Λίγα λόγια για τις αλλαγές στο χώρου του Πανεπιστημίου…από την ΑΡ.ΕΝ.

Η Αριστερή Ενότητα χαιρετίζει τους χιλιάδες διαδηλωτές, εργαζόμενους, ανέργους, συνταξιούχους, νεολαίους που πλημμύρισαν πάνω από 50 πόλεις της χώρας στις μεγαλειώδεις, σε όγκο και παλμό, απεργιακές συγκεντρώσεις της 23^ης Φλεβάρη. Η μαχητικότητα, η αποφασιστικότητα και η μαζικότητα των χιλιάδων διαδηλωτών αποτελούν τη καλύτερη απάντηση στο πόλεμο που έχει κηρύξει στους εργαζόμενους και στη νεολαία η κυβέρνηση με την τρόικα. Είναι, πλέον, πιο ξεκάθαρο από ποτέ πως ο παρατεταμένος αγώνας και ο λαϊκός ξεσηκωμός είναι ο μόνος τρόπος για να αντισταθούμε στη διάλυση της κοινωνίας, για να αποφύγουμε την επιστροφή στο μεσαίωνα. Είναι πλέον σαφές ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια ανειρήνευτη σύγκρουση που είτε θα λήξει προς όφελος της κερδοφορίας των επιχειρήσεων με ισοπεδωμένα όλα μας τα δικαιώματα, είτε θα λήξει προς όφελος των εργαζομένων και της νεολαίας.

«Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω… Δίδακτρα!» Το τέλος του δημοσίου, δωρεάν και μαζικού   Πανεπιστημίου προανήγγειλε η Α. Διαμαντοπούλου στη Σύνοδο Πρυτάνεων, στο Ναύπλιο. Όπως φαίνεται, το ΠΑΣΟΚ σε συνεργασία με την τρόικα «αγωνίζεται» για να αλλάξει την εικόνα της ελληνικής κοινωνίας. Μνημόνια, περικοπές μισθών και συντάξεων, εργασιακή επισφάλεια και μαύρη εργασία, απελευθέρωση ωραρίων, ξεπούλημα δημοσίου πλούτου και… μέσα σε όλα αυτά Πανεπιστήμια επιχειρήσεις. Έτσι λοιπόν, η υπουργός Παιδείας μίλησε ξεκάθαρα για την ανάγκη οικονομικής αυτοτέλειας των Πανεπιστημίων. Το νέο Πανεπιστήμιο του Μνημονίου, η νέα εργασιακή πραγματικότητα στο όνομα της ανάπτυξης, απαιτούν φοιτητές-πελάτες, δίδακτρα και εταιρίες-χορηγούς μέσα σε αυτά οι οποίες θα ‘εκταμιεύουν’ και τα ανάλογα ανταλλάγματα γι αυτούς! Στην εποχή της κρίσης και του μνημονίου απαιτείται το κράτος να απαλλαγεί πλήρως των ευθυνών του από τη χρηματοδότηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Φοιτητικό κουπόνι… Το Υπουργείο Παιδείας στοχεύει στη λειτουργία των ιδρυμάτων βάσει διδάκτρων τα οποία θα είναι σε πρώτη φάση επιδοτούμενα από το κράτος μέσω φοιτητικών κουπονιών, και προφανώς σε δεύτερη φάση οι φοιτητές θα πρέπει να βρίσκουν μόνοι τους τα ποσά που απαιτούνται για να συνεχίσουν τις σπουδές τους. Έτσι το φοιτητικό κουπόνι καθιερώνει μια προσωπική πελατειακή σχέση μεταξύ φοιτητή και πανεπιστημίου, εξοικειώνει τους φοιτητές και τη κοινωνία με την έννοια της καταβολής αντιτίμου για τις σπουδές τους, αναπτύσσοντας έτσι μία τελείως αγοραία αντίληψη για την εκπαίδευση και τελικά στοχεύει στη πλήρη απόσυρση του κράτους από τη χρηματοδότηση των ιδρυμάτων τα οποία θα λειτουργούν πλέον ως επιχειρήσεις. Και μέσα σε όλα αυτά οι τράπεζες και τα φοιτητικά δάνεια που προβάλλονται από την κυβέρνηση ως απάντηση στην πραγματική αδυναμία της πλειοψηφίας των οικογενειών να καταβάλουν τα δίδακτρα που επιβάλει η πολιτική της ,εισάγοντας έτσι τους νέους και τις νέες στον απάνθρωπο τραπεζικό μηχανισμό, χρεώνοντάς τους τις σπουδές τους.

