Η βία κατά των γυναικών δεν είναι ιδιωτική υπόθεση. Αφορά όλη την κοινωνία, γιατί είναι κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ένα από τα σημαντικότερα κοινωνικά προβλήματα, το οποίο αντανακλά και συντηρεί τις πατριαρχικές δομές. Ως μηχανισμός ελέγχου και καθυπόταξης των γυναικών αφορά όλα τα κοινωνικά, οικονομικά και μορφωτικά στρώματα. Η αποσιώπηση αυτού του ανομολόγητου εγκλήματος πλήττει την ζωή, την αξιοπρέπεια και την ελευθερία του μισού του πληθυσμού της γης και υποβαθμίζει κάθε κοινωνία πολιτισμικά και πολιτικά.
Για τις «ανώνυμες» γυναίκες που δολοφονήθηκαν από τον νυν ή πρώην σύντροφο/σύζυγό τους τον τελευταίο χρόνο γνωρίζουμε πολύ λίγα. Για τις 5.000 γυναίκες που βιάζονται κάθε χρόνο στην Ελλάδα δεν θα μάθουμε ποτέ. Το ίδιο και για τις χιλιάδες γυναίκες που κακοποιούνται καθημερινά με τόσους άλλους τρόπους. Οι δολοφονίες και οι βιασμοί των γυναικών ήταν ανέκαθεν απλά η κορυφή του παγόβουνου και αποτελούσαν την πιο βάρβαρη μορφή επιβολής της ανδρικής εξουσίας πάνω στα σώματα των γυναικών, σε ένα πατριαρχικό σύστημα βίας, εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Επιπλέον, τα τελευταία χρόνια εμφανίστηκε και εξαπλώνεται το trafficking, το σύγχρονο δουλεμπόριο για σεξουαλική εκμετάλλευση με θύματα κυρίως γυναίκες και ανήλικα παιδιά, που έχει εξελιχθεί στην τρίτη πιο κερδοφόρα επιχείρηση παγκοσμίως. Όμως η βία που υφίσταται η γυναίκα είναι καθημερινή, πολύμορφη και πανταχού παρούσα: στο σπίτι, στην εργασία, στο δρόμο, στην τοπική κοινωνία ή λόγω βίαιων παραδοσιακών πρακτικών. Από τα υποτιμητικά σχόλια, τον προσβλητικό λόγο, τον “δεδομένο” ρόλο της νοικοκυράς και της μητέρας, τα σεξιστικά “κομπλιμέντα”, τις διαφημίσεις που την υποβιβάζουν σε διακοσμητικό – σεξουαλικό αντικείμενο έως την σεξουαλική παρενόχληση, το ξύλο και κάθε είδους απειλές και εξευτελισμούς. Είναι τόσο η ίδια αυτή βία όσο και η υποψία της που την εμποδίζει από την ισότιμη συμμετοχή στο δημόσιο χώρο, τα κοινά και την πολιτική ζωή, την καθηλώνει.
Σε περίοδο οικονομικής κρίσης, το αίτημα για πραγματική ισότητα των δύο φύλων και εξάλειψης της βίας κατά των γυναικών είναι πραγματικά επίκαιρο, αφού ήδη διαφαίνεται πως οι γυναίκες θα χτυπηθούν ιδιαίτερα από αυτήν ως οικονομικά ασθενέστερη ομάδα του πληθυσμού. Τα ήδη υψηλά ποσοστά ανεργίας θα χτυπήσουν κόκκινο, αφού οι απολύσεις προσωπικού ξεκινούν πάντα από τα χαμηλά κλιμάκια, στα οποία εργάζονται οι περισσότερες γυναίκες, και όχι από τα υψηλόβαθμα στελέχη. Η απελευθέρωση των εργασιακών σχέσεων θα μεταφραστεί στην πράξη σε ουσιαστική κατάργηση κεκτημένων δικαιωμάτων των γυναικών, όπως η άδεια εγκυμοσύνης και μητρότητας, και άρα χειροτέρευση των όρων εργασίας. Παράλληλα, η περικοπή δαπανών από τους τομείς κοινωνικής πρόνοιας, όπως η υγεία και η παιδεία, θα δημιουργήσει κενά στην παροχή υπηρεσιών, που θα κληθούν να αναπληρώσουν οι γυναίκες εντός της οικογένειας.
Παρά το γεγονός, όμως, πως οι επώδυνες επιπτώσεις της ίδιας της οικονομικής κρίσης στις γυναίκες είναι προφανείς, κάποια από τα μέτρα που λαμβάνουν οι κυβερνήσεις για να ξεπεραστεί αυτή η κρίση -σε βάρος πάντα των εργαζομένων- πλήττουν ακόμα περισσότερο τα κεκτημένα δικαιώματα των γυναικών. Σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν προβλεφθεί κάποια μέτρα ανακούφισης, φειδωλά πάντα, για τους εργαζόμενους σε μεγάλες βιομηχανικές μονάδες, μέτρο που προφανώς δεν αγγίζει παρά ελάχιστες από τις εργαζόμενες γυναίκες, ενώ δεν έχουν υπάρξει αντίστοιχα μέτρα στήριξης για τον τομέα της παιδείας, της υγείας και της πρόνοιας, που γυναικοκρατούνται σε μεγάλο βαθμό. Η ταυτόχρονη περικοπή κονδυλίων από αυτούς τους τομείς θα σημάνει τη μείωση των θέσεων εργασίας σε αυτούς και την περεταίρω αύξηση της ανεργίας για τις γυναίκες. Παράλληλα, στην Ελλάδα, με πρόσχημα την ισότητα των δύο φύλων και την εξυγίανση του ασφαλιστικού συστήματος, νομοθετήθηκε η εξίσωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης μεταξύ αντρών και γυναικών, φυσικά προς τα πάνω. Την ίδια στιγμή, το αίτημα των αριστερών οργανώσεων για εξίσωση του εργάσιμου χρόνου με μείωση των ορίων ηλικίας για τους άνδρες δεν μπαίνει ούτε καν υπό συζήτηση, ενώ δεν γίνεται ούτε λόγος για πολιτικές με στόχο το μοίρασμα των οικογενειακών υποχρεώσεων που βαρύνουν κατεξοχήν τις γυναίκες και είχαν αποτελέσει μια προηγούμενη περίοδο την αιτία για αυτές τις ευνοϊκές για τις γυναίκες ρυθμίσεις.
Σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία, αποκτά ζωτική σημασία το φεμινιστικό κίνημα, συμπορευόμενο με το εργατικό, να απαντήσει μαζικά.
Δεν πάμε ούτε βήμα πίσω από τα κεκτημένα μας δικαιώματα!
Διεκδικούμε το αυτονόητο, ισότητα των δύο φύλων και την εξάλειψη κάθε μορφής βίας σε βάρος των γυναικών!
Αριστερή Ενότητα Ιατρικής Αθηνών 