ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΟ ΡΟΥΣΦΕΤΙ

Όλο το προηγούμενο διάστημα η πανεπιστημιακή κοινότητα ασχολήθηκε έντονα με το θέμα των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών. Το Υπουργείο Παιδείας, υπό την ηγεσία του Ευρ. Στυλιανίδη, κατέβαλλε κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να εξισώσει τους αποφοίτους των Κ.Ε.Σ. με αυτούς των ΑΕΙ και ΤΕΙ υπακούοντας, δήθεν, στην περίφημη Κοινοτική οδηγία 36/05. Σαν να μην έφτανε αυτό  το Υπουργείο Παιδείας προέβη αιφνιδιαστικά και προκλητικά στην αδειοδότηση 33 κολεγίων με διαδικασίες εξπρές, στις παραμονές ουσιαστικά των εκλογών! Παρά το γεγονός ότι προ 10ημέρου είχε κατατεθεί από τους καθηγητές πανεπιστημίου αίτηση ακυρώσεως της πρώτης φάσης της αδειοδότησης, η κυβέρνηση στις 30 Οκτωβρίου έδωσε την άδεια νομιμοποιήσης των κολλεγίων. Την ίδια στιγμή η «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη δεν παρεμβαίνει για την παραπλανητική χρήση του όρου «πανεπιστήμιο» στις τηλεοπτικές διαφημίσεις, συμβάλλοντας ουσιαστικά στην καθιέρωση των ΚΕΣ ως ισότιμων ιδρυμάτων στην κοινή γνώμη.

ΓΙΑΤΙ  ΤΟΣΗ  ΦΑΣΑΡΙΑ  ΓΙΑ  ΤΑ  ΚΕΣ;

Τα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών είναι ουσιαστικά κακές απομιμήσεις ξένων κολεγίων με τεράστιες ελλείψεις σε υποδομές αλλά κυρίως σε ποιότητα προσφερόμενης γνώσης. Στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα παραπάνω από έμποροι γνώσεων και δεξιοτήτων. Καθόλου τυχαίο, άλλωστε, το γεγονός ότι ανήκουν στο Υπουργείο Εμπορίου και αποτελούν κυριολεκτικά επιχειρήσεις franchise, παραμένοντας στο Υπουργείο Παιδείας της χώρας απ’ την οποία έρχονται… Έμποροι ελπίδας για αυτούς που δεν κατάφερνουν να ξεπεράσουν το εμπόδιο των Πανελλαδικών. Στην πράξη τα Κ.Ε.Σ. παρέχουν, με το αζημίωτο, πτυχία πολύ περιορισμένου γνωστικού αντικειμένου, παράγοντας αντίστοιχα υπερεξειδικευμένους εργαζομένους έκθετους στις διαθέσεις της αγοράς εργασίας.

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι μια τυχόν εξίσωση των Κ.Ε.Σ. με τα δημόσια ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας θα σημαίνει μια εξίσωση προς τα κάτω, τόσο σε ότι αφορά την ποιότητα της παρεχόμενης γνώσης, αλλά κυρίως σε ότι αφορά τα μελλοντικά μας εργασιακά δικαιώματα. Αντίστοιχα σηματοδοτεί και τη λειτουργία της εκπαίδευσης με γνώμονα όχι τη γνώση αλλά το κέρδος, το άνοιγμα στα δίδακτρα και σε κάθε είδους υποβάθμιση της δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Όλο αυτό το διάστημα η προηγούμενη κυβέρνηση προσπαθούσε να μας πείσει ότι δεν μπορεί να παέι κόντρα στις επιταγές της Ευρωπαικής Ένωσης. Αυτό που δεν μας έλεγε όμως είναι ότι το Κοινοτικό δίκαιο μπορεί να υπερισχύει των ελληνικών νόμων, όχι όμως και του Συντάγματος.  Για αυτό και προσπάθησε τόσο σε κεντρικό επίπεδο, όσο και με τους εκφραστές της μέσα στη σχολή (ΔΑΠ-ΝΔΦΚ) να περάσει την συνταγματική αναθεώρηση του Αρ 16, που όμως έπεσε πάνω στη σύσσωμη και μαχητική αντίσταση των φοιτητών.