Το τέλος του μαζικού Πανεπιστημίου Το νέο «κοινωνικό συμβόλαιο» στην εκπαίδευση διαλύει πλήρως την έννοια του μαζικού Πανεπιστημίου, αφού πολλοί φοιτητές θα αδυνατούν να αναπεξέλθουν στη νέα ακαδημαική πραγματικότητα. Εργαζόμενοι φοιτητές, φοιτητές με χαμηλά εισοδήματα δεν θα μπορούν πλέον να σπουδάσουν, να αγοράσουν τα απαιτούμενα συγγράμματα ή να πληρώσουν τη σίτιση και την στέγαση τους καθώς και μεταφορά τους, λόγω της αύξησης των τιμών των εισιτηρίων. Την ίδια στιγμή, οι οικογένειές μας επωμίζονται τα βάρη της κρίσης, ολοένα και περισσότερο, με περικοπές μισθών, συντάξεων, κοινωνικών παροχών κ.τ.λ. Ο στόχος τους είναι να δημιουργήσουν ένα πανεπιστήμιο που δε θα είναι ούτε δημόσιο, ούτε δωρεάν και στο τέλος ούτε πανεπιστήμιο.

Οι νέες εργασιακές σχέσεις, η ελαστική ανασφάλιστη και μαύρη εργασία, η αντικατάσταση των συλλογικών διαπραγματεύσεων από τις ατομικές και επιχειρησιακές συμβάσεις, το καθεστώς της μαθητείας για τους νέους εργαζόμενους επιτάσσουν ένα διαφορετικό πανεπιστήμιο. Ένα πανεπιστήμιο-επιχείρηση όπου οι φοιτητές-πελάτες θα κυνηγάνε πιστωτικές μονάδες για να φτιάξουν τον ατομικό τους φάκελο, θα αγοράζουν τα συγγράμματά τους, θα πληρώνουν δίδακτρα και θα αποφοιτούν χωρίς να έχουν καμία δυνατότητα συλλογικής κατοχύρωσης. Στόχος είναι η παραγωγή απόφοιτων πολλών ταχυτήτων, που θα κυνηγάνε μια ζωή πιστοποιήσεις, μελλοντικών εργαζομένων που θα ανταγωνίζονται σκληρά ο ένας τον άλλο χωρίς να μπορούν να διεκδικήσουν συλλογικά τα δικαιώματά τους απέναντι στην εργοδοσία. Γι αυτό η κυβέρνηση προτείνει: κέντρα αριστείας για τους λίγους, μαζικά κέντρα κατάρτισης για την γενιά της επισφάλειας, για τους πολλούς.

Αυταρχική δημοκρατία και ανελέητος πόλεμος σε όποιον αντιστέκεται… Σε αυτό το Πανεπιστήμιο που ετοιμάζουν, δεν χωράει το  Άσυλο, η συλλογικότητα, η κριτική σκέψη και η αγωνιστική διεκδίκηση. Η κυβέρνηση ακολουθεί την πολιτική της μηδενικής ανοχής, του τσακίσματος και της ποινικοποίησης κάθε δίκαιου αγώνα, των ποινικών διώξεων σε συντρόφους και συναγωνιστές που στάθηκαν στο πλάι των μεταναστών εργατών πείνας, της σκληρής καταστολής των κινητοποιήσεων, της συρρίκνωσης της δημοκρατίας. Οι μισθωτοί βαφτίζονται «προνομιούχοι», οι αγωνιζόμενοι κλάδοι «συντεχνίες» (εργαζόμενοι στα ΜΜΜ, γιατροί, φαρμακοποιοί κτλ), όποιοι αντιστέκονται και δείχνουν ανυπακοή στις άδικες αυξήσεις, συμμετέχοντας στο κίνημα «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ» βαφτίζονται «τζαμπατζήδες», όποιοι διεκδικούν ένα ανθρώπινο περιβάλλον διαβίωσης όπως οι κάτοικοι της Κερατέας βαφτίζονται «ταραχοποιοί». Από τη μεριά μας αναγνωρίζουμε ως μόνο χρέος μας τη ανατροπή αυτής της πολιτικής.

