ΕΝΑ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΝΑ «ΛΥΣΕΙ» ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΜΟΝΗΣ ΓΙΑ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ…

Την Κυριακή, 17 Απρίλη, ήρθε στη δημοσιότητα μέσω κυριακάτικης εφημερίδας ένα κείμενο που παρουσιαζόταν ως σχέδιο νόμου σχετικά με τη διαδικασία ένταξης στην ιατρική ειδικότητα και τη δια βίου εκπαίδευση των γιατρών. Το Υπουργείο Υγείας δήλωσε ότι το κείμενο αυτό δεν αποτελεί σχέδιο νόμου, αλλά τη γνωμοδότηση της αρμόδιας επιτροπής του ΚΕ.ΣΥ. του Υπουργείου. Τα κύρια σημεία αυτού του κειμένου είναι η εισαγωγή Πανελλαδικών εξετάσεων για την έναρξη της ειδικότητας, η χορήγηση ειδικότητας και από ιδιωτικά νοσοκομεία, η καθιέρωση Βιβλιαρίου Εκπαίδευσης του ειδικευόμενου, η υποχρέωση των ειδικευμένων γιατρών να συγκεντρώνουν 250 μονάδες την πενταετία προκειμένου να έχουν δικαίωμα εργασίας στο Ε.Σ.Υ. ή σύμβαση με ασφαλιστικό ταμείο και η σύσταση Επιστημονικής Εταιρίας για κάθε ειδικότητα με αναβαθμισμένο ρόλο.

«Διαβάζοντας» το νομοσχέδιο…

* Το πτυχίο κάθε πανεπιστημιακού τμήματος αντανακλά ένα σύνολο γνώσεων (δηλαδή την απαραίτητη και ικανή προϋπόθεση) που έχει ο κάτοχός του, οι οποίες τον καθιστούν ικανό να ανταποκριθεί σε ορισμένες εργασιακές θέσεις. Υπό αυτή την έννοια, το πτυχίο εξασφαλίζει συγκεκριμένα εργασιακά και επαγγελματικά δικαιώματα, τα οποία είναι κοινά για όλους. Η εισαγωγή Πανελλαδικών εξετάσεων για την έναρξη της ειδικότητας καταργεί τα επαγγελματικά δικαιώματα που κατοχυρώνονται από το πτυχίο της Ιατρικής, αφού ο πτυχιούχος δεν θα μπορεί να ασκήσει το συγκεκριμένο επάγγελμα, αν δεν περάσει τις συγκεκριμένες εξετάσεις. Επιπλέον, η υπέρογκη αναμονή για την έναρξη της ιατρικής ειδικότητας έχει διαμορφωθεί λόγω του μικρού αριθμού των θέσεων ειδικότητας σε σχέση με τους αποφοίτους των Ιατρικών Σχολών, την ίδια στιγμή που το Ε.Σ.Υ. καταρρέει λόγω της υποστελέχωσης σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, καθώς και των ελλείψεων σε βασικά υλικά. Η ίδια η φύση, λοιπόν, του προβλήματος αποδεικνύει πως δεν μπορεί να λυθεί αν δεν ανοίξουν νέες θέσεις για προσωπικό, με βάση τις ανάγκες του πληθυσμού. Η εισαγωγή Πανελλαδικών εξετάσεων είναι ένας άλλος τρόπος επιλογής των πτυχιούχων Ιατρικής που θα ενταχθούν στην ειδικότητα, αλλά στην ουσία δεν επηρεάζει την αναμονή.

* Η κατάρτιση ενιαίου αναλυτικού προγράμματος, κοινό για όλους τους ειδικευόμενους μιας ορισμένης ειδικότητας, από την αντίστοιχη Επιστημονική Εταιρία είναι ένα βήμα, ώστε όλοι να λαμβάνουν την ίδια –ποσοτικά και ποιοτικά- εκπαίδευση. Όμως, η ενίσχυση του ρόλου των επιστημονικών εταιριών, τόσο ώστε να καθορίζουν τον αριθμό των ειδικευομένων, όπως αναφέρεται στο κείμενο, ενέχει τον κίνδυνο ο καθορισμός αυτός να γίνεται με όρους συντεχνίας, και όχι με βάση τις ανάγκες του πληθυσμού για υπηρεσίες Υγείας και πώς αυτές θα καλύπτονται άρτια.