Η κυβέρνηση μπορεί να άλλαξε, όμως με την εκπεφρασμένη θέση του Γ. Παπανδρέου υπέρ της ίδρυσης «μη κρατικών, μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων» τι μπορεί να περιμένει κανείς; Αφού ιδιοκτήτης δεν θα είναι το κράτος, θα είναι αναγκαστικά ιδιωτικά και με στόχο το κέρδος. Αντίστοιχα, οι πολιτικοί εκφραστές της νέας κυβέρνησης στο πανεπιστήμιο (ΠΑΣΠ) κατά την περίοδο που εντεινόταν ο αγώνας των φοιτητών, στις περισσότερες σχολές έκαναν κοινά πλαίσια με τη ΔΑΠ προσπαθώντας να μπλοκάρουν τις κινηματικές διαδικασίες ενώ σε κάποιες άλλες, όπως στη Ιατρική, υπό την πίεση του φοιτητικού κινήματος προσχωρούσαν σε κοινά πλαίσια προσπαθώντας να δείξουν ότι αποτελούν κινηματική δύναμη. Ξεχνώντας, βέβαια, ότι ήταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αυτή που πριμοδοτούσε καθόλη τη διάρκεια της θητείας της αυτό το εμπόριο ελπίδας την ίδια στιγμή που το εκπαιδευτικό σύστημα που εκείνη είχε θεσπίσει άφηνε χιλιάδες νέους εκτός τριτοβάθμειας εκπαίδευσης. Γι’ αυτό και η κριτική του απέναντι στην κραυγαλέα αυτή αυθαιρεσία της προηγούμενης κυβέρνησης περιορίστηκε στην αδιαφάνεια του πράγματος. Άλλωστε, ούτε ως αντιπολίτευση διαφώνησε ποτέ ως προς την πολιτική ουσία της αναθεώρησης του άρθρου 16, απλά για λόγους τακτικής δεν την ψήφισε. Δεν υπάρχουν λοιπόν αμφιβολίες πως ίδια θα είναι και η στάση του ως κυβέρνηση.

ΤΙ  ΜΠΟΡΟΥΜΕ  ΝΑ  ΚΑΝΟΥΜΕ;

Όπως αποδείχθηκε ξεκάθαρα από τους νικηφόρους αγώνες όλου του προηγούμενου διαστήματος, όταν αποφασίζουμε για αυτά που μας αφορούν και με τρόπο συλλογικό και οργανωμένο παλεύουμε για αυτά, έχουμε τη δύναμη να κερδίζουμε και να ανατρέπουμε τα κυβερνητικά σενάρια.  Με όπλο τους αγώνες μας, τις συμμετοχικές διαδικασίες και τις κινητοποιήσεις μας καταφέραμε να αποτρέψουμε την αναθεώρηση του Άρθρου 16  και την εφαρμογή του νέου νόμου – πλαίσιο. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο μπορούμε να μην επιτρέψουμε την υποβάθμιση των πτυχίων μας.  Διεκδικούμε να μην εφαρμοστεί η κοινοτική οδηγία για την αναγνώριση των ΚΕΣ και να ληφθεί άμεση μέριμνα για τους αποφοίτους.

Advertisement

Ο ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ

Πολλά έχουν ακουστεί στα ΜΜΕ για αυτή την οικονομική κρίση. Περιγραφές, στοιχεία, αναλύσεις, διαμαρτυρίες πολιτών…Τι ακούστηκε όμως για τον τρόπο εξόδου από την κρίση και ποιους τελικά εξυπηρετεί αυτός; Για την κρίση αυτή, που είναι λογική και μαθηματική συνέπεια του καπιταλιστικού συστήματος οικονομίας, υπάρχουν δύο δρόμοι αντιμετώπισης.