Μέσα σε τέτοιες συνθήκες, η κυβέρνηση διεξάγει τον πιο σκληρό ταξικό πόλεμο απέναντι στις δυνάμεις της εργασίας και της νεολαίας. Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση αποτελεί μία από τις όψεις της κρίσης που οι πολιτικές του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού δημιούργησαν. Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να δώσει την απάντηση του μαζί με τους εργαζόμενους και όλα εκείνα τα πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας που έρχονται αντιμέτωπα με την κρίση. Μέσα στην καθημερινότητά μας, συναναστρεφόμαστε με καθηγητές-εργαζόμενους, συμβασιούχους που βιώνουν ένα σκληρό καθεστώς επισφαλούς εργασίας, ενώ πολλοί από αυτούς μένουν για μήνες απλήρωτοι!                

Η απάντηση μας Και η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από την προσπάθεια ανατροπής της κυβέρνησης και του μνημονίου. Το φοιτητικό κίνημα σε συμπόρευση με το εργατικό  χρειάζεται με ξεκάθαρο τρόπο να προβάλει τα αιτήματα του: Παλεύουμε για τη μη κατάθεση του νόμου-πλαίσιο Διαμαντοπούλου, για την ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής της, για την ανατροπή του μνημονίου, για την απεμπλοκή μας από τον μηχανισμό του ΔΝΤ. Διεκδικούμε να μην πληρώσουμε εμείς την κρίση τους και να μην φορτωθεί το βάρος του χρέους στις πλάτες των εργαζομένων και της νεολαίας.

Όλο το προηγούμενο διάστημα η κυβέρνηση, χέρι-χέρι με τον αντιδραστικό μηχανισμό των ΜΜΕ, συκοφάντησαν  τους κοινωνικούς αγώνες. Συκοφάντησαν τους εργαζόμενους στα ΜΜΜ, μίλησαν για «τσαμπατζήδες», για μετανάστες «λαθραίους», για το άσυλο που «εμποδίζει» ουσιαστικά  την υλοποίηση των πιο αυταρχικών πολιτικών, τρομοκράτησαν και έθεσαν τους αγώνες και τις κοινωνικές αντιστάσεις στη σφαίρα της «ανομίας». Προφανώς, για την κυβέρνηση εάν δεν πληρώσουμε τα δίδακτρα που θέλουν να μας επιβάλουν θα είμαστε κι εμείς «τζαμπατζήδες», αλλά το πιθανότερο είναι να μας στερήσουν τη δυνατότητα πρόσβασης στη γνώση και στην εκπαίδευση. Απένατι σε αυτούς που υποθηκεύουν το μέλλον και το παρόν μας, οφείλουμε να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα μας στη μόρφωση και την εργασία. Οφείλουμε να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπεια μας, να αντισταθούμε στα μέτρα και τις πολιτικές που φτιάχτηκαν από άλλους, για εμάς, χωρίς εμάς.

Advertisement

Η ΠΑΣΠ-ΤΕΙ λέει «ναι» στο διάλογο και τις αλλαγές

Ναι στον διάλογο για τις αλλαγές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, στον οποίο συμμετάσχει κανονικά, λέει η παράταξη της ΠΑΣΠ των ΤΕΙ, η οποία τάσσεται, όπως δήλωσε ο γραμματέας της κ. Αλεξ.Θεοδωράκος, κατά του καθηγητικού «κατεστημένου» στα πανεπιστήμια.

