Ο ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ

Πολλά έχουν ακουστεί στα ΜΜΕ για αυτή την οικονομική κρίση. Περιγραφές, στοιχεία, αναλύσεις, διαμαρτυρίες πολιτών…Τι ακούστηκε όμως για τον τρόπο εξόδου από την κρίση και ποιους τελικά εξυπηρετεί αυτός; Για την κρίση αυτή, που είναι λογική και μαθηματική συνέπεια του καπιταλιστικού συστήματος οικονομίας, υπάρχουν δύο δρόμοι αντιμετώπισης.

Σύμφωνα με τον προβαλλόμενο από τα δύο μεγάλα κόμματα πρέπει να ακολουθήσουμε τις ίδιες πολιτικές που οδήγησαν στην κρίση με μερικές παραλλαγές, να μπούμε σε λιτότητα μερικών ετών, να ξεχάσουμε εργασιακά δικαιώματα, να τα «βάλουμε» με τους ασθενέστερους (βλ. μετανάστες) και γενικά «να κάνουμε ΟΛΟΙ υπομονή και να συμβάλουμε στο κοινό καλό της χώρας»… Πως ορίζεται όμως αυτό το «κοινό καλό όλων»; Κανείς δεν εξηγεί πως είναι δυνατόν να συμπίπτουν τα συλλογικά δικαιώματα και οι διεκδικήσεις των εργαζομένων με τα συμφέροντα των μεγάλων κεφαλαίων (τραπεζίτες, πολυεθνικές κλπ). Απλά, γιατί κάτι τέτοιο είναι εξ’ ορισμού αδύνατο… Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η προσπάθεια αλλαγής- φυσικά προς το χειρότερο για τους εργαζόμενους- του ασφαλιστικού, η δραστική μείωση των βαρέων και ανθυγιεινών, τα προγράμματα stage, η ανασφάλιστη εργασία των νέων (βλ. την πρόταση του ΠαΣοΚ για επιδότηση των ασφαλιστικών εισφορών τα πρώτα χρόνια εργασίας), η χρόνια «αύξηση» των μισθών με ποσοστό κάτω του πληθωρισμού, η συστηματική υποβάθμιση του ΕΣΥ, η τραγική μείωση των επιχορηγήσεων για την παιδεία στα 2,74% του ΑΕΠ… Αμέτρητα είναι τα παραδείγματα… Τα σχέδια της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ διασφαλίζουν την κερδοφορία των οικονομικά ισχυρών και φορτώνουν τα βάρη της κρίσης στους πιο αδύναμους. Και όλα αυτά στο φόντο της περιβόητης «πράσινης ανάπτυξης», την ίδια στιγμή που μετά τις πυρκαγιές του Αυγούστου ούτε το ΠαΣοΚ ούτε η Νέα Δημοκρατία ψηφίζουν στην ΕΕ τον δασικό νόμο, πρόταση της «Ευρωομάδας της Αριστεράς».

Ο άλλος δρόμος είναι αυτός που προτείνει η σύγχρονη αριστερά. Για εμάς δεν υπάρχει έξοδος από τη κρίση χωρίς αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις για να καλύπτονται οι ανάγκες, χωρίς προστασία της απασχόλησης, χωρίς πρόγραμμα νέων θέσεων εργασίας, χωρίς αποτελεσματική καταπολέμηση της ανεργίας και της ελαστικής εργασίας, χωρίς ουσιαστική στήριξη του κοινωνικού κράτους. Ζητάμε την κρίση να πληρώσουν αυτοί που τη δημιούργησαν και δίνουμε αγώνες γι’ αυτό στο σήμερα. Οι πρόσφατες νίκες των κινημάτων καταδεικνύουν πως ο δρόμος που μας προτείνουν δεν είναι φυσική νομοτέλεια όπως ευαγγελίζονται, μας πείθουν όλο και περισσότερο ότι τα νούμερα δεν αντικαθιστούν τους ανθρώπους… Η πρόσφατη ιστορία, από το φοιτητικό κίνημα μέχρι τα κινήματα πόλης για τη διατήρηση ελεύθερων χώρων και πρασίνου, αποδεικνύει ότι η μαζικότητα επηρεάζει άμεσα την αποτελεσματικότητα… Ο Δεκέμβρης γέννησε ελπίδες… Έδειξε πως ο κόσμος δεν αρκείται στα ψίχουλα που του προσφέρουν. Η δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου ήταν ικανή αιτία, αλλά κυρίως υπήρξε η αφορμή για να εκφραστεί η συσσωρευμένη οργή τόσων χρόνων…

Η οργή αυτή δεν χάθηκε μέσα σε μερικούς μήνες, τα χρέη των νοικοκυριών προς στις τράπεζες δεν εξαφανίστηκαν, ούτε η ανεργία μειώθηκε επειδή άλλαξε η κυβέρνηση… Δεν δίνουμε περίοδο χάριτος στο ΠαΣοΚ. Ζητάμε άνοιγμα νέων θέσεων εργασίας, ασφαλιστικά δικαιώματα για όλους, ουσιαστική φορολόγηση των κεφαλαίων, αύξηση των δαπανών για την παιδεία και την υγεία, μείωση εξοπλιστικών δαπανών, κρατικοποιήσεις στη θέση των ιδιωτικοποιήσεων και μια λύση για το οικολογικό ζήτημα μακριά από τα οικονομικά συμφέροντα και την ψηφοθηρία… Και όλα αυτά τα θέλουμε τώρα.

Χωρίς ριζοσπαστικές λύσεις τίποτα δεν θα αλλάξει, απλά το σύστημα θα «πάρει παράταση»…

Οι αγώνες μας δίνουν ελπίδες πως όσα οραματιζόμαστε είναι εφικτά!

Advertisement