Σύμφωνα με τον προβαλλόμενο από τα δύο μεγάλα κόμματα πρέπει να ακολουθήσουμε τις ίδιες πολιτικές που οδήγησαν στην κρίση με μερικές παραλλαγές, να μπούμε σε λιτότητα μερικών ετών, να ξεχάσουμε εργασιακά δικαιώματα, να τα «βάλουμε» με τους ασθενέστερους (βλ. μετανάστες) και γενικά «να κάνουμε ΟΛΟΙ υπομονή και να συμβάλουμε στο κοινό καλό της χώρας»… Πως ορίζεται όμως αυτό το «κοινό καλό όλων»; Κανείς δεν εξηγεί πως είναι δυνατόν να συμπίπτουν τα συλλογικά δικαιώματα και οι διεκδικήσεις των εργαζομένων με τα συμφέροντα των μεγάλων κεφαλαίων (τραπεζίτες, πολυεθνικές κλπ). Απλά, γιατί κάτι τέτοιο είναι εξ’ ορισμού αδύνατο… Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η προσπάθεια αλλαγής- φυσικά προς το χειρότερο για τους εργαζόμενους- του ασφαλιστικού, η δραστική μείωση των βαρέων και ανθυγιεινών, τα προγράμματα stage, η ανασφάλιστη εργασία των νέων (βλ. την πρόταση του ΠαΣοΚ για επιδότηση των ασφαλιστικών εισφορών τα πρώτα χρόνια εργασίας), η χρόνια «αύξηση» των μισθών με ποσοστό κάτω του πληθωρισμού, η συστηματική υποβάθμιση του ΕΣΥ, η τραγική μείωση των επιχορηγήσεων για την παιδεία στα 2,74% του ΑΕΠ… Αμέτρητα είναι τα παραδείγματα… Τα σχέδια της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ διασφαλίζουν την κερδοφορία των οικονομικά ισχυρών και φορτώνουν τα βάρη της κρίσης στους πιο αδύναμους. Και όλα αυτά στο φόντο της περιβόητης «πράσινης ανάπτυξης», την ίδια στιγμή που μετά τις πυρκαγιές του Αυγούστου ούτε το ΠαΣοΚ ούτε η Νέα Δημοκρατία ψηφίζουν στην ΕΕ τον δασικό νόμο, πρόταση της «Ευρωομάδας της Αριστεράς».

Ο άλλος δρόμος είναι αυτός που προτείνει η σύγχρονη αριστερά. Για εμάς δεν υπάρχει έξοδος από τη κρίση χωρίς αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις για να καλύπτονται οι ανάγκες, χωρίς προστασία της απασχόλησης, χωρίς πρόγραμμα νέων θέσεων εργασίας, χωρίς αποτελεσματική καταπολέμηση της ανεργίας και της ελαστικής εργασίας, χωρίς ουσιαστική στήριξη του κοινωνικού κράτους. Ζητάμε την κρίση να πληρώσουν αυτοί που τη δημιούργησαν και δίνουμε αγώνες γι’ αυτό στο σήμερα. Οι πρόσφατες νίκες των κινημάτων καταδεικνύουν πως ο δρόμος που μας προτείνουν δεν είναι φυσική νομοτέλεια όπως ευαγγελίζονται, μας πείθουν όλο και περισσότερο ότι τα νούμερα δεν αντικαθιστούν τους ανθρώπους… Η πρόσφατη ιστορία, από το φοιτητικό κίνημα μέχρι τα κινήματα πόλης για τη διατήρηση ελεύθερων χώρων και πρασίνου, αποδεικνύει ότι η μαζικότητα επηρεάζει άμεσα την αποτελεσματικότητα… Ο Δεκέμβρης γέννησε ελπίδες… Έδειξε πως ο κόσμος δεν αρκείται στα ψίχουλα που του προσφέρουν. Η δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου ήταν ικανή αιτία, αλλά κυρίως υπήρξε η αφορμή για να εκφραστεί η συσσωρευμένη οργή τόσων χρόνων…

Η οργή αυτή δεν χάθηκε μέσα σε μερικούς μήνες, τα χρέη των νοικοκυριών προς στις τράπεζες δεν εξαφανίστηκαν, ούτε η ανεργία μειώθηκε επειδή άλλαξε η κυβέρνηση… Δεν δίνουμε περίοδο χάριτος στο ΠαΣοΚ. Ζητάμε άνοιγμα νέων θέσεων εργασίας, ασφαλιστικά δικαιώματα για όλους, ουσιαστική φορολόγηση των κεφαλαίων, αύξηση των δαπανών για την παιδεία και την υγεία, μείωση εξοπλιστικών δαπανών, κρατικοποιήσεις στη θέση των ιδιωτικοποιήσεων και μια λύση για το οικολογικό ζήτημα μακριά από τα οικονομικά συμφέροντα και την ψηφοθηρία… Και όλα αυτά τα θέλουμε τώρα.

Χωρίς ριζοσπαστικές λύσεις τίποτα δεν θα αλλάξει, απλά το σύστημα θα «πάρει παράταση»…

Οι αγώνες μας δίνουν ελπίδες πως όσα οραματιζόμαστε είναι εφικτά!