Η προσκείμενη στο ΠαΣοΚ παράταξη επανήλθε και στο θέμα του ακαδημαϊκού ασύλου. «Το θέμα του ασύλου δε θίγεται από την πλευρά της κυβέρνησης και από την πλευρά του υπουργείου Παιδείας. Αλλά το θίγουμε εμείς ως προοδευτική παράταξη, το ανοίγουμε εμείς για να κλείσουμε κιόλας» δήλωσε ο κ. Θεοδωράκος και συνέχισε: «Για μας οι λύσεις είναι δύο. Πρώτον, η απομάκρυνση από το ιστορικό κέντρο της Αθήνας όλων των Σχολών που υπάρχουν, η διακήρυξή τους ως ιστορικά μνημεία και τόποι μνήμης του αντιδικτατορικού αγώνα».

Ο κ. Θεοδωράκος αναφέρθηκε συγκεκριμένα σε κτίρια «όπως η παλιά Νομική, όπως είναι και η Νομική της Αθήνας στο κτήριο του ΝΟΠΕ – και το καινούργιο και το παλιό γιατί μιλάμε για έναν ιστορικό χώρο».

Υπενθύμισε επίσης το αίτημα για «μετακίνηση της Σχολής των Αρχιτεκτόνων Μηχανικών από το χώρο του παλιού Πολυτεχνείου στο χώρο της Πολυτεχνειούπολης Ζωγράφου» και σημείωσε ότι με την μετεγκατάσταση ανοίγει ο δρόμος για την «άρση του ασύλου απ’ αυτά τα δύο μνημεία ουσιαστικά, καθώς δεν θα υπάρχουν φοιτητές μέσα, όπως επίσης και την άρση του ασύλου απ’ τα Προπύλαια».

«Πιστεύουμε ότι αυτή είναι μία παράμετρος που λύνει το πρόβλημα του ασύλου στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Και απ’ την άλλη θα πρέπει να υπάρχει αυτεπάγγελτη ποινική δίωξη σε οποιονδήποτε Πρύτανη ή Πρόεδρο δεν αίρει το άσυλο, σε περίπτωση που παρατηρούνται αυτόφωρα αδικήματα»,κατέληξε ο κ. Θεοδωράκος.

Σε ότι αφορά το διάλογο και τις αλλαγές στην ανώτατη εκπαίδευση, ο πρόεδρος της ΠΑΣΠ -ΤΕΙ παρατήρησε ότι «ως νέοι προοδευτικοί άνθρωποι αυτό το οποίο επιδιώκουμε είναι οι ίσες δυνατότητες πρόσβασης στις σπουδές απ’ όλους και χωρίς να δημιουργούνται ταξικοί φραγμοί». Και σημείωσε: «Έχουμε αυτή τη στιγμή ένα κείμενο διαβούλευσης το οποίο θέτει ζητήματα σπασίματος του καθηγητικού κατεστημένου. Έχουμεένα κείμενο διαβούλευσης το οποίο μπορεί να βάλει σε μια τάξη τα προβλήματα γραφειοκρατίας που υπάρχουν στο σημερινό Πανεπιστήμιο, αναφορικά με την καθημερινότητα του φοιτητή, και μιλάω κυρίως για ζητήματα της πανεπιστημιακής μέριμνας (φέρνω ως παράδειγμα την κάρτα του σπουδαστή)».

«Υπάρχει ένα κείμενο διαβούλευσης, το οποίο καταργεί τη μονιμότητα των καθηγητών, αλλά παράλληλα δημιουργεί και το πρόσφορο έδαφος για να μπορέσει να υπάρξει καινοτομία μέσα από μια συμφωνία ουσιαστικά μεταξύ σπουδαστών και Ιδρυμάτων».

Δύο σκέψεις με αφορμή όσα αναφέρονται παραπάνω:

Από όσα παρατίθενται,εύκολα αντιλαμβάνεται ο καθένας και η καθεμία, ότι η ΠΑΣΠ-ΤΕΙ επιλέγει να στηρίξει με τον πιο προκλητικό τρόπο, το πλέον αντιδραστικό νομοσχέδιο που έχει κατατεθεί τα τελευταία 30 χρόνια για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Όπως άλλωστε δηλώνει και ο γραμματέας της κ. Θεοδωράκος, η ΠΑΣΠ αντιμετωπίζει σαν πρόβλημα το άσυλο της ελεύθερης διακίνησης ιδεών μέσα στους Πανεπιστημιακούς χώρους, τους οποίους με κάθε τρόπο θέλει να απομακρύνει από το κέντρο καθώς αποτελούν «ιστορικούς χώρους». Το θέμα είναι όμως ότι αυτό που κατέστησε τους χώρους ιστορικούς είναι τόσο η ιδιότητά τους (αφού ως Πανεπιστημιακά ιδρύματα συνετέλεσαν και επέτρεψαν την ανάπτυξη και καλλιέργεια αντιλήψεων αντιπαραθετικές προς τις κυρίαρχες συγκεκριμένων περιόδων), όσο και το που αυτοί τοποθετούνται. Άλλωστε κατά την άποψή μας υπάρχουν πολλοί τρόποι να αναγνώσει κανείς την ιστορία, αλλά σίγουρα η αντιμετώπισή της με τρόπο που την αποστειρώνει και την «περιφράσσει» σε σχέση με τις σύγχρονες κάθε φορά κοινωνικές συνθήκες, δεν μας καλύπτει.

Όσο για το ότι το εν λόγω νομοσχέδιο συντελεί στην εξάλειψη των ταξικών φραγμών όσον αφορά την τριτοβάθμια εκπαίδευση, καλά θα κάνει η ΠΑΣΠ να μην μας κοροϊδεύει τόσο απροκάλυπτα. Θα μπορούσε τουλάχιστον να κρατήσει κάποια προσχήματα. Γιατί αν δεν οδηγεί στην δημιουργία ταξικών φραγμών ένα νομοσχέδιο που

• ωθεί τα Πανεπιστήμια να εξασφαλίζουν, σε μεγάλο βαθμό, μόνα τους, τους πόρους , μέσω της οικονομικής αυτοτέλειας (κλείνοντας ουσιαστικά το μάτι στην σταδιακή θέσπιση διδάκτρων)
• μιλάει ξεκάθαρα για απεμπλοκή του δημοσίου από τις φοιτητικές εστίες και τις λέσχες, ανοίγοντας ένα ακόμα χώρο για κερδοφορία σε βάρος των πλέον αδύναμων οικονομικά, κοινωνικών ομάδων
• μέσω της εντατικοποίησης που προβλέπει για τα προγράμματα σπουδών σε συνδυασμό με την θέση του Υπουργείου πως δεν είναι απαραίτητο να συμπληρώνει κανείς και τα 4 ή 5 έτη της σχολής του, αλλά μπορεί απλά να συγκεντρώνει τις πιστωτικές μονάδες των μαθημάτων που έχει παρακολουθήσει, χωρίς να παίρνει βέβαια πτυχίο(κάτι που ουσιαστικά θα αναγκαστούν να κάνουν όσοι φοιτητές/φοιτήτριες εργάζονται παράλληλα με τις σπουδές τους)

τότε μάλλον θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε την έννοια «ταξικός φραγμός» και θα μας ενδιέφερε να μας λύσει την απορία αυτή όποιο στέλεχος της ΠΑΣΠ είναι διατεθειμένο να το κάνει.

Τέλος έχει αρκετό ενδιαφέρον η άποψη ότι τα στοιχεία αδιαφάνειας και πελατειακών σχέσεων που προφανώς και υπάρχουν εντός των Πανεπιστημίων και των ΤΕΙ, θα εξαφανιστούν μειώνοντας την δημοκρατία μέσα στα ιδρύματα και στον τρόπο διοίκησής τους (καθώς κάτι τέτοιο επιχειρείται μέσω των Συμβουλίων Διοίκησης). Με άλλα λόγια μας λένε ότι η διαφθορά, η αδιαφάνεια και οι πελατειακές σχέσεις που επί δεκαετίες μαστίζουν το ελληνικό κράτος, μπορούν να εξαλειφθούν μέσω περιστολής της δημοκρατίας (κάτι που έτσι κι αλλιώς δείχνει με πολλούς τρόπους, ότι το έχει δρομολογήσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ)

