεάν, που θα παρέχει εγκαίρως, υψηλής ποιότητας υπηρεσίες υγείας σε όποιον και όποια ζει και εργάζεται στη χώρα. Υπό αυτή την έννοια λοιπόν, κάθε συζήτηση σχετικά με την πρόσβαση και την εκπαίδευση στην ιατρική ειδικότητα θα πρέπει να ξεκινάει από το άνοιγμα νέων θέσεων με βάση τις επιδημιολογικές ανάγκες του πληθυσμού, ώστε αυτές να καλύπτονται και παράλληλα να μην «εξαναγκάζονται» οι απόφοιτοι των Ιατρικών σχολών σε συγκεκριμένες ειδικότητες ή σε μετανάστευση, προκειμένου να ξεκινήσουν την ειδικότητα.

Στη 48ωρη Γενική Απεργία στις 19-20 Οκτώβρη μετά από πολλούς μήνες εκφράστηκε στο δρόμο η συσσωρευμένη οργή των εργαζομένων και της νεολαίας. Στόχος όλων των διαδηλωτών ήταν να διώξουν αυτήν τη βάρβαρη κυβέρνηση και την πολιτική της. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Όλοι και όλες αντιλαμβάνονται ότι κάθε ευκαιρία που δίνεται στην κυβέρνηση είναι το πράσινο φως για ένα νέο πλιάτσικο σε ότι μας έχει απομείνει. Αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας στη σχολή όχι απλά ως φοιτητές και φοιτήτριες αλλά αντιλαμβανόμαστε το φοιτητικό σύλλογο ως μία συλλογικότητα, ένα συλλογικό εμείς με την ταυτότητα του καταπιεζόμενου και του συλλογικά πληττόμενου και ως τέτοια συλλογικότητα πιστεύουμε ότι πρέπει να είμαστε ζωτικό κομμάτι σε αυτόν τον αγώνα μαζί με τα υπόλοιπα κομμάτια της κοινωνίας. Στον πόλεμο που μας έχουν κυρήξει υψώνουμε το τείχος των συλλογικών, ανυποχώρητων αγώνων. Να διώξουμε αυτήν την Κυβέρνηση και κάθε επίδοξο διαχειριστή της ίδιας πολιτικής, να αγωνιστούμε για ένα καλύτερο μέλλον, να αγωνιστούμε για τις ζωές μας!

μας έχουν κηρύξει πόλεμο…                                   

…ή αυτοί ή εμείς!