* Με βάση το κείμενο που δημοσιεύτηκε, η ειδικότητα θα δίνεται πλέον και από ιδιωτικά νοσοκομεία. Ένα ιδιωτικό νοσοκομείο, όντας επιχείρηση, στοχεύει αποκλειστικά στο κέρδος. Υπό αυτή την έννοια, λοιπόν, η εκπαίδευση του ιατρικού προσωπικού δεν μπορεί να αποτελεί υπόθεση μιας επιχείρησης. Άλλωστε, η εκπαίδευση αυτή θα πρέπει να ανταποκρίνεται στα επιδημιολογικά δεδομένα του πληθυσμού, προϋπόθεση που σαφώς δεν καλύπτεται από ένα ιδιωτικό νοσοκομείο.

* Με μια σειρά σημείων που βάζει το εν λόγω κείμενο, προωθείται, όμως, και η εντατικοποίηση του εργασιακού βίου τόσο των ειδικευομένων, όσο και των ειδικευμένων γιατρών. Η ύπαρξη βιβλιαρίου εκπαίδευσης, το οποίο συμπληρώνει ο διευθυντής της κλινικής χωρίς να έχει σε αυτό πρόσβαση ο ειδικευόμενος και καθορίζει το βαθμό τον οποίον θα λαμβάνει κανείς για την ειδικότητα, εντατικοποιεί την καθημερινότητα του ειδικευόμενου. Παράλληλα παραγνωρίζει το γεγονός ότι η θέση του ειδικευόμενου είναι θέση εργασίας και δεν μπορεί να κρίνεται ανά πάσα στιγμή (ο διευθυντής μπορεί να συστήσει ή και να επιβάλλει την αλλαγή ειδικότητας!) και μάλιστα υποκειμενικά, καθώς επίσης και ότι η ειδικότητα αποτελεί επιλογή του πτυχιούχου της Ιατρικής και δεν μπορεί να επιβάλλεται. Επιπλέον, η υποχρέωση των ειδικευμένων γιατρών να συγκεντρώνουν 250 μονάδες την

πενταετία προκειμένου να έχουν δικαίωμα εργασίας στο Ε.Σ.Υ. ή σύμβαση με ασφαλιστικό ταμείο ενισχύει την εξάρτηση και τις σχέσεις διαπλοκής των γιατρών με τις φαρμακευτικές εταιρίες, αφού η συλλογή αυτών των μονάδων γίνεται είτε από συνέδρια είτε από μεταπτυχιακά.

Συνοψίζοντας, αυτό το νομοσχέδιο δεν έρχεται να φέρει πραγματική λύση σε κανένα πρόβλημα, από τη στιγμή που δεν ανοίγει θέσεις προσωπικού –άρα και ειδικευόμενων-, ενώ παράλληλα δεν ενισχύει το δημόσιο σύστημα υγείας. Εκτός από αυτό, όμως, δημιουργεί και ένα μοντέλο εργαζόμενου γιατρού πλήρως εντατικοποιημένου και χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα –σε συνδυασμό με τις αλλαγές που έχει ήδη περάσει με άλλα νομοσχέδια ή προωθεί το Υπουργείο Υγείας-, το ίδιο μοντέλο εργαζομένου που επιτάσσει το Μνημόνιο. Παράλληλα, ανοίγει τη δίοδο, ώστε να αναπτυχθεί ακόμα περισσότερο το ιδιωτικό κεφάλαιο στο χώρο της Υγείας, αφού ενισχύεται ο ρόλος τόσο των ιδιωτικών νοσοκομείων, όσο και των φαρμακευτικών εταιρειών.

Για εμάς, ως φοιτητές Ιατρικής, αλλά και ως πολίτες-αποδέκτες των υπηρεσιών υγείας, κάθε συζήτηση σχετικά με το δημόσιο σύστημα Υγείας θα πρέπει να έχει ως στόχο την ενίσχυσή του και το χτύπημα της διαφθοράς, ώστε να απολήγει σε αλλαγές που θα διαμορφώνουν ένα Ε.Σ.Υ. δημόσιο και δωρεάν, που θα παρέχει εγκαίρως, υψηλής ποιότητας υπηρεσίες υγείας σε όποιον και όποια ζει και εργάζεται στη χώρα. Υπό αυτή την έννοια λοιπόν, κάθε συζήτηση σχετικά με την πρόσβαση και την εκπαίδευση στην ιατρική ειδικότητα θα πρέπει να ξεκινάει από το άνοιγμα νέων θέσεων με βάση τις επιδημιολογικές ανάγκες του πληθυσμού, ώστε αυτές να καλύπτονται και παράλληλα να μην «εξαναγκάζονται» οι απόφοιτοι των Ιατρικών σχολών σε συγκεκριμένες ειδικότητες ή σε μετανάστευση, προκειμένου να ξεκινήσουν την ειδικότητα.

ΟΛΟΙ-ΕΣ ΣΤΗΝ Γενική Συνέλευση του Σ.Φ.Ι.Α. ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 04/05 στις 12μμ ΣΤΟ ΝΑΒΟ

Advertisement