Παρεμπιπτόντως, είναι μάλλον λογικό να υποθέσουμε ότι η ΠΑΣΠ ΑΕΙ (αν νοείται κάποιος διαχωρισμός τέτοιου είδους) συμφωνεί με την λογική των ομοϊδεατών τους στα ΤΕΙ. Γιατί ακόμα αν δεχτούμε (για χάρη της κουβέντας) ότι η ΠΑΣΠ δεν έχει καμία σχέση με το ΠΑΣΟΚ, είναι μάλλον αρκετά αστείο να περιμένουν από εμάς να δεχτούμε ότι δεν έχουν και σχέση με την ΠΑΣΠ ΤΕΙ. Άλλωστε αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, Θα είχαν σπεύσει να κατακρίνουν τις δηλώσεις που παρατέθηκαν παραπάνω.

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΘΕΛΕΙ…και μας το λέει απροκάλυπτα

Έχοντας διανύσει τους 5 με 6 μήνες της φετινής ακαδημαϊκής χρονιάς και ρίχνοντας μια ματιά σε αυτήν την περασμένη περίοδο, μπορούμε με σχετική ασφάλεια να πούμε ότι η πολιτική κουβέντα μέσα στους φοιτητικούς συλλόγους έχει σχεδόν μονοπωληθεί από συζητήσεις που αφορούν το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου για τα Πανεπιστήμια. Αυτό έχει γίνει τόσο μέσω της θεματολογίας γύρω από την οποία έχουν κινηθεί οι γενικές συνελεύσεις, όσο και μέσω εκδηλώσεων, κειμένων, εκθέσεων και λογής δράσεων που έχουν κατά καιρούς πραγματοποιηθεί. Όλη αυτή η διαδικασία θα ήταν αναμενόμενο, να οδηγήσει το σύνολο των πολιτικών παρατάξεων και σχημάτων που παρεμβαίνουν στους φοιτητικούς συλλόγους, να πάρουν θέση αναφορικά με το εν λόγο νομοσχέδιο. Δηλαδή να ασκήσουν την κριτική τους, να αποδεχτούν ή να απορρίψουν τις προτάσεις της υπουργού ( συνολικά ή εν μέρει), να εκθέσουν τους προβληματισμούς και την ανάλυσή τους σε σχέση με το που οδηγείται η Τριτοβάθμια Εκπαίδευση στην χώρακαι τελικά να εκφέρουν τον αντίλογό τους (εάν αυτός υπήρχε).

Παρόλα αυτά υπάρχει μια παράταξη που, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, δεν έδειξε την παραμικρή διάθεση να εκφέρει τα άποψή της σε σχέση με το συγκεκριμένο ζήτημα. Το πράγμα αποκτά ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον όταν συνειδητοποιήσει κανείς ότι η παράταξη αυτή δεν είναι άλλη από την «πρώτη και καλύτερη» ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Όλη την προηγούμενη περίοδο δεν διαβάσαμε ούτε μια ολοκληρωμένη φράση σε σχέση με την θέση τους όσον αφορά το κείμενο διαβούλευσης. Οι συνάδελφοι της ΔΑΠ δεν καταδέχτηκαννα καταναλώσουν, για να μας γνωστοποιήσουν την άποψή τους καθώς και τις κινήσεις που κατά την γνώμη τους θα έπρεπε να γίνουν, ούτε την μισή ενέργεια από όση σπατάλησαν για να οργανώσουν την πολυδιαφημισμένη εκδρομή τους στο Bansko. Η εικόνα τους στις συνελεύσεις ήταν ακόμα χειρότερη (όταν παρευρίσκονταν σε αυτές).Μέσα στην ίδια πρόταση κατάφερναν να υποστηρίξουν ότι δεν πάνε ούτε καν σε διάλογο με βάση το συγκεκριμένο κείμενο διαβούλευσης και ταυτόχρονα να λένε ότι θέλουν να συζητήσουν για να δουν ποιες σωστές προτάσεις μπορεί να εμπεριέχονται στο ίδιο αυτό κείμενο. Μιλάμε για τον ορισμό του παραλογισμού…

Η παραπάνω στάση παρόλα αυτά δεν είναι τόσο δύσκολο να ερμηνευτεί. Από την μία ο πολιτικός τους φορέας, η Νέα Δημοκρατία, δεν είναι πλέον κυβέρνηση οπότε οποιαδήποτε φθορά μπορούν να προκαλέσουνέστω και έμμεσα στο ΠΑΣΟΚ τους συμφέρει. Από την άλλη όμως δεν μπορούν να εναντιωθούν σε ένα νομοσχέδιο που εφαρμόζει απόλυτα στην ιδεολογία τους, αναιρώντας έτσι όλα όσα έχουν υποστηρίξει όλη την προηγούμενη περίοδο.

