9 Οκτωβρίου, πέντε μέρες μετά τις εκλογές και την εκλογή του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, αφήνει ο Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ την τελευταία του πνοή. Λίγες μέρες πριν τον πήραν τα «όργανα της τάξης» από το σπίτι του, τον βασάνισαν, τον έδειραν, του έκαναν ηλεκτροσόκ, κατηγορώντας τον για έναν ξυλοδαρμό, για τον οποίο αποδείχτηκε τελικά ότι δεν ήταν ένοχος. Όταν αφέθηκε πια να χαρεί την ελευθερία του, ξεψύχησε, δολοφονημένος από την «προστασία του πολίτη»…Παράλληλα τα Εξάρχεια τελούν υπό καθεστώς αστυνομικής κατοχής. Σε κάθε γωνία υπάρχει αστυνομία, καθένας και καθεμία είναι εν δυνάμει τρομοκράτης. Κι εσύ που πηγαίνεις το πρωί στο μάθημα και τυχαίνει να φοράς ένα σκισμένο τζιν, μαύρα ρούχα, να έχεις μια τζίβα στα μαλλιά ή απλά δεν αρέσει η φάτσα σου στους ΜΑΤατζήδες, πρέπει να περάσεις από τον «έλεγχό» τους. Ειδικά αν είσαι κοπέλα και διασχίζεις ένα σοκάκι νύχτα, πρέπει να ανεχτείς και τα σεξιστικά σχόλια και βλέμματα των ένστολων νταήδων.
Μπάτσοι εισβάλλουν σε καφετέριες και κάνουν προσαγωγές, μεταφέρουν κόσμο στα κρατητήρια της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αθηνών (ΓΑΔΑ) και τους κρατούν εκεί ως το πρωί. Και αυτό επαναλαμβάνεται καθημερινά. Και όταν ρωτήθηκαν «Γιατί?», η απάντηση ήταν «γιατί έτσι!».
Αυτό δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας, ούτε περιγραφή της ζωής στη χούντα. Είναι η «προοδευτική» πολιτική του Χρυσοχοΐδη ως Υπουργού Προστασίας του Πολίτη (δηλαδή Υπουργού Δημοσίας Τάξεως). Ένας πολιτικός που έγινε γνωστός από την εξάρθρωση της 17 Νοέμβρη, την καλή του επικοινωνία με την Ελληνική Αστυνομία από την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ 2000-2004, την καλή του σχέση με τις αγγλικές και αμερικάνικες μυστικές υπηρεσίες και πάει λέγοντας. Είναι η προοδευτική πολιτική ενός ΠΑΣΟΚ που από την μια δίνει προεκλογικά ψεύτικες υποσχέσεις για φιλολαϊκά μέτρα και από την άλλη μιλάει για «μηδενική ανοχή», υιοθετώντας προγραμματικές θέσεις του ακροδεξιού ΛΑ.Ο.Σ..Είναι μια πάγια πολιτική των διαχειριστών αυτού του συστήματος. Επί ΝΔ τα προηγούμενα χρόνια είδαμε τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, ένα 15χρονο μαθητή να δολοφονείται από Ειδικό Φρουρό της Ελληνικής Αστυνομίας. Είδαμε μετανάστες να δολοφονούνται στην Π. Ράλλη, περιμένοντας στην ουρά για να βγάλουν άδειες παραμονής στην Ελλάδα. Είδαμε τη ΝΔ να «νομιμοποιεί» μαχαιροβγάλτες της φασιστικής παρακρατικής οργάνωσης «Χρυσή Αυγή», βαφτίζοντάς τους «αγανακτισμένους πολίτες». Και το «καλό» ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου να δολοφονεί τον μαθητή Μιχάλη Καλτεζά με το όπλο ενός ακόμα μπάτσου (σας θυμίζει η ιστορία καθόλου Αλέξη Γρηγορόπουλο;…). Ή την επιχείρηση «ΑΡΕΤΗ», η οποία ήταν η οργανωμένη απόπειρα του τότε ΠΑΣΟΚ να «καθαρίσει» τα Εξάρχεια από τους αντιφρονούντες, όπως κάνει και ο Γιωργάκης σήμερα. Η λίστα είναι κυριολεκτικά τεράστια (πχ: 5 δολοφονίες μεταναστών τον τελευταίο χρόνο και περισσότερες από 50 την τελευταία δεκαετία) και δείχνει το πραγματικό πρόσωπο των διαχειριστών αυτού του συστήματος.
Η καταστολή, η τρομοκρατία, ο αυταρχισμός δεν είναι, όμως, κάτι το απρόσμενο, ούτε για μας, ούτε γι αυτούς. Όταν οι έχοντες την εξουσία δεν μπορούν να κερδίσουν την κοινωνική συναίνεση, τον συμβιβασμό, δηλαδή, ή την συμφωνία εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου, καταφεύγουν στα μέσα αυτά, ώστε να διατηρήσουν την εξουσία τους και να διασφαλίσουν τα συμφέροντα για τα οποία λειτουργούν. Και στο θέμα αυτό, ο περσινός καυτός Δεκέμβρης, ήταν η τομή: οι καταπιεσμένοι/ες, οι μη έχοντες φωνή, οι νέοι και οι νέες, οι μετανάστες και οι μετανάστριες, οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες και άλλα κομμάτια της κοινωνίας έδειξαν δυναμικά την απείθεια τους με τον πιο απλό και εύληπτο τρόπο: την εξέγερσή τους. Συνεπώς οι εξουσιαστές καταλήγουν στην καταστολή, ή, κατ’ αναφορά στην αυθεντία, αναρωτώμενοι «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;», αποφάσισαν. Βαρβαρότητα!
Αριστερή Ενότητα Ιατρικής Αθηνών 