Τώρα πια όμως όλα αυτά τελείωσαν. Οι φοιτήτριες και οι φοιτητές ανά την επικράτεια μπορούν πλέον να κοιμούνται ήσυχοι. Τέρμα πια στην ανασφάλεια, τα πράγματα έχουν μπει στην θέση τους και η ΔΑΠ πατάει και πάλι στα πόδια της. Και γιατί όλα αυτά;Μα για τον πολύ απλό λόγο ότι ΔΑΠ έχει επιτέλους προτάσεις για την παιδεία, τις οποίες και παρουσίασε τον Φεβρουάριο στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, παρουσία του προέδρου της ΝΔ, Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος και χαιρέτησε με μεγάλο ενθουσιασμό την προσπάθειά τους.

Κάπου εδώ καλό θα ήταν να ρίξουμε μια ματιά στις προτάσεις αυτές. Ακολουθούν ορισμένα αποσπάσματα από το Δελτίου Τύπου της :

Ø  Στηρίζουμε την απευθείας ιδιωτική χρηματοδότηση ως συμπληρωματικό μέτρο οικονομικής ενίσχυσης στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ. Ενθαρρύνουμε τη δυνατότητα επιχειρήσεων να χρηματοδοτούν τη λειτουργία μεταπτυχιακών σπουδών με απώτερο σκοπό την αμεσότερη σύνδεση των αποφοίτων με την αγορά εργασίας. Με τον τρόπο αυτό ενισχύουμε την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας συμβάλλοντας στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.

Ø  Συνδέουμε τα αποτελέσματα της εξωτερικής αξιολόγησης με τη χρηματοδότηση, μέσω επίσημης κατάταξης των ελληνικών ιδρυμάτων

Ø  Προτείνουμε ως μοντέλο ακαδημαϊκής διακυβέρνησης το εξής: i) Σύγκλητος (με αυστηρά ακαδημαϊκά καθήκοντα και επίβλεψη του 4ετούς προγραμματισμού), ii) Πρυτανικό Συμβούλιο (εκτελεστική και διοικητική διαχείριση – σύνθεση: Πρύτανης, Αντιπρυτάνεις, Εκτελεστικός Διευθυντής, εκπρόσωπος φοιτητών). Ο Εκτελεστικός Διευθυντής θα προέρχεται από την ανοιχτή αγορά με καθήκοντα οικονομικής και διοικητικής διαχείρισης, iii) Συμβούλιο Στήριξης. Προτείνουμε τη δημιουργία Συμβουλίου Στήριξης με συμβουλευτικό και γνωμοδοτικό χαρακτήρα, που θα αποτελείται από εκπροσώπους του ιδρύματος, ανθρώπους της αγοράς και τοπικούς φορείς. Στόχος η διάδοση της καλής φήμης του ιδρύματος και η προσέλκυση επιπλέον εσόδων.

Ø  Θέλουμε να επιτραπεί η δυνατότητα ίδρυσης μη κρατικών Πανεπιστημίων. Τα νέα ιδρύματα θα πρέπει να διέπονται από αυστηρό πλαίσιο λειτουργίας και αξιολόγησης ενισχύοντας τον ανταγωνισμό με τα δημόσια ιδρύματα.

Ø  Ζητάμε την ίδρυση παραρτημάτων των ελληνικών ιδρυμάτων στο εξωτερικό. Στόχος θα πρέπει να είναι η εξαγωγή της ελληνικής γνώσης στο εξωτερικό κι η εισροή εσόδων στα ελληνικά ιδρύματα, κυρίως σε χώρες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και του αραβικού κόσμου.

Ø  Πιστεύουμε για το Άσυλο πως «Οι δημόσιες αρχές πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να επέμβουν κάθε φορά που διαπράττονται εγκληματικές πράξεις με απλή καταγγελία». Στηρίζουμε την προστασία της διακίνησης ιδεών, διδασκαλίας και συνδικαλισμού αλλά λέμε όχι στο άσυλο ανομίας.

Ως ΑΡ.ΕΝ. Ιατρικής, επί της αρχής είμαστε αντίθετοι σε κάθε προσπάθεια ώθησης των Πανεπιστημίων στην αναζήτηση πόρων από ιδιώτες.Η παροχή γνώσης και η θεραπεία ενός επιστημονικού αντικειμένου δεν αποτελεί εμπόρευμα, ώστε να υπάγεται στους «κανόνες» που διαμορφώνουν η αγορά και η ζήτηση. Όπως έχουμε πολλάκις αναφέρει και εξηγήσει, ο εκάστοτε επιχειρηματίας επιλέγει να χρηματοδοτήσει και να κατευθύνει την έρευνα που θα παράγεται σε τομείς που θα αποφέρουν κέρδη προς την επιχείρησή του. Κανένας και τίποτα δεν εξασφαλίζει ότι τα αποτελέσματα κάθε τέτοιας έρευνας θα χρησιμοποιηθούν προς όφελος της κοινωνίας, το αντίθετο συμβαίνει μάλλον. Άλλωστε αν κάτι τέτοιο εφαρμοστεί σε ευρεία κλίμακα είναι πολύ πιθανό (ήδη υπάρχουν παραδείγματα από το εξωτερικό), κάποια αντικείμενα να εξαφανιστούν, απλά και μόνο επειδή δεν θα αποτελούν πεδίο κερδοφορίας (ιδίως όσα έχουν να κάνουν με ανθρωπιστικές επιστήμες). Επίσης το μόνο βέβαιο είναι ότι ισχύσει κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν δημιουργούνται θέσεις εργασίας, αλλά καταργούνται κιόλας, αφού την έρευνα που θα έχει ανάγκη μία εταιρεία να γίνει, δεν θα την πραγματοποιούν εργαζόμενοι, αλλά φοιτητές.Και βέβαια για να λειτουργήσει εξολοκλήρου το Πανεπιστήμιο σαν ανώνυμη εταιρεία θα πρέπει να διοικείται και σαν τέτοια, κάτι που βεβαίως και δεν αγνοεί η ΔΑΠ. Γι αυτό άλλωστε σπεύδει να προτείνει την παύση του αυτοδιοίκητου των Πανεπιστημίων και τον περαιτέρω περιορισμό της δημοκρατικής λειτουργίας του, μέσω της εισαγωγής στα πρυτανικά συμβούλια managersμε το προσωνύμιο των Εκτελεστικών Διευθυντών(χωρίς να ξεχνάμε βέβαια και τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια που επαναφέρει στο προσκήνιο, αγνοώντας την εκπεφρασμένη, κατά το κίνημα για το άρθρο 16 βούληση των συλλόγων). Παράλληλα με τα παραπάνω η κατάργηση του ασύλου, που ουσιαστικά προτείνει η ΔΑΠ, εξαφανίζει και τις όποιες πιθανότητες θα απέμεναν να συγκροτηθούν αντιστάσεις από τους συλλόγους, σε κινήσεις που θα υποβάθμιζαν περαιτέρω τις σπουδές τους, αλλά και την αξία των πτυχίων τους. Όλα τα παραπάνω δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για τις πραγματικές προθέσεις της «υπεύθυνης» αυτής δύναμης για τα Πανεπιστήμια. Οι διαφορές των προτάσεών της από αυτές της κ. Διαμαντοπούλου είναι στην ουσία ελάχιστες. Η ΔΑΠ για μια ακόμα φορά στέκεται στο ύψος των περιστάσεων : ανταγωνίζεται με την υπουργό Παιδείας ποιος έχει τον καλύτερο τρόπο για να διαλύσει τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης.